Παρακολουθώντας ένα στέλεχος από το στενό περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα, να περιγράφει τους στόχους του νεοϊδρυθέντος Ιδρύματος, η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην. Οι στόχοι είναι η «ειρήνη, η δικαιοσύνη και η βιώσιμη ανάπτυξη, μέσω της επεξεργασίας πολιτικών σε αυτούς τους τομείς με ιδέες, προτάσεις και κυρίως συγκλίσεις που μπορεί να γίνουν και σε ευρύτερο δημοκρατικό επίπεδο και ειδικότερα για τις προοδευτικές δυνάμεις». Λόγια μεγάλα, πλούσια και όμορφα, με μηδενική ουσία και αόριστο περιεχόμενο.
Ωστόσο, στην πρώτη σελίδα της ιστοσελίδας του Ιδρύματος γίνεται αναφορά σε στίχους του Μανόλη Αναγνωστάκη, που μας φέρνουν αυτόματα στο μυαλό πρόσφατες δυσάρεστες μνήμες από την καταστροφική πολιτική που είχε ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας τόσο ως πρωθυπουργός, όσο και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μνήμες από γεγονότα που είχαν διαταράξει με πρωτοφανή τρόπο κάθε έννοια κανονικότητας της ελληνικής κοινωνίας, από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Υπονομεύοντας ακόμα και την ίδια την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Πηγή φωτογραφίας: www.economist.com / KAL's cartoon
«Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω», είχε γράψει ο ποιητής. Και το Ίδρυμα, του οποίου προφανώς τα στελέχη στερούνται και της ελάχιστης ενσυναίσθησης, κάνοντας αναφορά σε αυτούς τους στίχους, ανακαλεί στη μνήμη μας τις ουρές από τα ΑΤΜ των τραπεζών. Όπου οι πολίτες περίμεναν με τις ώρες με αγωνία προσπαθώντας να «σηκώσουν» τις αποταμιεύσεις τους. Ανακαλεί στη μνήμη μας τον φόβο για το «άνοιγμα των θυρίδων», στις κλειστές τράπεζες. Για την αγωνία των πολιτών να διασώσουν τους κόπους μιας ζωής, από τους επίδοξους εισβολείς στην Τράπεζα της Ελλάδος και από τους κερδοσκόπους της δραχμής. Για την ανησυχία σχετικά με το τι θα ξημερώσει αύριο στο εμμονικό μυαλό των ασυνείδητων εχθροπαθών, που έπαιζαν με τις ζωές μας. Ανακαλεί στη μνήμη μας τις στιγμές των διαρκών συγκρούσεων και των χαοτικών καταστάσεων. Και τις στιγμές της ακατάσχετης ιδεοληπτικής πολιτικής «αρλουμπολογίας» μέσω της οποίας η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
«Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες», είχε γράψει ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Και το Ίδρυμα προβάλλοντας αυτούς τους στίχους, ανακαλεί στη μνήμη μας τις στιγμές της αγωνίας των πολιτών, όταν οι φλόγες της ανερμάτιστης εξωτερικής πολιτικής έστρεφαν την πυξίδα της κατεύθυνσης της χώρας, εκτός Ευρώπης. Οι φλόγες από τις επιδιωκόμενες συμμαχίες με τον μεγαλύτερο εχθρό της Ευρώπης δηλαδή τη Ρωσία, με τους μεγαλύτερους τρομοκράτες του πλανήτη δηλαδή τους μουλάδες του Ιράν, με σκοπό τη σύναψη δανείων για τη στήριξη της Ελλάδας εκτός Ευρωζώνης.
Ο ίδιος στίχος ανακαλεί στη μνήμη μας την παράδοση των Αθηνών στις φλόγες από το κίνημα των αγανακτισμένων και τη δολοφονία των εργαζόμενων της Marfin Bank. Τότε που χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε λίγες μόνο ώρες έχαναν τα καταστήματα τους, τις δουλειές τους και τις περιουσίες τους. Διότι όλοι αυτοί δεν είχαν καταφέρει να βρουν τις «φωλιές νερού στην άνυδρη εποχή μας» που ανακάλυψε ξαφνικά το Ίδρυμα Αλέξη Τσίπρα.
Πάντως, είναι κρίμα που το Ίδρυμα Αλέξη Τσίπρα, δεν συμπεριλαμβάνει στην ατζέντα του, θέματα οικονομίας. Διότι έτσι χάνεται μια μοναδική ευκαιρία να μεταλαμπαδευτεί στη διεθνή κοινότητα η βαθιά γνώση και η συσσωρευμένη εμπειρία στο τομέα της πρόκλησης οικονομικών καταστροφών και της διαχείρισης οικονομικών κρίσεων. Το συνέδριο θα αποτελούσε μια χρυσή ευκαιρία για να μάθουν οι αδαείς συμμετέχοντες, το πως όλα ανατρέπονται «με ένα νόμο και με ένα άρθρο», το πως «οι αγορές θα παρακαλούν για να δανείζουν» όσους ακολουθούν τις μαγικές πολιτικές συνταγές του Αλέξη Τσίπρα, το πως «θα κτυπούν τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές», το πως το μαγικό «γκόου μπακ» εξαφανίζει τους αντιπάλους και άλλα παρόμοια ταχυδακτυλουργικά κόλπα, που απουσιάζουν από τη διεθνή πολιτική σκηνή.
