Η κεντροαριστερά παράγει πολύ θόρυβο για το δέμας της. Και το ΠΑΣΟΚ με τη σειρά του πολλή δημοσιότητα, για το εκλογικό του ύψος.
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ σέρνεται και υποχωρεί λόγω της ελαφρούτσικης α-πολιτικότητας Κασσελάκη, οι προβολείς της δημοσιότητας και τα περισπούδαστα άρθρα δημοσιολόγων, ο χώρος των εφημερίδων, των ραδιοφώνων και των sites, δίνουν χώρο στο ΠΑΣΟΚ.
Το ανυψώνουν ως ακρογωνιαίο λίθο της κεντροαριστεράς. Δεν το αντιμετωπίζουν όμως ως αυτόνομη πολιτική οντότητα άξια προσοχής, αλλά ως ένα αναγκαίο κομμάτι του παζλ που θα συνθέσει το μωσαϊκό της μεγάλης κεντροαριστεράς.
Γι΄ αυτό και είναι «συμβουλευτικοί» ως προς αυτό. Γι’ αυτό και νεκρανασταίνουν το προ πεντηκονταετίας Επινέ . Γι’ αυτό και «λιγώνονται» με το νέο λαϊκό μέτωπο της Γαλλίας, το οποίο παρουσιάζουν ως παράδειγμα μεταφοράς του εν Ελλάδι.
Αλλά στη Γαλλία το μέτωπο συγκροτήθηκε για να αντιπαραταχθεί στην Ακροδεξιά. Και όποιος πει ότι μια κυβέρνηση που έχασε ψήφους - και- για τον γάμο των ομοφύλων δεν μπορεί να είναι τόσο ακροδεξιά ώστε να δικαιολογεί τη συγκρότηση «λαϊκού μετώπου», θα τον χαρακτηρίσουν «Κουλίστα» και θα πάνε παρακάτω.
Όπως κάποιοι λεπτεπίλεπτοι χαρακτήριζαν «εντειχισμένους στο ΠΑΣΟΚ» τους λίγους που στον καιρό της καταισχύνης, της οργής και της υπερβολικής άδικης απαξίωσής του, διατηρούσαν την ψυχραιμία τους. Το έκριναν και το επέκριναν όχι ως βδελυρό παρείσακτο, αλλά ως αυτόνομη πολιτική δύναμη, με τα λάθη και την προσφορά του στη χώρα.
Οι προβολείς που δεν στρέφονταν στην προσπάθεια της γενναίας Φώφης να το κρατήσει εν ζωή, ρίχνουν τώρα άπλετο φως στα εσωτερικά του. Σαφώς και αυτά ιντριγκάρουν την ειδησεογραφία και το ενδιαφέρον, αλλά η πρώτιστη αιτία του ενδιαφέροντος είναι αν θα αποτελέσει μέρος ανασύστασης της κεντροαριστεράς η οποία θα νικήσει τη ΝΔ.
Και εδώ είναι το βασικό τους λάθος. Η ΝΔ είναι κυβέρνηση αλλά τις εκλογές δεν τις κέρδισε η ΝΔ. Τις κέρδισε ο Μητσοτάκης. Όπως και τις εκλογές του 2015 δεν τις είχαν κερδίσει οι… 13 συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Τις είχε κερδίσει ο Τσίπρας.
Ο Ανδρουλάκης σε καιρούς καθόδου της ΝΔ και «τσιρκοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ, ανέβασε τα ποσοστά του τόσο λίγο, ώστε το αποτέλεσμα να εκλαμβάνεται ως ήττα. Λογικό για ένα κόμμα «καλομαθημένο», που χάρις στους Αντρέα και Σημίτη, έχει αποκτήσει dna κυβερνησιμότητας - ασχέτως αν το αξίζει ή όχι.
Αν και η σύγκριση των στελεχών του ΠΑΣΟΚ με εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ στις αντίστοιχες θέσεις διακυβέρνησής τους, αλλά και με κάποια της ΝΔ, μάλλον τα ευνοεί.
Απλώς ο Νίκος Ανδρουλάκης έρχεται από το ΠΑΣΟΚ μιας εποχής που δεν υπάρχει. Αφού επί μήνες ζάλισε τον κόσμο για την παρακολούθησή του, και έχασε το μομέντουμ να κάνει γνωστές τις θέσεις του αντιπαραθετικά με εκείνες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα επιδίδεται σε λεονταρισμούς και απειλές διαγραφών προς τους αμφισβητίες του. Λεονταρισμούς πυγμής ενώ οι εκλογές δεν του έδωσαν μέγεθος λέοντος.
Του το είπε χθες ο Σκανδαλίδης με την πολύχρονη πείρα του (επάγγελμα ΠΑΣΟΚ). Εάν δεν μπορεί να εγγυηθεί τη λειτουργία του κόμματος, δημοκρατία και διάλογο, να προχωρήσει στις αναγκαίες διαδικασίες με εκλογή ηγεσίας από τη βάση.
Το ίδιο του έχουν ζητήσει η Νάντια Γιαννακοπούλου και ο Οδυσσεας Κωνσταντινόπουλος. Χθες στη συνεδρίαση ΠΣ και ΚΟ, το έθεσε και ο φερόμενος ως δελφίνος Μανώλης Χριστοδουλάκης, επειδή «η παράταξη χρειάζεται επανεκκίνηση».
Ο Ανδρουλάκης έχει ένα μικρό δίκιο με το μέρος του. Πέτυχε όντως μια σταδιακή άνοδο (μόνο που ήταν πολύ σταδιακή). Εχει δίκιο και στο παράπονό του επειδή αυτές τις επικρίσεις δεν είχαν την υπομονή να τις θέσουν στα Όργανα του κόμματος και τις έβγαλαν στις ρούγες των ΜΜΕ.
Απλώς είναι εποχή τέτοια. Με τόσα κανάλια, τόσα ενημερωτικά ραδιόφωνα, τόσα σαιτ, συν και τα σόσιαλ μίντια, δεν μπορεί να τελεσφορήσει η κρυψίνοια του κομματικού «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Εκτός αν είσαι ΚΚΕ. Μέχρι και ο Αντρέας κάποτε είχε πει τη φράση «μας έχει διαλύσει το γυαλί». Και τότε το «γυαλί» ήταν μόνο τα κρατικά και τρία ιδιωτικά κανάλια, και μάλιστα τα δύο φίλα προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ.
Τέλος, για να ξαναπιάσουμε το νήμα της αρχής, συνασπισμένη κεντροαριστερά δύσκολο έως αδύνατο να υπάρξει. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνομιλήσει με τη Νέα Αριστερά αλλά όχι με τη Ζωή. Ο Κασσελάκης κάνει δικό του μαγαζί τον ΣΥΡΙΖΑ και είναι διατεθειμένος αν συγκρουστεί και με τον Τσίπρα. Θέλει να συνομιλήσει με τη Ζωή και ίσως τον Βαρουφάκη, που όμως δεν μιλάει το ΠΑΣΟΚ. Αποκλείει με τη σειρά του τους «αποστάτες» της Νέας Αριστεράς, με τους οποίους μπορεί να συνομιλήσει το ΠΑΣΟΚ. Όσο για την πράσινη οικολογική πτυχή, ο «Κόσμος» του Πέτρου Κόκκαλη είναι ως μη υπάρχων, αφού δεν έπιασε καν το 1%.
Τι απομένει; Να αναδειχθεί - όχι να «βρεθεί» από πρόθυμους αβανταδόρους - ο Αρχηγός. Αυτός που θα συσπειρώσει. Εάν δεν υπάρξει αυτός, καμία συνένωση ανόμοιων κομμάτων δεν θα είναι πρόβλημα για τον Μητσοτάκη. Η ίδια η κυβέρνησή του μπορεί να είναι…
