Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, πολλά πράγματα εξαρτώνται τόσο από την οπτική γωνία που τα εξετάζει κανείς, όσο και το διαθέσιμο χρόνο που έχει για παρατήρηση, επιβεβαίωση ή διάψευση / απόρριψη.
Η πολιτική επικαιρότητα την εποχή, όταν η ενημέρωση περνάει από τα παραδοσιακά ΜΜΕ στα διαδικτυακά και στις Σελίδες Κοινωνικής Δικτύωσης, συνήθως προσλαμβάνεται αποσπασματικά και με όρους εντυπωσιασμού του κοινού.
Τούτων δοθέντων, δε θα ήταν άστοχο να επισημάνουμε πως ελάχιστοι προσπαθούν να δουν τη μεγάλη εικόνα, όπως αυτή διαμορφώνεται με τη συμβολή πολλών και διαφορετικών παραγόντων.
Η αναβάθμιση, για παράδειγμα, της ελληνικής οικονομίας από διάφορους οίκους αξιολόγησης, εκλαμβάνεται ως μία θετική ψήφος για τις προοπτικές της. Αν, όμως, συνδυαστεί με πολλές μεγάλες άμεσες ξένες επενδύσεις, ιδίως στον κλάδο των νέων τεχνολογιών, τότε φωτίζεται υπό ένα διαφορετικό φως. Το γεγονός της αναβάθμισης της ελληνικής οικονομίας, σε συνδυασμό με τις επενδύσεις διεθνών κολοσσών της πληροφορικής και των επικοινωνιών, πέραν της οικονομικής και κοινωνικής τους σημασίας, αποτυπώνουν και τη νέα δυναμική της χώρας στο ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον και την προσήλωση της στις αξίες του δυτικού πολιτισμού.
Πολλοί αναρωτιούνται αν αυτή η επιλογή ανήκει στην κατηγορία «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας», μόνο που η ετυμηγορία για τέτοιου είδους επιλογές, προκύπτει σε βάθος χρόνου και με αξιολόγηση των απτών αποτελεσμάτων και όχι σε γενικές θεωρητικολογίες, κατάλληλες μεν για κλειστές και αυτάρεσκες λέσχες διανοουμένων, μα παντελώς ακατάλληλες για την εφαρμοσμένη πολιτική, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος παίρνει μια απόφαση και χρεώνεται ή πιστώνεται επιτυχίες ή αποτυχίες.
Τα τελευταία χρόνια πάντως, είναι πασιφανής η προσπάθεια αυτής της κυβέρνησης να εντάξει τη χώρα σε μια ομάδα ισχυρών και πρωτοπόρων χωρών της Δύσης, έτσι ώστε να εδραιωθεί τόσο η θέση της στη δυτική συμμαχία, όσο και η εικόνα της ως μίας χώρας που άφησε πίσω της παροξυσμούς λαϊκισμού και εξάρσεις τριτοκοσμικής λαγνείας χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.
Μπορεί η χώρα να ξεφύγει από το παρελθόν της; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Υπάρχουν δυναμικά, κοινωνικά στρώματα, τα οποία επιθυμούν και εργάζονται για ταχύτερο βηματισμό και συντονισμό με άλλα προηγμένα κράτη, θεωρώντας πως τόσο η οικονομική συγκυρία, όσο και η γεωπολιτική δυναμική που αναπτύσσεται, μπορούν να λειτουργήσουν επωφελώς για τη χώρα. Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη πλευρά, όπου ένας συνασπισμός θυλάκων που εκπροσωπούν κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες επιδιώκουν τη διατήρηση των πραγμάτων ως έχουν, γιατί έτσι θα διατηρήσουν μικροπρονόμια ή μικροαπαλλαγές.
Η διαμάχη ανάμεσα στα δύο αυτά στρατόπεδα θα οξύνεται συν τω χρόνω. Από τη μία πλευρά η αδήριτη ανάγκη για εκσυγχρονισμό και από την άλλη, ο αγωνιώδης προσπάθεια για τη διατήρηση μιας βαλτωμένης κατάστασης.
Σε αυτή τη διαμάχη, εκόντες άκοντες θα λάβουν όλοι θέση και θα αναγκαστούν να αποκαλύψουν τις πραγματικές προθέσεις και φιλοδοξίες τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο - συμβίωση όλων των πολιτών χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς, το οποίο μπορεί μεν να απασχολεί την εφήμερη επικαιρότητα, στην πραγματικότητα, όμως, αποτελεί μία ακόμη ψηφίδα στο παζλ της εικόνας που προσπαθεί η φιλοτεχνήσει η χώρα μας ως ένα κράτος που συμβαδίζει με την εποχή και ανήκει στο κλαμπ των πιο προηγμένων κοινωνιών του δυτικού πολιτισμού.
Μπορεί κάποιοι να ειρωνεύονται και να λοιδορούν, άλλοι να ανασύρουν μεσαιωνικές επιχειρηματολογίες και κάποιοι τρίτοι να διαστρεβλώνουν τα επιστημονικά δεδομένα, ωστόσο πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα αποκατάστασης μιας αδικίας σε βάρος συμπολιτών μας.
Εξίσου χαρακτηριστική είναι η στάση ορισμένων άλλων απέναντι στο πρόγραμμα των εξοπλισμών των Ενόπλων Δυνάμεων, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν την αποτρεπτική τους δύναμη και να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και σε άλλες πρωτοβουλίες που αφορούν στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, όπως η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών του κράτους προς τους πολίτες, την οποία ορισμένοι φωστήρες του πρόσφατου παρελθόντος είχαν χαρακτηρίσει ως τεχνοφασισμό.
Με τούτα και μ’ αυτά, προχωράει η χώρα, εδώ και δυόμισι αιώνες ελεύθερου βίου και ανεξάρτητου κράτους. Με δυσκολίες, με πισωγυρίσματα, με εξάρσεις και ανατάσεις. Θαρρείς κι ο κόσμος που κατοικεί σε αυτή δε θέλει να ζήσει μια απλή, φυσιολογική ζωή χωρίς πάθη α-νόητα πολλές φορές, προσχηματικά ή εμμονές με φαντασιακό υπόβαθρο που τον εμποδίζουν να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα στην οποία ζει.
Δύσκολα εκλαμβάνει την αλλαγή κι ακόμη πιο δύσκολα μπορεί να τη διαχειριστεί και να αποκομίσει οφέλη ή να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα. Αυτό, όμως, για να αλλάξει θα χρειαστεί επίπονη και επίμονη δουλειά των νέων γενιών, οι οποίοι ελεύθερες από τα φαντάσματα και τα τραύματα του παρελθόντος θα κληθούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας.
