Όσα λάθη και να κάνει, όσες και να είναι οι παραλήψεις της, όσες και να είναι οι διαψεύσεις των προσδοκιών που βαραίνουν τους ψηφοφόρους της, όσα και να είναι τα αναπάντητα ερωτήματα που έχουν οι πολίτες σε μια σειρά από θέματα, όση δυσαρέσκεια και να συσσωρεύεται, η κυβέρνηση εξακολουθεί να κρατάει ολόκληρη την πολιτική τράπουλα στα χέρια της.
Η αντιπολίτευση, απόλυτα διαλυμένη παρακολουθεί την κατάσταση αδυνατώντας να προβάλει έστω και τα ελάχιστα ορθολογικά ερωτήματα, όπως το τι πήγε στραβά και τι δεν πρέπει να ξαναγίνει. Να ερωτήσει την κυβέρνηση για το τι είχε αναλάβει να κάνει στο θέμα των πυρκαγιών, το τι πέτυχε, το πού απέτυχε και γιατί, και το τι θα πράξει από εδώ και πέρα.
Τα θέματα πάνω στα οποία επικέντρωνε την επικοινωνιακή προσοχή της η αντιπολίτευση, από τις παρακολουθήσεις μέχρι τα Τέμπη, έχουν ξεφουσκώσει. Ακόμα και η προσπάθεια αποδόμησης εκ μέρους της αντιπολίτευσης της σημασίας του 112 και της επιτυχούς διαχείρισης όσον αφορά τη μη απώλεια ανθρώπινων ζωών, δεν βρίσκει ανταπόκριση από τους πολίτες.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκονται σε ένα δικό τους παράλληλο σύμπαν. Απασχολώντας την κοινή γνώμη με θέματα τα οποία είτε αφορούν ελάχιστους, είτε αφορούν αρκετούς, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Λόγους, καθαρά μη πολιτικούς.
Οι επτά υποψήφιοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ πασχίζουν να γίνουν πρόεδροι σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει. Σε ένα ιδεολογικό χώρο που έχει τρωθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και έχει αλωθεί εγχωρίως από τις εξουσιαστικές σειρήνες του Σύριζα. Σήμερα, ο πραγματικός Σύριζα βρίσκεται στο περίπου 3% που συγκέντρωσε στις εκλογές η Νέα Αριστερά. Το τμήμα που απέμεινε αποτελεί λεία στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, εάν και εφόσον ξαναεισέλθει σε τροχιά εξουσίας. Η «μάχη των επτά» λοιπόν, σε αυτό το τμήμα του εκλογικού τόξου επικεντρώνεται, αφήνοντας τους πολίτες εντελώς αδιάφορους.
Ο χώρος του Σύριζα κινείται ανάμεσα στις λίστες γάμου και στα ποδόλουτρα, τις δεξαμενές και τους σηπτικούς βόθρους, τα τζετ σκι και τα τζετ σετ. Καταναλώνοντας μηδενική πολιτική σκέψη και παράγοντας μηδενικό πολιτικό αποτέλεσμα. Αφήνοντας, ωστόσο, ορθάνοιχτο και ανεξέλεγκτο τον οχετό της άγριας τοξικότητας και της χυδαίας πολιτικής συμπεριφοράς, που προσβάλει ακόμα και τον πλέον καλοπροαίρετο πολίτη, που παρατηρεί την ανεπάρκεια των προβεβλημένων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ανησυχία.
Και ενώ οι πολίτες δεν δελεάζονται από αυτό το συγκεκριμένο αντιπολιτευτικό σκηνικό, διαβάζοντας τα διάσπαρτα αντικυβερνητικά μέσα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα ερμηνεία για τα πράγματα. Σύμφωνα με αυτήν την ερμηνεία, το «φταίξιμο» για την μη αντίδραση, την μη αντίσταση, τη μη αγανάκτηση και τη μη εξέγερση, δεν πέφτει πάνω στους εμπνευστές των πιο ανόητων πολιτικών τακτικών και των πιο ανεπαρκών επικοινωνιακών σχεδιαστών, αλλά στους ίδιους τους πολίτες.
Έτσι μαθαίνουμε, ότι τελικά φταίνε οι πολίτες που είναι απαθείς ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, χλιαροί στις αντιδράσεις τους. Ότι φταίει η κοινωνία που παρουσιάζει σημάδια κόπωσης. Ότι φταίει η κοινωνία που έχει χαμηλές προσδοκίες. Και ότι φταίει η κοινωνία που αδιαφορεί. Που έχει παραιτηθεί.
Μάλιστα. Δηλαδή όταν μια κοινωνία δεν βγαίνει στα κάγκελα ενστερνιζόμενη κάθε σενάριο συνωμοσιολογίας, δεν εκρήγνυται με αφορμή τους εύκολους αφορισμούς και όταν δεν ανταποκρίνεται στα συγκρουσιακά κελεύσματα, τότε έχει η ίδια πρόβλημα. Έχει πρόβλημα δηλαδή, που δεν αποδέχεται την «αλήθεια» της αντιπολίτευσης για τις παρακολουθήσεις. Έχει πρόβλημα, που δεν αποδέχεται το αντιπολιτευτικό αφήγημα για τα Τέμπη. Έχει πρόβλημα, που δεν ενστερνίζεται την απαξίωση του 112.
Μα πως μπορεί κανείς να απαξιώσει το 112, που σώζει ζωές; Όσοι επιβιώσαμε από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, γνωρίζουμε ότι οι βασικές αιτίες των θανάτων των συνανθρώπων μας ήταν η απουσία συντονισμού, ενημέρωσης και οδηγιών απεγκλωβισμού. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας τις εικόνες από τις σειρές των καμένων αυτοκινήτων, που είχαν κατευθυνθεί προς το Μάτι. Διότι όλοι οι οδηγοί άφηναν την καιόμενη Λεωφόρο Μαραθώνος και βρίσκονταν ξαφνικά σε ένα αδιέξοδο από εγκλωβισμένα αυτοκίνητα.
Όχι, καλά μου παιδιά. Μπορεί να θέλετε να μας πείσετε ότι για όλα φταίει η κοινωνία που δεν αντιδρά και παραμένει απαθής. Ωστόσο, η αλήθεια είναι διαφορετική. Οι πολίτες δεν «τσιμπάνε» στα αντιπολιτευτικά φτηνά δολώματα. Αντιθέτως, εκτιμούν τα θετικά σημεία και απαιτούν λύσεις για τα αρνητικά. Οι πολίτες αρνούνται να αντιδρούν σαν τα σκυλιά του Παβλόφ, στα ερεθίσματα που τους προσφέρει ανερυθρίαστα η αντιπολίτευση. Είναι πολύ πιο ώριμοι και συγκροτημένοι παρά ποτέ.
Και αφήνουν τον μεν Σύριζα να ασχολείται με το life style του αρχηγού του και τον πολιτικό οχετό των στελεχών του, το δε ΠΑΣΟΚ να αναζητά τον εαυτό του και τον αρχηγό του.
