Η ανάγκη τα προξενεία και οι πρεσβείες μας να είναι χώροι φιλόξενοι, ανοικτοί και εξωστρεφείς και να δίνουν στους ομογενείς την αίσθηση της κοινότητας που τόσο επιζητούν, είναι αδιαμφισβήτητη. Από την άλλη, βεβαίως, δεν είναι οι ενδεδειγμένοι χώροι για εκθέσεις, bazaar, και άλλες συναφείς εκδηλώσεις, ιδιωτών ή επαγγελματιών, ομάδων καλλιτεχνών, φιλανθρωπικών και άλλων οργανώσεων, που με ένα απλό αίτημα ή μια καλή γνωριμία και πρόσβαση αξιοποιούν τους χώρους και τις λοιπές παρεχόμενες υπηρεσίες τους.
Όσοι έχουν εμπειρία τέτοιων εκδηλώσεων γνωρίζουν ότι έκθεση, γκαλά και εκδήλωση δεν πάει... ξεροσφύρι.
Στην περίπτωση της επίμαχης έκθεσης στο ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης, που «ανακάτεψε» – χωρίς ουσιαστικό επίδικο τον ελληνισμό, που εύκολα βρίσκει κάτι να αρπαχτεί και να διχαστεί, αυτό είναι το ζήτημα.
Δεν είναι τα όρια και ο σεβασμός στην ελευθερία της τέχνης, ούτε η έμπνευση της καλλιτέχνιδος, το δημιούργημα και το ρηχό ή βαθύ μήνυμα του έργου, αν αντέδρασε πρώτος ο κ. Διαμαντάρης και δεύτερος ο κ. Νατσιός, ή αν υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις καλλιτεχνών Ελλήνων και ξένων που έκαναν τη σημαία τους καλλιτεχνικό καμβά.
Οι καλλιτέχνες πάσης φύσεως και εμβέλειας είναι εικονοκλάστες και καλά κάνουν.
Η τέχνη είναι άνευ ορίων και έτσι πρέπει.
Οι υπουργοί πάλι, αν και ενδεχομένως να ήθελαν να είναι εικονοκλάστες και χωρίς όρια, «απαγορεύεται» να είναι.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο Υπουργός Εξωτερικών έκανε άριστα και παρενέβη. Βάζοντας στην άκρη την άποψη του ανθρώπου και ακαδημαϊκού Γιώργου Γεραπετρίτη, ότι η ελευθερία της Τέχνης είναι αδιαπραγμάτευτη και θέτοντας το όριο εντός του οποίου έχει νόημα η συζήτηση.
«Εδώ μιλάμε για μια ανάρτηση έργου στο ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για τον σκληρό πυρήνα του κράτους και την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Το προξενείο οφείλει να φέρει ακέραια τα εμβλήματα και τα σύμβολα της χώρας και να εξυπηρετεί τους ομογενείς. Δεν είναι γκαλερί και χώρος για έκθεση».
Τελεία και παύλα.
Αντί να κληθεί το ΥΠΕΞ να διαχειριστεί το πρόβλημα, επιτρέποντας στον Δ. Νατσιό να δημιουργεί εντυπώσεις και να επαίρεται ότι επέβαλε τη θέση του ή να ψάχνουμε τα αίτια γιατί αντέδρασε η ομογένεια, όφειλε ο πρόξενος να επιδείξει καλύτερα αντανακλαστικά καθώς δεν έχει carte blanche να διαχειρίζεται την εικόνα της χώρας. Η παρατήρηση, δεν αφορά τον ίδιο ως πρόσωπο αλλά την ιδιότητα που φέρει.
Όσοι «ξινίζουν» επειδή η ροζ σημαία προκάλεσε τα αισθήματα μέρους της ομογένειας, προφανώς αδιαφορούν και για το γεγονός ότι ο πούρος πατριωτισμός, είναι η κινητήρια δύναμη να διαθέτουν πολλοί Ελληνοαμερικανοί το μυαλό, την καρδιά και το πορτοφόλι τους για να κάνουν lobbying υπέρ των εθνικών δικαίων και συμφερόντων.
Εφαρμογή με την οποία θα κάνουμε από απόσταση on και off στον πατριωτισμό τους και πότε να τον βάφουμε βαθύ μπλε και πότε ροζ και κόκκινο, δεν υπάρχει.
Εάν τους θέλουμε φρουρούς εκτός συνόρων, οφείλουμε μεγαλύτερη κατανόηση και σεβασμό στις ευαισθησίες τους που μεγαλώνει η απόσταση και η εξιδανίκευση της πατρίδας.
