Αυτά που γίνονται στην Ιταλία δεν αντέχουν σε καμιά ορθολογική ερμηνεία. Η πτώση του Μάριο Ντράγκι ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για τη γειτονική χώρα. Κάποιοι, όπως ο Ανρί Λεβί, μιλούν για ρωσικό δάκτυλο που επιχειρεί να αναδιατάξει τις πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη.
Εμείς ήμασταν τυχεροί, γιατί όταν ο τότε πρωθυπουργός Α. Τσίπρας του ζήτησε 5 δισεκατομμύρια, ο Πούτιν προσέγγιζε την Ευρωπαϊκή Ένωση υπό άλλη οπτική γωνία από τη σημερινή. Δε γνωρίζω πώς θα αντιδρούσε, αν παρόμοιο αίτημα τού υπέβαλε σήμερα μια ελληνική κυβέρνηση. Μάλλον θα το ικανοποιούσε, γιατί πλέον είναι άλλοι οι στόχοι του για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το 2015 την έβλεπε σαν την παχιά αγελάδα που την άρμεγε για να ενδυναμώσει τη διεθνή θέση της Ρωσίας. Σήμερα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την υπάρχουσα πολιτική της έκφραση, την βλέπει σαν ένα εμπόδιο στα σχέδια του.
Συνεπώς, εμείς σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας. Οι τυχοδιώκτες που μας κυβερνούσαν το 2015 δεν βρήκαν διεθνή στηρίγματα για την πολιτική τους. Το περιβάλλον ήταν εχθρικό σε πολιτικές ρήξης και ανατροπών στο παγκόσμιο status. Μάλιστα τότε ο Πούτιν είχε «καρφώσει» τον Τσίπρα στον Γάλλο Πρόεδρο Φ. Ολάντ. Kι έτσι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, επειδή δε βρήκαν διεθνή στηρίγματα, υποχρεώθηκαν στη γνωστή αναδίπλωση μετά από 17ωρη «διαπραγμάτευση».
Το 2015 οι προτεραιότητες του Βλ. Πούτιν ήταν άλλες. Προσπαθούσε να νομιμοποιήσει την κατοχή της Κριμαίας και να αντιμετωπίσει τις light κυρώσεις της Δύσης. Είχε δε σύμμαχο, συμπαραστάτη και συνεταίρο τη Γερμανία της Α. Μέρκελ.
Σήμερα ενισχύει όλα τα κόμματα και τα κινήματα που υπάρχουν στον ευρωπαϊκό χώρο και έχουν έναν αντισυστημικό προσανατολισμό, αναβιώνοντας τις δοκιμασμένες πρακτικές των δεκαετιών του Ψυχρού Πολέμου, όταν κόμματα, κινήματα και συλλογικότητες, αποδεδειγμένα πλέον, χρηματοδοτούνταν από την KGB.
Στη Γαλλία η συμπόρευση της Άκρας Δεξιάς με την Άκρα Αριστερά, πάνω σε μια φιλορωσική γραμμή, είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Στη δε Ιταλία οι πολιτικές δυνάμεις που ανέτρεψαν τον Μάριο Ντράγκι κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, με δεδομένες τις ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι με τον Πούτιν.
Σήμερα στην Ελλάδα μπορεί ο φιλορωσισμός να υπάρχει μέσα στην κοινωνία, η πολιτική του έκφραση όμως είναι περιθωριακή, προς το παρόν, καθώς οι φερόμενοι ως εκπρόσωποί του στερούνται στοιχειώδους σοβαρότητας. Η δε πρόσδεση της Ελλάδας στον δυτικό άξονα, τόσο πολιτικά, όσο και θεσμικά, είναι αναμφίβολη και μια ρήξη θα έχει συνέπειες πάνω στα εθνικά μας θέματα. Αυτό το γνωρίζει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό οι αντιρρήσεις στην συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής με τη Γαλλία και στην ελληνοαμερικανική συμφωνία ήταν για την τιμή των όπλων.
Συμπερασματικά: Ευτυχώς η πατρίδα μας πέρασε τη φάση του ανορθολογισμού και του τυχοδιωκτισμού σε μια περίοδο που το διεθνές περιβάλλον ήταν αρνητικό απέναντι στις κεντρόφυγες δυνάμεις. Για μια ακόμα φορά…άγιο είχαμε!
