Του Γιάννη Σιδέρη
Ο Βασίλης Λεβέντης ασχέτως με το τηλεοπτικό του παρελθόν, ασχέτως και με τις γενικόλογες προτάσεις του, εκφράζει συχνά την κοινή λογική. Αμέσως μετά τη συνέντευξη Τσίπρα στην ΕΡΤ, εξέφρασε την σκόπιμη απορία στον Χατζηνικολάου: Αφού δεν πρόκειται να κάνει καμιά περικοπή στις συντάξεις, τι τη χρειάζεται τη συναίνεση;
Απλώς ο κ. Τσίπρας συγκάλεσε την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, και επιμένει σε περαιτέρω συνομιλίες με την αντιπολίτευση, προκειμένου να διαχύσει στους ώμους της αντιπολίτευσης μέρος της ευθύνης που οφείλει να επωμισθεί ο ίδιος, η κυβέρνησή του και οι βουλευτές του. Στην περίπτωση που τα κόμματα θα συνεχίσουν να αρνούνται, πάλι θα τους αποδώσει μέρος της αποτυχίας (το επιχείρησε ήδη), επειδή δεν βοήθησαν την «εθνική προσπάθεια» - όπου εθνική προσπάθεια είναι η απροετοίμαστη ιδεοληπτική πολιτική της κυβέρνησης.
Γνωστά όλα αυτά, τα έχουμε ξαναγράψει, αλλά η πολιτική ζωή ανακυκλώνεται στα ίδια και τα ίδια, τα μη πειστικά επιχειρήματα επαναλαμβάνονται και τα διακυβεύματα της χώρας τα ανακαλύπτουμε εφόσον η πραγματικότητα έρχεται επάνω μας, σε ένα συνεχές μίζερο deja vu.
Το ασφαλιστικό θα «στιγματίσει» την Αριστερά
Δύο τα βασικά σημαντικά θέματα που επιζητεί τη στήριξη της αντιπολίτευσης η κυβέρνηση.
Πρώτο σε προτεραιότητα και ιδιαίτερα επώδυνο είναι το ασφαλιστικό. Όχι γιατί κινδυνεύει να μην ψηφισθεί από τη Βουλή. Αυτό κατά μεγάλο ποσοστό - αν και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος - το έχει διασφαλίσει. Φρόντισε να το επαναδιατυπώσει χθες στην συνέντευξη, χαρακτηρίζοντας μέχρι και ύποπτο το γεγονός της καταψήφισης από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, καθότι αυτοί ήξεραν τι θα ψήφιζαν και δέχτηκαν να μπουν στη λίστα για να εκλεγούν. Ακούγεται εκβιασμός η λέξη «ύποπτο», αλλά μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προ τη προεδρικής εκλογής, πέρυσι τέτοιο καιρό, είχε αρχίσει να λανσάρει σενάρια για ύποπτες κινήσεις επιχειρηματιών προς άγραν επίορκων βουλευτών, οι οποίοι θα ψήφιζαν τον εκλεκτό υποψήφιο της ΝΔ.
Στο ασφαλιστικό, εκείνο που αποτελεί δυσβάστακτο βάρος για τον πρωθυπουργό, είναι η ιστορικότητα του εγχειρήματος. Για πρώτη φορά η βασική σύνταξη θα φτάσει σε τόσο χαμηλά επίπεδα, και θα φτάσει με κυβέρνηση της Αριστεράς. Θα στιγματίσει το κόμμα του, θα γίνει σημείο αναφοράς στο μέλλον, θα μείνει στην πολιτική ιστορία του τόπου, και όχι μόνο στην ιστορία της κοινωνικής Ασφάλισης...
Αν εξαιρέσει κανείς την προσπάθεια δημόσιας πίεσης προς τα κόμματα για συμμετοχή – συνενοχή, όχι στις κυβερνητικές ευθύνες, αλλά στην κυβερνητική αποτυχία, δεν εντοπίζεται κάποιος άλλος λόγος που να δικαιολογεί την χθεσινή συνέντευξη. Συνήθως τέτοιες συνεντεύξεις πρωθυπουργών γίνονται για να βγάλουν κάποια είδηση, να δώσουν ένα σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα, να σηματοδοτήσουν μια αλλαγή πορείας της κυβέρνησης ή της χώρας. Ενίοτε βέβαια μετατρέπονται και σε τρύπιο σωσίβιο υπό το κράτος πανικού, που πνίγουν τον ναυαγό, σαν την περιβόητη συνέντευξη Σαμαρά στη ΝΕΡΙΤ.
Το Προσφυγικό
Ο κ. Τσίπρας ζήτησε συναίνεση και στο προσφυγικό, καθώς από τα Σκόπια περνούν μόνο οι θεωρούμενοι ως πρόσφυγες, άρα βλέπει να μας μένουν εδώ οι μετανάστες. Το γεγονός ότι το Πακιστάν αρνήθηκε να δεχθεί δικούς του πολίτες, αποτέλεσε πραγματικό σοκ για την κυβέρνηση. Τώρα άρχισε να συνειδητοποιείτο μέγεθος του προβλήματος.
Όμως συναίνεση με ποιους; Ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος, και νυν αποχωρήσας, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, προεκλογικά κατηγορούσε την κυβέρνηση των «Σαμαροβενιζέλων», δημοσίως σε τηλεοπτικό πάνελ, ότι «έπνιγαν τους μετανάστες» - προφανώς δια του λιμενικού, που τώρα, με τόση αυτοθυσία, τόσες ηρωικές προσπάθειες κάνει και τόσες ζωές σώζει, όπως επανειλημμένα έχει αναφέρει ο πρωθυπουργός αλλά και ο αρμόδιος υπουργός κ. Δρίτσας.
Όμως κοινή πολιτική και στο μεταναστευτικό δεν μπορεί να υπάρξει. Στη συνέντευξη ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε αμέτρητο το κόστος από τις μεγάλες προσφυγικές ροές. Αρχικά είχε επιχειρήσει να το συνδέσει με την ελάφρυνση του προγράμματος. Δεν του έγινε το χατίρι από τους δανειστές, και τώρα αντιμετωπίζει περιδεής το πρόβλημα. Η αθρόα ροή (που εξυπηρέτησε την Τουρκία στην εκβιαστική της πολιτική της προς την Ε.Ε.) είναι αποκλειστικό έργο της παρούσας κυβέρνησης, ή τουλάχιστον οι… δολοφόνοι που έπνιγαν πρόσφυγες, έτσι το θεωρούν.
Λίγες ημέρες πριν, σε κατ' ιδίαν συζήτηση, άμεσος συνεργάτης του πρωθυπουργού, χαρακτήρισε εκ νέου «εγκληματία» τον Σαμαρά. Η αιτία ήταν ότι διέτασσε επαναπροωθήσεις μεταναστών και «αυτό είναι έγκλημα του ποινικού δικαίου», όπως είπε. Ώσπου βέβαια ήρθε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε πνεύμα πανανθρώπινης αγάπης, επέτρεψε να περάσουν καμιά 700ριά χιλιάδες στη χώρα μας, και - το χειρότερο- σε αυτή τη φιλάνθρωπη και άτσαλη υποδοχή, πνίγηκαν περισσότεροι μετανάστες από όσους είχαν πνιγεί με τις επαναπροωθήσεις Σαμαρά!
«Πρέπει να προσπαθούμε επιχειρήματα, όχι με κραυγές», δήλωσε εν τη ρύμη του λόγου του στη συνέντευξη ο πρωθυπουργός, και κάποιοι υπουργοί των προηγούμενων κυβερνήσεων θα γέλασαν πικρά ενθυμούμενοι τον τρόπο που κραύγαζε εναντίον τους ο ίδιος και το κόμμα του.
Η κυβέρνηση είναι μόνη. Με την οίηση της παντοδυναμίας και την αυταρέσκεια της παντογνωσίας (αφού μόνο η Αριστερά τα ξέρει όλα), φρόντισε να κάψει τις γέφυρες, θεωρώντας τα κόμματα εχθρό. Τώρα που τους γνέφει σινιάλα, αυτά στέκονται στην άλλη μεριά της τάφρου και την παρακολουθούν αδιάφορα και αμείλικτα…
