Αν κάποιος ήθελε να είναι χαιρέκακος θα χαρακτήριζε ως «Θεία δίκη», τα οχτώ κρούσματα στη Μονή Αγ. Παύλου στο Άγιο Όρος. Ο ηγούμενος της μονής Παρθένιος την άνοιξη κραύγαζε σε ένα βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα. Αναγνώριζε μεν ότι καλώς πάρθηκαν τα μέρα, αλλά επέκρινε το κλείσιμο των ναών. Γι΄ αυτό καλούσε να βγούμε κλήρος και λαός με εικόνες στον δρόμο, να κάνουμε λιτανείες (η χαρά του κορονοϊού δηλαδή) για να μας σώσει ο θεός από τον ιό, και να μην επιστρέψουμε να μας «σφραγίσουν».
Εν τη αλλόφρονη θρησκοληψία του αποκαλούσε τον ιό… πειρασμό που «εισχώρησε ο Θεός ίσως για τις αμαρτίες μας».
Φυσικά τα μέλη κλειστών μηχανισμών, όπως είναι μια μονή, αναλαμβάνουν τα ίδια την ευθύνη της δικής τους διακινδύνευσης. Τουλάχιστον δεν αποτελούν πηγές διασποράς. Αντιθέτως για τον υπόλοιπο λαό η διακινδύνευση δεν είναι προσωπική υπόθεση και πολύ περισσότερο δεν αποτελεί προσωπικό δικαίωμα.
Η περίφημη πειθώς που προκρίνεται ως - και είναι – δημοκρατική συμπεριφορά, λειτουργεί σε όσους είναι προετοιμασμένοι πεισθούν. Οι Παρθένιοι, οι αγωνιστές κατά των ύπουλων σχεδίων του Μπιλ Γκέιτς που θέλει να μας εμφυτεύσει το υγρό τσιπάκι, αυτοί που πιστεύουν ότι η μάσκα μας αφαιρεί την ελευθερία του λόγου, οι γονείς που πιστεύουν ότι η μάσκα θα αρρωστήσει τα παιδιά τους, συνάμα με αυτούς που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ιός και είναι παγκόσμιο καπιταλιστική συνωμοσία για να χτυπηθούν τα εργατικά δικαιώματα, δεν πρόκειται να πεισθούν. Είχαν όλο το χρόνο από τον Μάρτη να ενημερωθούν, να προβληματισθούν και να αποδεχθούν την αναγκαιότητα των μέτρων.
Πλέον η ευθύνη εναπόκειται εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση και τα κρατικά όργανα που διαχειρίζεται, και έχει όχι μόνο δικαίωμα αλλά και καθήκον να είναι αυστηρή στους κανόνες που θεσπίζει. Μόνο έτσι, με αυστηρότητα, θα μπορέσει να διαφυλάξει τη δημόσια υγεία.
Η χαλαρότητα που ήρθε μετά την καραντίνα, απέδειξε ότι η επιτυχία της δεν οφειλόταν σε καμιά υπευθυνότητα του συνειδητού πολίτη (όχι ότι δεν υπάρχουν και αυτοί βέβαια) αλλά στην αυστηρή αστυνόμευση και τον φόβο των προστίμων. Τα αποτελέσματα των τότε μέτρων δεν ήταν μόνο ότι καταχωρηθήκαμε στις πιο επιτυχημένες χώρες με υμνητικά διεθνή δημοσιεύματα και ότι γλυτώσαμε ζωές. Επεκτείνονται ως σήμερα. Στα τέλη Αυγούστου η χώρα κατατασσόταν στην 132η θέση ως προς τα κρούσματα του κορονοϊού και στην 108η θέση ως προς τους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού.
Η κυβέρνηση ακόμη και ως διακινδύνευση πολιτικού κόστους να δει την αυστηρότητα, υπέρ της θα αποβεί. Η αυστηρή καραντίνα της άνοιξης της πρόσθεσε κεφάλαιο εμπιστοσύνης, παρότι μερικά λίγα στελέχη της, θα τα υμνούσε ο… Παρθένιος για δηλώσεις και συμπεριφορές (παρένθεση: Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά για τι θρησκευτικές τελετές αποφυγή πόσης ή βρώσης από κοινό σκεύος. Αρα δεν είναι το πρόβλημα αν φωτογραφήθηκε κρυφίως κάποιο κυβερνητικό στέλεχος κατά τη «μεταλαβιά» του, αλλά το γεγονός ότι δεν εναρμονίστηκε με τις οδηγίες του ΠΟΥ).
Χθες οι διασωληνωμένοι έφτασαν έφρασαν τους 79 και οι νεκροί τους 6. Την είδηση συνόδευε ως υπόκρουση η δραματική κραυγή νοσηλεύτριας του Σωτηρία: «Οι περισσότεροι που έφτασαν στις μονάδες μας δεν το πίστευαν. Τώρα δεν έχουμε να δει να βγαίνει κάποιος από τη ΜΕΘ»!
Η κυβέρνηση σκέπτεται πάλι μέτρα στις πλατείες, δεδομένου ότι σύμφωνα με τους επιστήμονες ο βραδινός συγχρωτισμός αποτελεί μια από τις αιτίες μετάδοσης. Και ας απορεί ο Τσίπρας εξυπνακίστικα, αν ο ιός κολλάει μετά τις 12 και όχι πριν. Και η αστυνομία δεν χρειάζεται όπως την άνοιξη να αρχίσει το κυνήγι «κλέφτες και αστυνόμοι», ή ΜΑΤ εναντίων «επαναστατών». Αθρόα πρόστιμα, αυτά μόνο τσούζουν.
Υπάρχει μια λατρεία στη νέα γενιά και ένας φετιχισμός της διασκέδασης. «Νέοι είναι, δεν θα διασκεδάσουν;» Την επιτείνει και ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι ισχυρίζεται ότι ακούει τις απόψεις της επιστημονικής κοινότητας. Οι επιστήμονες τα λένε αυτά αλλά ο πρώην Πρωθυπουργός στις 25 Αυγούστου υποστήριζε ότι η κυβέρνηση στοχοποπιεί τη νέα γενιά. Παρόμοια υποστήριζε και ο Νίκος Φίλης και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ.
Νέοι είναι, έχουν χρόνο μπροστά τους, ας μη διασκεδάσουν μαζικά για ένα χειμώνα. Βρισκόμαστε σε ένα ιδιότυπο πόλεμο, και οι πόλεμοι από καταβολής ανθρώπινης ύπαρξης στοχεύουν στην υπεράσπιση του συνόλου. Ξεβολεύουν από συνήθειες και παγιωμένα «δικαιώματα» τις επιμέρους μονάδες και ομάδες. Μα χρονιά είναι, με στέρηση, με υπομονή θα περάσει.
Το πρόβλημα ξεπερνάει τις κομματικές προτιμήσεις. Είναι διαμάχη μεταξύ τριών ομάδων: Των νουνεχών, των αδιάφορων και των ψεκασμένων.
