Σε μια κανονική χώρα, ένα τραγικό δυστύχημα όπως αυτό των Τεμπών, θα γινόταν αφορμή για περισυλλογή, ειλικρινή αυτοκριτική, εξαντλητική αναζήτηση των αιτίων και άμεση λήψη διορθωτικών ενεργειών με τη σύμφωνη γνώμη όλων, έστω και αν αυτές οι διορθωτικές ενέργειες συνεπάγονταν επώδυνες αποφάσεις.
Αλλά πριν καν απ’ αυτό, σε μια κανονική χώρα τα έργα τηλεδιοίκησης και εκσυγχρονισμού του δικτύου θα είχαν τελειώσει στην ώρα τους χωρίς να δίνονται παρατάσεις εις το διηνεκές.
Σε μια κανονική χώρα, θα είχε συσταθεί επιτροπή διερεύνησης στελεχωμένη από σοβαρούς ανθρώπους, επιστήμονες κύρους και ειδικούς ως επικεφαλής που θα είχαν όλα τα εχέγγυα της αξιοπιστίας. Και όχι από ημιμαθείς καραγκιόζηδες που έλεγαν τη μια «ότι αλλοιώθηκε ο χώρος και χάθηκαν στοιχεία ζωτικής σημασίας» και την άλλη «προτεραιότητα είχε η διάσωση και όχι τα πειστήρια».
Σε μια κανονική χώρα η διαδικασία διερεύνησης των αιτίων θα είχε ήδη τελειώσει και δεν θα σερνόταν για μια διετία.
Σε μια κανονική χώρα, μια τέτοια τραγωδία δεν θα γινόταν ποτέ αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και χυδαίας εργαλειοποίησης με απώτερο στόχο να πέσει η κυβέρνηση.
Γιατί στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις πέφτουν μόνο με εκλογές και ελεύθερη βούληση των πολιτών. Ή έστω αν χάσουν τη δεδηλωμένη.
Σε μια κανονική χώρα δεν θα βλέπαμε εμμονικές «μάνες» να τρέχουν δεξιά κι αριστερά και να μοιράζουν κατάρες, να μηνύουν δικαστές, να θέλουν να επιβάλλουν δια της βίας τι θα μπει στη δικογραφία και τι όχι, να απαιτούν καταδίκες και εκτελέσεις πριν καν γίνουν οι δίκες.
Σε μια κανονική χώρα δεν θα βλέπαμε ποτέ ύβρεις και απόπειρες εκφοβισμού δικαστών και όσων έχουν διαφορετική άποψη.
Σε μια κανονική χώρα όλοι θα άφηναν τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της απερίσπαστη, τιμωρώντας στο τέλος όποιους έκρινε αυτή και μόνο ως ενόχους. Και οι αποφάσεις της θα ήταν σεβαστές απ’ όλους.
Σε μια κανονική χώρα δεν θα υπήρχαν πολιτικοί που θα διέδιδαν ανενόχλητα τερατώδεις θεωρίες συνωμοσίας για δήθεν χαμένα βαγόνια, αδήλωτους νεκρούς, λαθρέμπορους, ξυλόλια και τολουόλια. Ή αν υπήρχαν θα τους είχε αποβάλλει το πολιτικό σύστημα και θα τους είχε αποδοκιμάσει η ίδια η κοινωνία.
Σε μια κανονική χώρα δεν θα υπήρχαν απατεώνες που θα δήλωναν «πραγματογνώμονες» ή «τεχνικοί σύμβουλοι» χωρίς να έχουν τα κατάλληλα προσόντα, και έχοντας στο μεταξύ εξαπατήσει τους συγγενείς και την κοινή γνώμη.
Σε μια κανονική χώρα δεν θα υπήρχαν πολιτικοί αρχηγοί που θα συσχέτιζαν ξεδιάντροπα άσχετους θανάτους άτυχων πολιτών από παθολογικά αίτια με το δυστύχημα των Τεμπών. Ή αν το έκαναν, θα πρεπε τουλάχιστον να κληθούν να το αποδείξουν με ατράνταχτα στοιχεία.
Σε μια κανονική χώρα δεν θα υπήρχαν πολιτικοί αρχηγοί που θα κατέθεταν προτάσεις μομφής για δήθεν παραποιημένα ηχητικά που τελικά αποδείχθηκαν γνήσια ή για δήθεν χαμένες δικογραφίες που τελικά αποδείχθηκαν μια χαρά υπαρκτές, ροδαλές και υγιέστατες.
Σε μια κανονική χώρα, δεν θα υπήρχαν δημοσιογράφοι, δημοσιολογούντες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης που θα έγραφαν εν γνώσει τους ανακρίβειες ή αυτά που θα’θελε ν ‘ακούσει ο όχλος.
Αλλά και για να είμαστε και απολύτως ειλικρινείς, σε μια κανονική χώρα, θα υπήρχε ψυχραιμία και συνετή διαχείριση από πλευράς κυβερνώντων και όχι αδράνεια στην αρχή και πανικός στη συνέχεια που οδήγησαν σε απανωτά λάθη και παλινωδίες.
Σε μια κανονική χώρα δεν θα υπήρχαν βλακώδεις δηλώσεις του τύπου «έχουμε βαρεθεί να ζητάμε συγνώμη» και «καλώς ή κακώς στα Τέμπη υπήρξαν νεκροί».
Και κακά τα ψέματα, σε μια κανονική χώρα, ο πρωθυπουργός της θα απέφευγε να πάρει θέση για τα αίτια της τραγωδίας, αφήνοντας αυτή τη δουλειά στη Δικαιοσύνη. Ήταν λάθος και ο Μητσοτάκης το πλήρωσε.
Τέλος, σε μια κανονική χώρα η κοινωνία θα απαιτούσε με πιεστικό, πλην όμως πολιτισμένο τρόπο, να διορθωθούν τα κακώς κείμενα και να εξαλειφθούν οι παθογένειες. Χωρίς να άγεται, χωρίς να φέρεται και χωρίς να χειραγωγείται από επιτήδειους. Χωρίς κραυγές, χωρίς κατάρες, χωρίς τα «Μητσοτάκη δολοφόνε, παραιτήσου».
Αλλά όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ματθαίος Γιωσαφάτ, «είμαστε καταθλιπτικός λαός, απλώς καταπιέζουμε την κατάθλιψή μας και την εκφράζουμε υπομανιακά ως άμυνα, με κέφι, με χορό και φωνές». Ενίοτε και με το «Μητσοτάκη γαμ@σαι» θα πρόσθετα.
Κανονική χώρα λοιπόν σίγουρα δεν είμαστε. Θα γίνουμε άραγε ποτέ ;
«I have a dream», όπως θα το έθετε και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
