Για «ακραία ηθική αναισθησία» κατηγόρησε την αμερικανική και ευρωπαϊκή Αριστερά, ο διάσημος Ισραηλινός ιστορικός Χαράρι και άλλες 90 προσωπικότητες. Στη δήλωσή τους εκφράζουν την απογοήτευσή από «στοιχεία εντός της παγκόσμιας Αριστεράς που ήταν «πολιτικοί μας εταίροι μέχρι τώρα», για τη δικαιολόγηση των ενεργειών της Χαμάς.
Οι υπογράφοντες υπέστησαν «σοκ» κατά δήλωσή τους, ακούγοντας κάποιες αντιδράσεις που όχι μόνο δεν καταδίκαζαν τη Χαμάς, αλλά επέρριπταν όλη την ευθύνη στο Ισραήλ», επιδεικνύοντας «έλλειψη αλληλεγγύης για τις φρικτές επιθέσεις κατά των ισραηλινών αμάχων».
Είναι οι ίδιοι δικαιωματιστές και αριστεροί που δεν έκαναν πορείες καταδίκης κατά της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Εκεί δεν πεθαίνουν άνθρωποι, δεν ακρωτηριάζονται παιδιά δε βιάζονται γυναίκες, δε γίνονται μεσαιωνικά βασανιστήρια, δεν ισοπεδώνονται πόλεις.
Απλώς υπό την πίεση της κατακραυγής οργάνωναν κάποιες συναυλίες, νίπτοντες χείρας, και δηλώνοντας ότι ήταν «με τον άνθρωπο». Όχι για να κατασιγάσουν τις τύψεις της αφωνίας τους, δεν είχαν τέτοιες, αλλά για να δείξουν προσχηματικά σε όσους τους κατηγορούσαν ότι δε μένουν αδιάφοροι και αμέτοχοι στο ανθρώπινο δράμα (έτσι γενικώς).
Είναι οι ίδιοι που ελκύστηκαν από το σύνθημα της καμπάνιας του Συμβουλίου της Ευρώπης «Η ελευθερία βρίσκεται στο Χιτζάμπ». Οι ίδιοι που θεωρούν δικαίωμα τη μαντήλα γιατί είναι «ελεύθερη επιλογή» των μουσουλμάνων γυναικών στη Δύση, και πρέπει να είναι σεβαστή ως παράδοση πολιτισμικής ιδιαιτερότητας.
Αντιθέτως, ελάχιστες και χλιαρές ήταν οι μαζώξεις, ούτε καν διαδηλώσεις, έξω από τις ιρανικές πρεσβείες, για να υποστηρίξουν τον αγώνα των γενναίων γυναικών του Ιράν. Των γυναικών που δολοφονούνται από την αστυνομία των μουλάδων στις οδυνηρές κινητοποιήσεις τους να αποτινάξουν τη μαντήλα, ως συμβολική αποτίναξη της κοινωνικής και θρησκευτικής καταπίεσης.
Μόλις μια εβδομάδα πριν, ένα ακόμη ολόδροσο κορίτσι 16 ετών, η Αρμίτα Χεραβάντ, έμεινε κλινικά νεκρή καθώς ξυλοκοπήθηκε από την Αστυνομία Ηθών του Ιράν γιατί δε φορούσε μαντήλα! Η είδηση πέρασε στα ψηλά. Ουδεμία οργάνωση «Me too» ευαισθητοποιήθηκε, καμία συγκέντρωση, κανένα ψήφισμα έστω, δεν επιδόθηκε.
Ίσως, γιατί οι Ιρανές που αγωνίζονται να ξεφύγουν από τον μεσαιωνισμό της μαντήλας είναι δυτικόφρονες. Όπως δυτικόφρονες ήταν και οι 120.000 Αρμένιοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ που αναγκάστηκαν πρόσφατα να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, εν μέσω εθνοκάθαρσης. Καμία φωνή διαμαρτυρίας δεν τάραξε τις ευαίσθητες χορδές του δικαιωματισμού.
Το πρόβλημα που τους κινεί δεν είναι η αλληλεγγύη προς τους παλαιστίνιους. Αν ήταν μόνο αυτό θα έκαναν διαχωρισμό στο δράμα των Παλαιστινίων και τις φρικτές μεθόδους της Χαμάς. Άλλωστε το ενδιαφέρον της Αριστεράς, το απόλυτο μίσος στο Ισραήλ και η άνευ όρων στήριξη κάθε ισλαμιστικής τρομοκρατικής ομάδας, είναι «καινούργια «θέαση». Ξεκίνησε σταδιακά μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ.
Ίσως, γιατί η ΕΣΣΔ, όπως και οι ΗΠΑ, είχε ψηφίσει υπέρ της δημιουργίας του ισραηλινού κράτους, (κάτι που δεν είχε κάνει η τότε Δεξιά Ελλάδα)! Προ κατάρρευσης του Ανατοκιού μπλοκ, αυτοί που κυρίως υπερασπίζονταν τους Παλαιστίνιους ήταν οι σοσιαλιστές - και στην Ελλάδα ως… «προκεχωρημένο φυλάκιο» το ΠΑΣΟΚ. Αλλά τότε η PLO του Αραφάτ ήταν κοσμικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και αποδέχτηκε την ύπαρξη δύο κρατών.
Από τη δεκαετία το 90, στις ενδοπαλαιστινιακές διενέξεις πήραν το πάνω χέρι οι «πολεμιστές του Αλλάχ». Δεν παλεύουν για παλαιστινιακό κράτος. Παλεύουν για να εγκαταστήσουν στον ισλαμικό κόσμο αντίγραφα του
Αποτρόπαιου «Ισλαμικού Κράτους», και να εξαφανίσουν το Ισραήλ από προσώπου γης. - κάτι που ρεαλιστικά δεν πρόκειται να γίνει και το ξέρουν.
Απλώς με την άτεγκτη στάση τους τροφοδοτούν τους σκληροπυρηνικούς της ισραηλινής πλευράς, και το πρόβλημα διαιωνίζεται και θα διαιωνίζεται.
Στο όνομα του… ιερού αυτού σκοπού, τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους. Συνάμα επιδίδονται σε τρομοκρατικές επιθέσεις και εν γνώσει τους προκαλούν αντίποινα., Αποτέλεσμα να την πληρώνουν με αίμα οι δυστυχείς άμαχοι Παλαιστίνιοι.
Δεν το κατανοούν οι της ευρωπαϊκής και αμερικανικής Αριστεράς, που εξομοιώνουν τη Χαμάς με τον παλαιστινιακό λαό (όπως π.χ. οι 30 σύνδεσμοι φοιτητών του Χάρβαρντ). Προφανώς, δεν τις νοιάζει να το κατανοήσουν. Αρκεί που οι τζιχαντιστές εχθρεύονται τη Δύση, όπως κάνουν και οι ίδιοι. Και εδώ υπάρχει η τραγελαφική αντίθεση:
Άνθρωποι κοσμικοί, συνήθως άθεοι, συχνά μορφωμένοι, ζουν στις πιο κοσμικές περιοχές του πλανήτη. Ζουν σε χώρες που είναι κατοχυρωμένη η ανεξιθρησκεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε χώρες όπου δε μένει μια 16χρονη εγκεφαλικά νεκρή από το ξύλο επειδή αρνήθηκε τη μαντήλα.
Σε χώρες που γίνονται gay pride, ενώ σε κάποιες μουσουλμανικές τους πετάνε από τις ταράτσες. Σε χώρες όπου δημοσιεύονται αγγελίες ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων ενώ στις μουσουλμανικές λιθοβολούν, φυλακίζουν ή αποκεφαλίζουν τις μοιχαλίδες.
Διαλέξαμε τα πιο χαρακτηριστικά γιατί είναι αυτά για τα οποία πεθαίνουν άνθρωποι στον μουσουλμανικό κόσμο. Γιατί δρουν ως υπερασπιστές δικαιωμάτων για εκείνους που υποταγμένοι στη μεσαιωνισμό τής θρησκείας τους, όχι απλώς δεν αναγνωρίζουν αυτά τα δικαιώματα, αλλά και θεωρούν εχθρούς όσους τα υπερασπίζονται (π.χ. ελευθερία έκφρασης από το Charlie Hebdo και τους μαχαιρωμένους Γάλλους εκπαιδευτικούς).
Και όλοι αυτοί με αυτή τη δικαιωματική αλλοφροσύνη, ομογενοποιούν τον παλαιστινιακό λαό που και αυτός στενάζει υπό τη Χαμάς, ενώ στη Δύση δημιουργούν αντίδραση στις κοινωνίες πριμοδοτώντας την ακροδεξιά. Στη συνέχεια την καταγγέλλουν για να έχουν αντίπαλο και λόγο ύπαρξης, χωρίς να νοιάζονται αν συνέβαλαν στην έκρηξή της!
