Δύο θέματα κυριάρχησαν στην πρώτη πανηγυρική συνεδρίαση της νέας Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον πρωθυπουργό: Η διαπραγμάτευση και οι τηλεοπτικές άδειες.
Όπως είπε χαρακτηριστικά ο Αλέξης Τσίπρας, «έχουμε μπροστά μας το μέτωπο της διαπραγμάτευσης για την δεύτερη αξιολόγηση, καθώς και το μέτωπο με τη διαπλοκή για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών».
Προφανώς στη συνείδηση του πρωθυπουργού είναι εξίσου σπουδαία η διαπραγμάτευση που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας, με τη μονομανιακή μικροπολιτική ενασχόληση με τις άδειες. Ίσως επειδή έπρεπε να συνδυάσει τη Νέα Δημοκρατία με την διαπλοκή, λέγοντας ότι «τις επόμενες μέρες, η ΝΔ και η διαπλοκή θα δώσουν τα ρέστα τους για άλλη μια φορά».
Ο κ. Τσίπρας αναφερόμενος στην αναμενόμενη απόφαση του ΣτΕ, έκανε και μια συγκριτική αξιολόγηση που προκαλεί, τουλάχιστον απορίες.
Δήλωσε: «Κάποιοι ίσως να πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις πέφτουν από δικαστικές αποφάσεις. Τις κυβερνήσεις, όμως, τις εκλέγει ο λαός και τις κρίνει μόνο ο λαός. Το διακύβευμα, λοιπόν, δεν είναι απλώς η ερμηνεία του Συντάγματος, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο: αν η εκλεγμένη από το λαό κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει δικαίωμα να ρυθμίσει το χάος του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, ή αν τα ιδιωτικά συμφέροντα είναι υπεράνω της Δημοκρατίας».
Κατ' αρχάς, πολιτικά κάνει λάθος, αλλά ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει έτσι κι αλλιώς ιστορία. Θα μπορούσε να ρωτήσει τι επίδραση είχε η υπόθεση Λαμπράκη και η δικαστική της διαλεύκανση (δεν κάνουμε φυσικά παρομοίωση γεγονότων, αλλά αναφερόμαστε στο αν μπορούν δικαστικά γεγονότα να γίνουν απαρχή πτώσης κυβερνήσεων).
Αλλά και ξεπερνώντας τραυματικές μνήμες ανώμαλων περιόδων, αν πηγαίναμε σε ήρεμες κοινοβουλευτικά, αλλά κυνικές πολιτικά περιόδους, θα μπορούσε κανείς να τον ενημερώσει, γιατί ήταν μικρός, σχετικά με την δίκη του Α. Παπανδρέου. Η δίκη έγινε σε απευθείας σύνδεση, το κοινό κατάλαβε ότι δεν υπήρχαν στοιχεία, θεώρησε ότι η παραπομπή της τότε Αριστεροδεξιάς (ΝΔ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) ήταν άδικη για ον διαμοιρασμό των ιματίων του κυβερνητικού κόμματος, και το 93 ο λαός επανέφερε τον Αντρέα αυτοδύναμο και τροπαιούχο.
Οπότε οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από δίκες, αλλά οι δίκες είναι το προανάκρουσμα για να αρχίσουν οι πτώσεις.
Επίσης τι εννοεί όταν λέει ότι το διακύβευμα δεν είναι η ερμηνεία του συντάγματος, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο, αν η εκλεγμένη πλειοψηφία έχει δικαίωμα να ρυθμίσει το χάος του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου ή αν τα ιδιωτικά συμφέροντα είναι υπεράνω της Δημοκρατίας;
Δηλαδή εάν το ΣτΕ βγάλει το νόμο αντισυνταγματικό, θα εξυπηρετεί τα ιδιωτικά συμφέροντα; Και εξ αυτού δικαιούται - αν θεωρήσει μεν δεσμευτική τη απόφαση του ΣτΕ, αλλά επειδή όμως είπε ο Γ.Γ. ενημέρωσης, όχι σεβαστή - να την παρακάμψει με νέες νομικές αλχημείες του κ. Παππά;
Επικίνδυνες απόψεις, που ανήκουν στην αρμοδιότητα των νομικών να τις αντιμετωπίσουν.
