Η πολιτική χωροταξία επιβάλλει να υπάρχει ένα ισχυρό κόμμα μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, ικανό, βοηθούσης και της συγκυρίας, να εκτοπίσει το δεύτερο κόμμα από την θέση του. Αυτόν τον ρόλο θα πρέπει να διαδραματίσει το ΚΙΝΑΛ ή όπως θα λέγεται ο φορέας που θα καλύπτει αυτόν τον χώρο. Βέβαια, με τις υπάρχουσες συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό του αυτό είναι δύσκολο. Βυθισμένο σε μια εσωστρέφεια αδυνατεί να παρουσιάσει μιαν εικόνα θελκτική στους πολίτες. Το τραύμα της περιόδου 2011-2015, για να μην πάω στο 2007, φαίνεται πως είναι βαθύ.
Στο βαθμό που αυτή η κατάσταση μονιμοποιείται είναι λογικό τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ να λεηλατούν το ΚΙΝΑΛ. Έτσι είναι η πολιτική. Επί πλέον, αυτή η εικόνα της ομφαλοσκόπησης δεν βοηθά στην επιστροφή των παλιών ψηφοφόρων του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και το 2015. Σήμερα, χάρη συνεννόησης, τους αποκαλούμε πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Πολίτες οι οποίοι, επί εφτά συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις έχουν ψηφίσει το ίδιο κόμμα, έχουν κόψει τους δεσμούς που τους έδεναν με την παράταξη που επί πολλές δεκαετίες υποστήριζαν και από την οποία τόσα εισέπραξαν.
Σκληρή διαπίστωση, αλλά πραγματική.
Προφανώς τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ, σε όποια τάση και αν ανήκουν, δεν θέλουν να αντιληφθούν την ιστορική τους υποχρέωση αυτός ο χώρος να παραμείνει ενωμένος για να δυναμώσει. Ας αναλογιστούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση σήμερα, αν τον Σεπτέμβριο του 2015 οι συσχετισμοί δυνάμεων υποχρέωναν τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει όχι με τους ΑΝΕΛ, αλλά με το ΠΑΣΟΚ. Δεν θέλω να επισημάνω τι έγινε στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 στον χώρο της Κεντροαριστεράς, για να μην ρίξω λάδι στη φωτιά. Απλώς θα πρέπει τα στελέχη και η βάση του ΚΙΝΑΛ να ομονοήσει στην αξιολόγηση της περιόδου 2012 - 2014, όταν έγινε η συνεργασία με την Νέα Δημοκρατία. Όταν υπάρχουν εκ διαμέτρου αντίθετες αξιολογήσεις, απλώς αυτό το γεγονός αναπαράγει την εσωστρέφεια.
Το πρόβλημα για το ΚΙΝΑΛ σήμερα δεν είναι αν θα συνεργαστεί με την Νέα Δημοκρατία ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα του - όπως σε αυτό συμφωνούν όλα τα στελέχη του - είναι να δυναμώσει, ώστε να διαπραγματευθεί, αν χρειαστεί, από ισχυρή θέση μια πιθανή κυβερνητική συνεργασία.
Προφανώς και χρειάζονται οι διαχωριστικές γραμμές. Χωρίς αυτές δεν υπάρχει πολιτική. Και μάλιστα θα πρέπει να είναι ευκρινείς. Αυτό όμως δεν γίνεται με μια τεχνητή τήρηση επινοημένων ισορροπιών που παραπέμπει σε έναν κίβδηλο, και άρα αναποτελεσματικό, διμέτωπο αγώνα, αλλά με την διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων ενταγμένων στην σοσιαλδημοκρατική αντίληψη των γεγονότων, που αντιπαρατίθεται με την φιλελεύθερη και αυτήν ενός αριστερού λαϊκισμού.
Ελπίζω το ΚΙΝΑΛ να βγει πιο δυνατό από την εσωκομματική εκλογική διαδικασία. Να ξεπεράσει τα προβλήματα και τις αντιπαραθέσεις που έρχονται από το παρελθόν και δεν αφορούν μόνον πολιτικές, αλλά και συγκρούσεις γύρω από πρόσωπα. Επιβάλλεται, γιατί αποτελεί μια από τις δύο ιστορικές συστημικές δυνάμεις της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας.
