Οντως το εργασιακό νομοσχέδιο θα είναι η μητέρα των μαχών. Το κακό που έχουν τέτοιες μάχες με βαρύγδουπους τίτλους, είναι πως αποβαίνουν αμφίρροπες. Δεν εννοούμε το αποτέλεσμα στην ψηφοφορία της Βουλής. Αλλά την επίδρασή του στην κοινωνία.
Και αν κρίνουμε από την πενιχρή συμμετοχή των εργαζομένων στην προηγούμενη απεργία, δεν προδικάζει κάποια νίκη των «αντιστασιακών» δυνάμεων.
Αλλωστε υπάρχει η παραδοξότητα. Το νομοσχέδιο αφορά τον ιδιωτικό τομέα αλλά πρωτοστατεί, όπως και στην προηγούμενη απεργία η ΑΔΕΔΥ. Η άμεσα ενδιαφερόμενη ΓΣΕΕ κήρυξε απλή τετράωρη στάση εργασίας!
Κατά μια εξήγηση που ανταποκρίνεται στην λαϊκίστικη φρασεολογία, είναι «ξεπουλημένη». Η άλλη εξήγηση αποδίδει την στάση της στην επίγνωση που έχει επί των συνθηκών και των αναγκών στο χώρο της ιδιωτικής οικονομίας, και ως εκ τούτου δεν το αντιμετωπίζει ως νομοσχέδιο των τεράτων.
Επίσης οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα δεν νιώθουν το νομοσχέδιο ως δαμόκλειο σπάθη επί των κεφαλών τους. Εξ ού και το συντριπτικό ποσοστό αποχή τους κατά την προηγούμενη απεργία. Εκείνη που αντιμετωπίζει - δικαίως - το νομοσχέδιο ως ζήτημα ζωής (της) και θανάτου, είναι η συνδικαλιστική αριστοκρατία του δημοσίου και κοινωνικού τομέα.
Το ν/σ δίνει την δυνατότητα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στην απόφαση απεργιών. Δεν έγινε σοσιαλιστής ο Χατζηδάκης, κοινοτικές ντιρεκτίβες εισάγει. Να υπενθυμίσουμε ωστόσο ότι τα εργοστασιακά σωματεία, όπου θα αποφάσιζαν με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας οι εργαζόμενοι για την κήρυξη απεργιών, ήταν η νέα μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης που επεδίωκε η νέα αριστερά κάποτε. Ετσι για την ιστορία…
Παράλληλα το ν/σ ποινικοποιεί τη βία των συνδικαλιστών εναντίον όσων δεν συμμορφώνονται εις τας υποδείξεις των, και απαγορεύει την εργασιακή κοροϊδία, όταν μια απεργία κρίνεται παράνομη, να κηρύσσεται η ίδια για τους ίδιους λόγους, από δευτεροβάθμιο σωματείο που καλύπτει το πρώτο.
Παράλληλα ορίζει ποσοστό ασφαλείας κατά τη διάρκεια της απεργίας ώστε να μην καθίσταται το κοινωνικό σύνολο υποχείριο των αποφάσεων δέκα συνδικαλιστών του δημοσίου. Σχηματικός ο αριθμός δέκα, αλλά η κοινωνική δυσαρέσκεια γι’ αυτές τις συνδικαλιστικές συμπεριφορές παραμένει ενεργή ως μνήμη.
Εγινε κατάχρηση του συγκεκριμένου δικαιώματος στο παρελθόν. Ο κόσμος που πήγαινε στη δουλειά του στον ιδιωτικό τομέα, ένιωθε όμηρος της αυθαιρεσίας των συνδικαλιστών. Οπως και εκείνοι στους οποίους οι κ. Φωτόπουλοι κατέβαζαν τον διακόπτη της ΔΕΗ. Λόγω αυτής της διαχρονικής κατάχρησης, η κοινή γνώμη όχι μόνο δεν δείχνει εργασιακή αλληλεγγύη, αλλά αποδέχεται με ανακούφιση την σχετική ρύθμιση.
Ετερο απαράδεκτο που καταργεί το νομοσχέδιο. Να χρηματοδοτούνται συνδικαλιστικές οργανώσεις από τους... ταξικούς τους αντιπάλους, ενάντια στους οποίους κηρύσσουν απεργίες!
Διαβάζουμε π.χ. σε δελτίο τύπου του συνδικαλιστικού σωματείου των εργαζομένων της ΔΕΗ, της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, με ημερομηνία 24 Νοεμβρίου 2010:
«Επειδή η Γενική Ομοσπονδία Προσωπικού ΔΕΗ (ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ-ΚΗΕ) - που εκπροσωπεί πάνω από 20.000 εργαζόμενους - αδυνατεί, λόγω της παρούσας δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας, να καλύψει τις λειτουργικές ανάγκες της, απευθύνθηκε στη ΔΕΗ Α.Ε. αιτώντας τη χορήγηση δανείου»!
Και «η ΔΕΗ με απόφαση των αρμοδίων οργάνων της, ενέκρινε τη σύναψη εντόκου δανείου, τηρώντας πλήρως όλες τις διαδικασίες και τις διατάξεις που προβλέπονται από τη Νομοθεσία. Η συγκεκριμένη ταμειακή και μόνον διευκόλυνση: Δεν συνιστά κεφαλαιακή επιχορήγηση της ΓΕΝΟΠ, ούτε επηρεάζει την αυτοτελή λειτουργία και δράση της συνδικαλιστικής οργάνωσης». Οντως… αυτοτελώς ταξικοί εχθροί… ή απλώς συνδιοικούντες…
Τα μέτρα που φέρνει το νομοσχέδιο, έχουμε ξαναγράψει, προβλέπονται στην κοινοτική οδηγία Working Time Directive. Ισχύει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και στην πλειοψηφία των μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Ακόμη και σε ορισμένες ελληνικές, που θεωρούνται εργασιακά πρότυπα - π.χ. Παπαστράτος, στην οποία έχει αναφερθεί τιμητικά και ο Τσίπρας!
Όμως επειδή ο Τσίπρας είχε ανάγκη από μια μητέρα των μαχών, δεν συζητήθηκε η ψηφιακή κάρτα εργασίας, το δικαίωμα αποσύνδεσης από την τηλεργασία, η απαγόρευση απόλυσης για περιστατικά βίας κ.α.
Εντάξει κατανοούμε την ένσταση, ότι αυτά είναι υπέρ της κυβέρνησης. Σύμφωνοι, αλλά - και - αυτά έπρεπε να απασχολήσουν την αντιπολίτευση με παραγωγικές προτάσεις, γιατί είναι και αυτά που θα συμβάλουν στην διαμόρφωση μιας νέας εργασιακής κουλτούρας του 21ου αι.
Επίσης, θα πει κάποιος, όλα καλά; Φυσικά και δεν είναι όλα καλά. Διατηρούμε πάντα επιφυλάξεις για το δεκάωρο. Θα μπορούσε και να μην το είχε φέρει ο Χατζηδάκης, προκειμένου να αποφύγει πολιτικό κόστος.
Η επιφύλαξή μας δεν είναι επί της ουσίας, αλλά πως θα το χρησιμοποιήσει ο μέσος Ελληνας επιχειρηματίας, που δεν είναι Παπαστράτος. Είναι η αχίλλειος πτέρνα του νομοσχεδίου, όχι λόγω προθέσεως νόμου, αλλά της ουσιώδους εφαρμογής του.
Οι νόμοι για να πετύχουν πρέπει να έχουν αντιστοίχιση με την συνείδηση εκείνων που υποχρεούνται να τους εφαρμόσουν.
