Του Γιάννη Σιδέρη
Τώρα που εκτέθηκαν πανελληνίως οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να αποκαθαρθούν βάλλοντας κατά του συντρόφου τους Πάνου - έτσι τους είχε αποκαλέσει στο συνέδριο του κόμματος, και αυτοί χαμογελαστοί χειροκροτούσαν.
Ο Νίκος Φίλης μιλώντας στην Κ.Ε. αφού τον χαρακτήρισε ως πρόβλημα, θεώρησε και ως στοιχείο αποπολιτικοποίησης τη μη συζήτηση της υπόθεσής του στο κομματικό όργανο, ενώ υπεραμύνθηκε της αρχικής σύμπλευσης λέγοντας: «ορθώς πήγαμε με τον Καμμένο και ήταν θετική και παραγωγική η συνεργασία. Σήμερα εξαντλεί τη δυναμική της». Ορθώς πήγαν αλλά σήμερα κατά Φίλη, ο Καμμένος «θεωρεί ότι μπορεί να παίξει το παιχνίδι του Σαλβίνι στην Ελλάδα. Και - αυτό - είναι καρικατούρα, όχι πολιτική αντίληψη».
Βαθιά τραυματίστηκε και η αριστερή Τασία Χριστοδουλοπούλου, καθώς όπως είπε «Βγαίνουμε από μια τραυματική εμπειρία από τους ΑΝΕΛ, και δεν ξέρουμε που θα καταλήξει». Ο δε αριστερός σύντροφος Θ. Δρίτσας ήταν λαύρος κατά του συγκυβερνήτη διαπιστώνοντας ότι αυτός «δεν ορρωδεί προ ουδενός»!
Αν τα ανωτέρω τα έλεγαν κάποια νεαρά μέλη της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να τύχουν κατανόησης, λόγω απειρίας και άγνοιας της πορείας των προσώπων. Όμως οι ανωτέρω είναι αρκετά μεγάλοι ηλικιακώς, ώστε να επιχειρούν τώρα να αναβαπτισθούν χρησιμοποιώντας ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ την επίθεση κατά Καμμένου.
Όλοι τους βρίσκονται ενεργοί στην πολιτική πιάτσα – μέσα στο «λαϊκό κίνημα», κατά την ορολογία κάποιας εποχής - από την δεκαετία των 70ς. Έχουν φάει με το κουτάλι το πολιτικό πεζοδρόμιο, τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τις κομματικές συσκέψεις και τις κομματικές ίντριγκες. Η ζωή τους ήταν η πολιτική, όχι ως δημιουργική αναζήτηση λύσεων, αλλά ως μια απέραντη καταδικαστική φιλολογία του καπιταλισμού, του μικροαστικού ΠΑΣΟΚ, και της Δεξιάς. Ακόμη και στον ελεύθερο χρόνο τους, στην ταβέρνα, στο μπαράκι, στις διακοπές τους, η πολιτική ήταν πανταχού παρούσα, ήταν η καθημερινότητά τους. Ζούσαν με αυτή πριν ζήσουν από αυτή. Εχουν ξεκοκαλίσει τόνους εφημερίδων, και ως εκ τούτου είχαν πλήρη επίγνωση προσώπων και πραγμάτων..
Δεν τους παίρνει τώρα να παριστάνουν τους τεθλιμμένους απατημένους. Ήξεραν πολύ καλά τι θα αντιμετωπίσουν από τον κ. Καμμένο όταν αποδέχτηκαν την συνεργασία μαζί του. Και αν ο Τσίπρας ήταν νέος και τον θεωρούσε «μπούλη», οι παλιές καραβάνες σαν τον Φίλη, την Τασία και τον Δρίτσα, γνώριζαν ότι δεν είναι! Δεν ήταν μπούλης όταν εξέδιδε ατεκμηρίωτα fake βιβλία για το ΠΑΣΟΚ ως μήτρα της 17Ν, τον Αντρέα αρχηγό της και τον Λαλιώτη να καίει τα Εξάρχεια (βέβαια στους κόλπους της ΝΔ πολλοί τα πίστευαν αυτά, αλλά δεν έβγαλαν και βιβλία. Ηταν συζητήσεις με άρωμα συνωμοσίας στο παρασκήνιο της πολιτικής, των κομματικών γραφείων και της ταβέρνας).
Πάντως ο Καμμένος είναι πιο τίμιος. Είναι αυτό που είναι και το δείχνει δίχως φερετζέ. Οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ τον αποδέχτηκαν γιατί νυν υπέρ πάντων είχαν τον αγώνα για την εξουσία, και ο Καμμένος ήταν ο υποβοηθητικός μοχλός τους.(Δεν είναι κακό. Τα έχει αυτά η πολιτική, αλλά δεν θα περάσουν τώρα και για μετανοούσες Μαγδαληνές). Υποτάχθηκαν στην αναγκαιότητα συνεργασίας κάνοντας υποχωρήσεις σε βαθμό ευτελιστικό. Αυτοί π.χ. οι άλλοτε – χωρίς καμία ειρωνεία - φλογεροί υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, δεν έβγαζαν άχνα όταν ο Καμμένος (αλλά και ο Κοτζιάς) μήνυαν δημοσιογράφους για την κριτική που τους ασκούσαν, ή όταν στα κομματικά συνέδρια στοχοποιούσαν επωνύμως δημοσιογράφους - για να μην πούμε και για τα διατεταγμένα troll τους και το διαδικτυακό bulling σε μη αρεστούς δημοσιογράφους.
Έχουμε ξαναγράψει ότι θεωρούμε πως υπάρχει μία βαθύτερη ώσμωση, και ότι αυτή δεν επήλθε τώρα λόγω συγκατοίκησης, όπως πολιτικοί παρατηρητές θεωρούν. Μπορεί να διαφέρει η ρητορική και οι ιδέες τους σε θέματα όπως η θρησκεία, το μεταναστευτικό, τα εθνικά σύνορα, αλλά στον πυρήνα τους υπάρχουν ακατάλυτες ομοιότητες.
Επιχείρησαν και οι δυο την ολοκληρωτική συντριβή των αντιπάλων, μέσω της ρητορικής του μίσους. Είπαν συνειδητά σωρεία ψεμάτων χωρίς την παραμικρή αιδημοσύνη (κάποιοι εκ των προηγούμενων τουλάχιστον κοκκίνιζαν σποραδικά , όταν αποδεικνύονταν τα ψέμματα). Ως κυβερνήτες δε, δεν δίστασαν να στραπατσάρουν τη λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος (ασχέτως αν ήταν καταστροφική ή όχι, αυτοί έβαλαν τον λαό στη βάσανο της επιλογής. Η αποδοχή της σήμαινε δημοκρατία. Αυτό διδάσκει τώρα η Βρετανία). Και οι δυο επίσης, αν και υποτάχτηκαν προθύμως στους μνημονιακούς «κατακτητές» για να διατηρήσουν την εξουσία, δεν ζήτησαν συγνώμη από τον λαό. Αντιθέτως, αντί να απολογούνται, εξακολουθούν ακόμη να κουνάνε το δάκτυλο.
Απλώς οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανάγκη να υπάρξουν ως τέτοιοι και την επόμενη μέρα. Με το λάθος του Καμμένου βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να αθωωθούν για τις επιλογές που στήριξαν. Ποιοι θα τους πιστέψουν; Δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις, μάλλον αρκετοί από τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ…
Φωτογραφία: Intimenews
