Του Γιώργου Φιντικάκη
Δεν φταίει κανείς μας είπε ο Πρωθυπουργός για τους 87 νεκρούς. Δεν φταίνε τα υπηρεσιακά στελέχη της κυβέρνησής του, ούτε οι συνεργάτες του, ούτε η περιφερειάρχης του, ούτε οι αρχηγοί σωμάτων που έχει τοποθετήσει, ούτε οι υπουργοί του, ούτε φυσικά ο ίδιος.
Αλλά η ίδια η αποτυχία της πολιτικής προστασίας γι αυτό που έγινε τη τραγική Δευτέρα στο Μάτι, αφήνοντας πίσω της 87 νεκρούς, μαζί με μια πληθώρα μαρτυριών όσων έζησαν εκείνες τις στιγμές, οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα.
Αν υπήρχε ένας τρόπος ο κ. Τσίπρας να περιορίσει τη πολιτική του ζημιά, θα ήταν να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Δηλαδή να πει αυτό που πιστεύει η πλειοψηφία της κοινωνίας, ότι η τραγωδία στην Αττική έχει ονοματεπώνυμα.
Του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Τόσκα που φέρει ακέραια την ευθύνη για την ολιγωρία, τις λανθασμένες επιλογές και τον ανύπαρκτο συντονισμό στις κρίσιμες στιγμές.
Του γενικού γραμματέα Πολιτικής Προστασίας Γιάννη Καπάκη που συντόνιζε τις επιχειρήσεις αλλά από χιλιόμετρα μακριά, χωρίς πραγματική εικόνα, και εκ του αποτελέσματος απέτυχε.
Του αρχηγού της Πυροσβεστικής Σωτήρη Τερζούδη στον οποίο χρεώνεται ότι έσφαλλε στους υπολογισμούς του για τη φορά της φωτιάς, αλλά όταν ερωτήθηκε αν θα έκανε κάτι διαφορετικά μετά την καταστροφή, ο ίδιος απάντησε «θα έκανα ακριβώς τα ίδια».
Στην ίδια μαύρη λίστα, μεγαλοστελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπως ο Ηλίας Ψινάκης δήμαρχος Μαραθώνα, ο οποίος παρότι έχει την ευθύνη από το νόμο, να διατάξει την εκκένωση μιας περιοχής σε περίπτωση φυσικής καταστροφής, δεν το έκανε. Όσο για τη Ρένα Δούρου, ζήτησε κατόπιν εορτής την κατεδάφιση αυθαιρέτων κτισμάτων στα ρέματα των πληγεισών περιοχών, ενώ σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι δηλώσεις των Χρ. Σπίρτζη, και Π. Σκουρλέτη.
Ούτε τα ακραία φαινόμενα, ούτε η κλιματική αλλαγή, ούτε η άναρχη δόμηση, βρίσκονται πίσω από την αποτυχημένη επιχείρηση που άφησε 87 θύματα. Συνδέονται αυτά με τη τραγωδία, σίγουρα όμως δεν είναι οι αιτίες της.
Αν υπήρχε σωστός υπολογισμός της φοράς της πυρκαγιάς όταν αυτή βρισκόταν ακόμη στο ξεκίνημα, όταν η εστία του κακού περνούσε την Ιερά Μονή Πεντέλης και έμπαινε στο δάσος του Βουτζά, δεν θα θρηνούσαμε τόσους νεκρούς. Το λένε πολλοί απ'' όσους χρόνια εμπειρίας στις δασικές πυρκαγιές. Αλλά οι αρμόδιοι πίστευαν ότι η φωτιά πηγαίνει προς Διόνυσο.
Αν η Πυροσβεστική επέλεγε να δώσει μάχη φθοράς της πυρκαγιάς όταν αυτή βρισκόταν ακόμη στο Βουτζά, ώστε να φθάσει αποδυναμωμένη, δηλαδή «κουρασμένη», στη Λεωφόρο Μαραθώνος, και μετά στη παραλία, θα είχαμε γλιτώσει την εκατόμβη. Αλλά οι ειδικοί πίστεψαν ότι αρκούσαν για να τη φθείρουν μόνο τα δύο αεροπλάνα και τα δύο ελικόπτερα που επιχειρούσαν εκείνες τις στιγμές.
Αν η γενική γραμματεία Πολιτικής Προστασίας ήταν ένας σωστά στελεχωμένος οργανισμός, χωρίς κομματικά κριτήρια, που ο επικεφαλής του διευθύνει τις επιχειρήσεις από το τόπο της πυρκαγιάς και όχι από 10-15 χιλιόμετρα μακριά, πάλι ίσως να είχε αποφευχθεί η τραγωδία.
Αν ο δήμαρχος Μαραθώνας, έδινε εγκαίρως εντολή εκκένωσης στο Μάτι, αφού η αρμοδιότητα είναι δική του ευθύνη, και πάλι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Αλλά η ιστορία δεν γράφεται με τα «αν». Δεδομένων λοιπόν των παραπάνω, η φράση του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα «αναλαμβάνω ακέραια την πολιτική ευθύνη« δεν έχει τη παραμικρή αξία.
Διαφορετικά, θα έπρεπε να συνοδεύεται από δύο πράγματα: Κριτική στην ατυχέστατη επιχείρηση της πολιτικής προστασίας, και φυσικά παραιτήσεις όσων ευθύνονται.
Τίποτα από αυτά δεν ακούσαμε, παρά μια προσπάθεια συσκότισης αφού αφιέρωσε την υπόλοιπη ομιλία του για να διασπείρει ευθύνες με επίκεντρο την άναρχη δόμηση για την οποία φταίνε φυσικά οι προηγούμενοι, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόλαβε να θεραπεύσει «σε τρία χρόνια, τεράστια προβλήματα δεκαετιών». Πρόλαβε ωστόσο στα τρία αυτά χρόνια να κάνει άλλα, όπως να γεμίσει με κομματικό στρατό το κράτος και τις υπηρεσίες του.
Το καλύτερο βέβαια της ομιλίας Τσίπρα ήταν όταν ως δικαιολογία που η κυβέρνηση δεν πρόλαβε να αλλάξει τα λάθη δεκαετιών, επικαλέστηκε ότι έχει ρίξει το βάρος της στην «μάχη κατά της ανθρωπιστικής καταστροφής» που προκάλεσαν τα Μνημόνια.
Αν και δεν είναι του παρόντος, αναρωτιέται κανείς, ποια μέτρα έχει λάβει αυτή η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής καταστροφής, όταν με την πολιτική της, έχει σπείρει περισσότερη φτώχεια (πλέον και πόνο), παρά ποτέ;
Στο πολιτικό λεξικό «αναλαμβάνω ακέραια την ευθύνη», σημαίνει «στέλνω στο σπίτι τους όσους απέτυχαν», και όχι «διασπείρω τις ευθύνες για να τις συσκοτίσω» κε Πρωθυπουργέ.
