Του Γιάννη Σιδέρη
Είναι η πλέον εμβληματική περίπτωση του στυλ της νέας διακυβέρνησης, αυτή που κατήγγειλαν οι βουλευτές του Ποταμιού, Γιώργος Αμυράς και Κώστας Μπαργιώτας.
Υφυπουργός άνευ αρμοδιοτήτων, ο υποδομών και Μεταφορών, Νικόλαος Μαυραγάνης, και 15 σύμβουλοι του γραφείου του, διορισμένοι ή αποσπασμένοι, έγραψαν – άνευ αρμοδιοτήτων και αυτοί – 532 ώρες υπερωρίας, τον μήνα Δεκέμβριο!
Θα νιώθει αμήχανος και απορημένος ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς, όχι μόνο γιατί τον εξόρισε ο πρωθυπουργός από την υπουργική καρέκλα, αλλά και για το αν συμμερίζονται οι σύντροφοί του την περίφημη δήλωσή του με την οποία δικαιολόγησε την πώληση του Ελληνικού: «Στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό υπάρχουν ήττες και συμβιβασμοί – Όταν σε αυτό το δρόμο βρισκόμαστε μπροστά σε υπέρτερους συσχετισμούς που μας αναγκάζουν να υποστούμε μία αναγνωρισμένη ήττα δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα λέμε άλλα από αυτά που λέγαμε πριν».
Το έχει πει και ο προπάτορας Βλαδίμηρος: «Ένα βήμα μπρος δύο πίσω», μόνο που μάλλον ελάχιστοι έχουν μείνει πλέον στο ΣΥΡΙΖΑ, (μετέχοντες της μαρξιστικής, αλτουσεριανής, κλπ, Παιδείας), ώστε να θεωρούν τους συμβιβασμούς της κυβέρνησης ως αναγκαίους τακτικούς ελιγμούς, ενταγμένους στην στρατηγική του αγώνα για την εγκαθίδρυση αριστερής Πολιτείας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).
Αυτό ήταν κοινή εντύπωση ως το βράδυ του δημοψηφίσματος. Έκτοτε διεφάνη η ποιοτική μεταβολή. Συμβαίνει δηλαδή στους κόλπους της κυβέρνησης κάτι πιο απλό, και για να το πούμε πιο ευγενικά, κάτι πιο ανθρώπινο: κατέκτησαν την εξουσία από το πουθενά, γλυκάθηκαν με αυτή, τη γεύονται και σκοπεύουν να επιτείνουν τη γεύση της. Αυτή είναι η αιτία της υποταγής στους δανειστές και κανένας, δήθεν, στρατηγικός σχεδιασμός.
Φυσικά, ουδείς ψόγος. Τα κόμματα γι αυτό γεννιούνται, και με αυτό πορεύονται: Την κατάκτηση της εξουσίας. Διαφορετικά θα ακύρωναν τον λόγο ύπαρξής τους. Το πώς τη χρησιμοποιούν, το κρίνουν κατά τις εκλογές, οι λαοί που τους την έδωσαν.
Γι αυτό και είναι ολίγον γκροτέσκα, επειδή είναι ανεχέγγυα, η κατηγορία εκ μέρους των δύο άλλων κομμάτων, τα οποία έχουν κυβερνήσει επί χρόνια, να καταλογίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ βουλιμία για την εξουσία.
Η απεριόριστη ανοχή των αριστερών
Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνει ακόμη ευρεία ανοχή από τον κόσμο της Αριστεράς. Εύλογη η εξήγηση: Δεδομένου ότι γι' αυτόν τον κόσμο, το ΠΑΣΟΚ του ΄81 δεν ήταν αριστερά – αν και ήταν πολύ πιο ορμητικό και ριζοσπαστικό – θεωρούν ότι τώρα επήλθε το πλήρωμα του χρόνου και έγινε τομή στην Ιστορία. Για πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς στην εξουσία, άρα – επί τέλους – «για πρώτη φορά οι δικοί μας στην εξουσία».
Αυτό, πέραν των προσωπικών μαρτυριών, διαφαίνεται έκδηλα, αφενός στις υποτονικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας της υπόλοιπης Αριστεράς, αφετέρου στην άλαλη μετριοπάθεια που δείχνουν οι διανοούμενοί της. Στο μεν πρώτο, εξαιρέσει του χώρου των Εξαρχείων, οι αριστεροί διαδηλωτές, όταν διαδηλώνουν κατά του μνημονίου και των μέτρων που επιβάλει, δεν δείχνουν το ίδιο μένος, την ίδια επιθετικότητα, που έδειχναν κατά των «γερμανοτσολιάδων» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Σα να υπάρχει ακόμη η αίσθηση ότι διαδηλώνουν κατά των «δικών τους».
Παράλληλα σιωπούν οι διανοούμενοι της αριστεράς, οι εθισμένοι στη βιοτεχνία της συλλογής υπογραφών και των συλλογικών διαμαρτυριών. Ουδεμία διαμαρτυρία, ουδεμία εκδήλωση για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, ούτε καν για τους 8 τούρκους στρατιωτικούς, που ενδέχεται να τους στείλουμε πεσκέσι στην κρεατομηχανή του Ερντογάν. Περισσότερο ανησύχησαν και διαμαρτυρήθηκαν γι αυτούς οι φιλελεύθεροι – οι και απαξιωτικώς αποκαλούμενοι, «φιλελέδες»!
Ποιος αμφιβάλει ότι αν βρισκόταν άλλη κυβέρνηση στην εξουσία, δεν θα είχαμε καθημερινές διαμαρτυρίες; Ο γράφων έχει δυστυχώς την ηλικία να θυμάται τον κοινωνικό αναβρασμό, την κοινωνική ενεργοποίηση, στην υπόθεση έκδοσης του κατηγορούμενου για τρομοκρατική δράση στη Δυτική Γερμανία, Ρόλφ Πόλε. Τότε όμως, η διαρκής ευαισθησία για την μοίρα ενός ικέτη, ανεξαρτήτως των πράξεών του, εκπορεύτηκε από την Αριστερά. Τώρα μια παρόμοια ευαισθησία θα φαινόταν ότι κατευθύνεται κατά της κυβέρνησης της Αριστεράς (όπως τότε αντικειμενικά κινείτο κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή). Αυτό αποφεύγει η αριστερή διανόηση και οι κινηματικές ομάδες. Γι αυτό κωφεύουν και σωπαίνουν.
Ωστόσο δεν θεωρούμε ότι αυτή η ανοχή θα διαρκέσει επ΄άπειρον. Άλλωστε πέραν της Αριστεράς, που είχε πάντα δυναμική παρουσία στο κοινωνικό προσκήνιο, αλλά όχι ανάλογης έντασης εκλογικά ποσοστά, υπάρχει η μεγάλη μάζα των πενόμενων Ελλήνων.
Εκεί, στο ρευστό αυτό τοπίο γίνονται οι μεγάλες κοινωνικές διεργασίες, βουβές εν πολλοίς – όπως έδειξε και η υπόθεση Σώρρα – και ίσως από κει να έρθουν οι εντάσσεις του μέλλοντος και η έμπρακτη αμφισβήτηση της κυβέρνησης. Όχι πάντως από την Αριστερά.
