Του Γιάννη Σιδέρη
Η εμπειρία έχει καταδείξει ότι οι συνεντεύξεις Τύπου της ΔΕΘ προσφέρονται για αποδόμηση όταν κοιτά κανείς με μικροσκόπιο κάθε εξαγγελθέν μέτρο. Απορίες και αμφισβητήσεις περί των δυνατοτήτων υλοποίησης πάντα υπάρχουν.
Άλλωστε, το κάθε μέτρο υπακούει στην υποκειμενική θεώρηση ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα είναι ο επιθυμητός, ώστε να προσφέρει τους αναγκαίους πόρους για την υλοποίηση των εξαγγελθέντων.
Στην παρούσα φάση που βρίσκεται η χώρα, υπάρχει ένα επιπρόσθετο εμπόδιο. Οι εξαγγελίες ενδέχεται να μπουν στο προκρούστειο τραπέζι των δανειστών, και να ακυρωθούν ή να πετσοκοφτούν. Ως εκ τούτου σημασία έχει ο ρεαλισμός των εξαγγελθέντων, και σε αυτό ο ερχόμενος - κατά τα φαινόμενα - στην πρωθυπουργία Μητσοτάκης μάλλον ανταποκρίθηκε - ειδικά σε σύγκριση με τις τερατολογίες του περίφημου Προγράμματος Θεσσαλονίκης του κ. Τσίπρα.
Η συνέντευξη της ΔΕΘ απλώς περιγράφει το γενικό πλαίσιο. Λειτουργεί - και κακώς - ως προεκλογικό μπαλκόνι αλλά δεν αποτελεί βήμα λεπτομερών προγραμματικών δηλώσεων. Το πολιτικό μήνυμα που εκπέμπουν οι αρχηγοί και η ατμόσφαιρα που τους περιβάλει είναι το σημαίνον. Και η ατμόσφαιρα που περιέβαλε τον κ. Μητσοτάκη τόσο στην ομιλία του Σαββάτου, όσο και στην συνέντευξη της Κυριακής, σηματοδοτούσε μια ανακουφιστική επιστροφή στην κανονικότητα.
Μέσα στο σκοτεινό συρίγγιο που εισήλθαμε με την υπαγωγή μας στο μνημόνιο, η πολιτική ζωή μετεβλήθη σε μια ατελείωτη διαδοχή εχθροπραξιών, μοχθηρού μένους, ευτελών χαρακτηρισμών, ψεκασμένων «επιχειρημάτων», τα οποία, βοηθούντων και των social media, διεκδίκησαν τη θέση της κανονικότητας.
Ο εμφύλιος και τα σκέλεθρά του βγήκαν από τα αραχνιασμένα ντουλάπια της ιστορίας και διεκδίκησαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζοφερή μας καθημερινότητα. Ο παραλογισμός έγινε η νέα λογική και η προσωπική επιθετικότητα υποκατέστησε την όποια - πάλαι ποτέ - αγωνιστικότητα.
Είδαμε αδιανόητες συμπεριφορές, από προτροπές για λιντσαρίσματα (π.χ. Καμμένος) έως αήθεις προσωπικές προσβολές προς κάθε διαφωνούντα (π.χ. Πολάκης). Και όλα αυτά δεν θεωρήθηκαν «αυτονόητα» μόνο από όσους είχαν προσωπικό συμφέρον - καθότι αποτελούσαν παραφυάδες στο νέο πλέγμα εξουσίας - αλλά και καλοπροαίρετους αριστερούς.
Ανθρώπους των οποίων ηθική και η αισθητική δεν εναρμονιζόταν με το λούμπεν των επιθέσεων, αλλά τα αποδέχονταν αφού προερχόταν από τους δικούς τους, από την Πρώτη Φορά Αριστερά. Νόμιζαν ότι είχαν πάρει τα όνειρα εκδίκηση, αλλά τα είδαν γρήγορα ξεφτίζουν από την απογοήτευση.
Η παρουσία του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ ήταν ένα σαφές βήμα επιστροφής στην κανονικότητα. Δημοσιοποίησε ένα πολιτικό πρόγραμμα το οποίο υπόκειται σε αποδοχή, κριτική ή απόρριψη. Το συνόδευσε με ηρεμία, χωρίς κραυγές και επιθέσεις μισαλλοδοξίας. Σαφώς, πέραν των ΝΔτων και των φιλελεύθερων (που ήταν αναμενόμενο), βρήκε ανταπόκριση σε όσους έχουν κουραστεί από τον διαχρονικό σκυλοκαυγά – έτσι κατάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική ζωή.
Ανταπόκριση σε ανθρώπους που απαιτούν επιτέλους οι αντιπαραθέσεις να γίνονται επί πολιτικών θέσεων και προγραμμάτων, και τα επιχειρήματα να συνοδεύονται με τεκμηρίωση. Να εξηγήσει δηλαδή η κυβέρνηση με στοιχεία γατί ο «κουμπαράς» στο Ασφαλιστικό είναι ατυχής ή επικίνδυνη σύλληψη, και όχι να «αγανακτά» γιατί τον εφήρμοσε ο Πινοσέτ (με αυτή τη λογική το ΙΚΑ θα έπρεπε να έχει καταργηθεί από την αριστερή κυβέρνηση, γιατί παρότι ήταν σύλληψη του Βενιζέλου το υλοποίησε ο Μεταξάς).
Και ενώ ο Μητσοτάκης προσπαθεί (από αυτά που είδαμε το ΣΚ) να ορθολογικοποιήσει την πολιτική αντιπαράθεση, η κυβέρνηση αντεπιτίθεται κατηγορώντας τον, μεταξύ άλλων: ότι δεν σκοπεύει να μειώσει τον ΕΝΦΙΑ (το λένε αυτοί που θα τον καταργούσαν και τον διατήρησαν), ότι δεν σκοπεύει να ακυρώσει την συμφωνία των Πρεσπών (τον κατηγορούν γιατί δεν θα ακυρώσει την συμφωνία που αυτοί υπέγραψαν), ότι θα προσφύγει εκ νέου στο ΔΝΤ (ενώ και τώρα τα επιτόκια ήδη είναι απαγορευτικά και θα είχαμε ξαναπροσφύγει αν οι δανειστές δεν είχαν φροντίσει να μας ενισχύσουν με το cash buffer των 24 δισ.), ότι θα αφήσει στον αέρα 1,5 εκατ. συνταξιούχους αφού επιμένει στη θέση του για το ασφαλιστικό (εν τρικυμία), και το πιο ωραίο: Ότι σκοπεύει να εφαρμόσει το αφορολόγητο που ζήτησε το ΔΝΤ (μιλάνε αυτοί που υπέγραψαν να κατέβει στις 5700, όταν οι Σαμαροβενιζέλοι το άφησαν στις 9.500 και ο Τσακαλώτος υποσχόταν το 2016 ότι θα παραιτείτο αν έπεφτε κάτω από τις 12.000!).
Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα πρέπει να αναπροσανατολιστεί – αν έχει την πολιτική Παιδεία και μπορεί. Με την ρητορική του μίσους και τις fake κατηγορίες, στο τέλος το κοινό που θα του μείνει θα είναι οι έχοντες προσωπικό συμφέρον και οι κάθε είδους ψεκασμένοι. Αν αυτό του αρκεί, έχει καλώς. Δεν μας πέφτει λόγος.
Φωτογραφία intime news
