Του Γιάννη Σιδέρη
«Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή», είναι ένα από τα αποφθέγματα που κληρονόμησε στους μεταγενέστερος ο ύψιστος μπολσεβίκος Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοβ, γνωστός μας ως Λένιν, και ο πρωθυπουργός ως πρώην κνίτης, μοιάζει να το έχει εμπεδώσει και να απαρέσκεται της αλήθειας.
Κάποτε, το ''12, ίσως δεν είχε κατανοήσει ότι υπάρχει κίνδυνος χρεοκοπίας, και τη θεωρούσε παραμύθι με δράκο. Ήταν το νεαρόν της ηλικίας, τα πούρα αντικαπιταλιστικά συνθήματα τα οποία καθοδηγούσαν τη σκέψη του (και μέσω των οποίων ανέλυε τον κόσμο), η σχετική άγνοια γενικώς περί Οικονομίας, και ειδικά της οικονομικής κατάστασης της χώρας.
Οι καιροί πέρασαν, αναγκάστηκε κάτι να μάθει, συμμετείχε σε συσκέψεις κορυφής, συνομίλησε με τους υπουργούς του επί των Οικονομικών, κλειδώθηκε 17 ώρες σε μια διαπραγμάτευση, η οποία τον έσωσε από το να καταλήξει ένας ιστορικά μοιραίος πρωθυπουργός σε ειδικό δικαστήριο, και να τον συνοδεύει η αισχύνη της ιστορίας (ο ισχυρισμός μας επικεντρώνεται - και περιορίζεται αυστηρώς - στο Καλοκαίρι του ''15 και μόνο).
Έκτοτε έπαθε και έμαθε. Αλλά προφανώς η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή, όταν δεν υπηρετεί το κυρίαρχο μύθευμα. Άλλωστε τον ευνοεί και η εποχή μας, η εποχή της μετά-αλήθειας, (post truth), που υπηρετεί την υποκειμενική πρόσληψη της πραγματικότητας, για να ευνοήσει το σύστημα ιδεών του κυβερνώντος κόμματος, με όχημα το θυμικό και τις προσωπικές απόψεις.
Η προσωπική άποψη του πρωθυπουργού, όπως την εξέφρασε χθες στους τραπεζίτες, είναι ότι «η κρίση ξεκίνησε από την αδυναμία των τραπεζών να παράσχουν ρευστότητα στην οικονομία και θα τελειώσει με την άρση αυτής της αδυναμίας»! Άρα για την κρίση φταίνε οι τράπεζες, δεν φταίνε οι παθογένειες της ελληνικής Οικονομίας, δεν φταίει το θηριώδες έλλειμμα και το χρέος που (δικαιολογημένα ή όχι, ας βγει να μιλήσει) κληροδότησε η κυβέρνηση Καραμανλή στον Παπανδρέου. Δυστυχώς για το Μαξίμου ο Γεωργίου αφενός ανέλαβε τρεις μήνες μετά την υπαγωγή μας στο μνημόνιο, αφετέρου έχει αθωωθεί τόσες φορές, και δεν μπορούν πλέον να του προσάψουν τη σκόπιμη διόγκωση του ελλείμματος, για να μας βάλουν στο μνημόνιο και να μας αγοράσουν μπιρ παρά, όπως ήθελε η ψεκασμένη «ερμηνεία».
Έφταιγαν οι τράπεζες που το δημόσιο αδυνατούσε να δανειστεί από τις αγορές το 2010 και βρέθηκε στο μνημόνιο - και αυτό είναι πραγματικότητα και όχι post truth, ασχέτως των αδέξιων χειρισμών Παπανδρέου, οι οποίες σηκώνουν πολλή και επιθετική κριτική.
(Εντυπωσιακή στην αρνητικότητά της είναι και η υποτονική στάση των τραπεζιτών, η οποία δεν πέρασε απαρατήρητη στα social media. Ουδείς φαίνεται να του απάντησε ότι οι αιτία δεν είναι αυτή που υποστηρίζει!)
Να θυμίσουμε απλώς ότι το έλλειμμα από το 2008 είχε ξεπεράσει το 10%, και με απόκλιση πάνω από 7% από το σύμφωνο σταθερότητας (κυβέρνηση Καραμανλή είχαμε, δεν το διόγκωσε ο Γεωργίου), αλλά ο τότε πρωθυπουργός είχε εκλογές μπροστά του, δεν θα έπαιρνε μέτρα για το έλλειμμα.
Αποτελεί ιστορικό ατύχημα που οι Παπανδρέου δεν συγκρότησε κάποια Εξεταστική Επιτροπή. Όχι για να τιμωρηθεί κάποιος – απλώς γιατί - ίσως - θα είχαμε γλυτώσει όλο αυτό το μυθικό σύμπαν της συνωμοσιολογίας, που συνεπήρε κόσμο, τον αποπροσανατόλισε, του έδειξε λάθος εχθρούς και λάθος αιτίες, με αποτέλεσμα ακόμη και εν έτι 2017, ακόμη και με την τρόικα παρούσα (αυτοί τουλάχιστο ως άριστοι τεχνοκράτες γνωρίζουν) να ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός πως αιτία της κρίσης ήταν οι τράπεζες. (Προς τους «πρόθυμους» εκ των αναγνωστών: Δεν έπιασε τη στήλη κανένας πόνος για τις τράπεζες. Αλλά μια τέτοια αλλοίωση των αιτιών της κρίσης, δείχνει είτε ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει κατανοήσει τι έγινε -πράγμα απίθανο μετά από δύο χρόνια στην εξουσία- είτε αποπροσανατολίζει για κάποιο λόγο τον οποίο αδυνατούμε να διακρίνουμε).
Αντιθέτως ο κ. Τσακαλώτος, αν και αριστερός και αυτός, διέπεται από την αστική ευγένεια να μη θεωρεί μικροαστική εμμονή την αλήθεια (εν μέρει τουλάχιστον), και να παραδέχεται στη Βουλή ότι δεν υπάρχει πολιτική συμφωνία, αφού η μόνη συμφωνία που υπήρξε ήταν επί της διαδικασίας.
Η ομολογία προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια του Μαξίμου, ωστόσο η δυσαρέσκεια είναι μια μόνιμη κατάσταση μεταξύ του υπουργού Οικονομικών και του πρωθυπουργού εδώ και δίμηνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει κάποια ανοιχτή ρήξη.
Αυτή μπορεί να έρθει αργότερα, και σίγουρα θα έρθει όταν χάσουν την εξουσία, καθώς ο κ. Τσακαλώτος παραμένει ένας προσοντούχος δελφίνος, παρά την προβληματική σκηνική του παρουσία, λόγω των κακών ελληνικών του.
Φωτογραφία: SOOC
