Του Γιάννη Σιδέρη
Κάποτε το μακρινό 1976 ο υπουργός Εργασίας Κωνσταντίνος Λάσκαρης με τον τότε περίφημο νόμο 330 «περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», είχε καταργήσει την πάλη των τάξεων – ο πρώτος από την εποχή που την ανέλυε επιστημονικά ο Μάρξ.
Χθες η Κατερίνα Παπακώστα, για να δικαιολογήσει την εκχώρηση της κοινοβουλευτικής της ψήφου στην κυβέρνηση, κατάργησε την διάκριση τη διάκριση Αριστεράς, Κέντρου και Δεξιάς. Βέβαια τη συγκεκριμένη διάκριση την είχε καταργήσει ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του εμπράκτως με το ύφος και ήθος της διακυβέρνησής τους, αλλά δεν το έχει παραδεχθεί τυπικώς.
Η κα Παπακώστα στην επιστολή της χαρακτηρίζει «παραπλανητικές ετικέτες» τις έννοιες Αριστεράς, Κέντρου και Δεξιάς, τις οποίες συνιστά να υπερβούμε (όπως προφανώς έκανε η ίδια) για να υπηρετήσουμε τα «αληθινά συμφέροντα του Έθνους»!
Είναι σαφώς ηθική επιταγή όταν το Έθνος κινδυνεύει να αγνοούνται αυτοί οι διαχωρισμοί, αλλά ο μόνος κίνδυνος που επιτάσσει την αγνόηση είναι η πολεμική επίθεση. Αποτελεί πρωτοτυπία ότι η πάση θυσία παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για λίγους μήνες ακόμη, εξισούται με τα συμφέροντα του Έθνους!
Παράλληλα καταγγέλλει ότι οι πολιτικοί αρχηγοί αντιμετωπίζουν ως «res» (πράγμα, ιδιοκτησία) τους Αντιπροσώπους του Έθνους, και «αυτό είναι απόδειξη του ιδιαίτερα μικρού πολιτικού τους αναστήματος»! Η ίδια δεν ξέρουμε κατά πόσο αντιμετωπίζει ως «res» τους ψηφοφόρους της, οι οποίοι όταν την ανέδειξαν δεν της έδωσαν εντολή να στηρίξει την κοινοβουλευτικώς καταρρεύσασα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Υπενθυμίζεται ότι κάποτε δήλωνε πως «Ο Τσίπρας πρόδωσε τις ιδέες, τους συντρόφους του, είπε ψέμματα στους Έλληνες». Προφανώς ως καλή Καραμανλική δεξιά αυτή την προδοσία επιδοκιμάζει…
Αν μας απασχόλησε περισσότερο η κα Παπακώστα είναι γιατί προσπάθησε να τεκμηριώσει «θεωρητικώς» προς τους εκλογείς της την αποστασία. Η πλειοψηφία των υπολοίπων την προσπέρασε με μια στεγνή επιστολή γνωστοποίησης, εκτός του κ. Δανέλλη, πρώην Ποταμιού, πρώην ΠΑΣΟΚ, πρώην Συνασπισμού (και όταν τα αναφέρουν οι δημοσιογράφοι είναι γραφεία τύπου των κομμάτων, λες και δεν είναι δική του η διαδρομή), ο οποίος γράφει ότι το κάνει για να συμβάλει «στην προάσπιση του κύρους του Κοινοβουλίου»!
Πέραν Παπακώστα και Δανέλλη, δεν υπάρχει άλλη τεκμηρίωση (αν αυτή είναι τεκμηρίωση) που να αιτιολογεί την πρόσθεση της ψήφου από κοινού με αυτές των βουλευτών της συμπολίτευσης. Ούτε καν για να δικαιολογηθούν απέναντι στους ψηφοφόρους τους!
Αν τα ανωτέρω είναι θλιβερά ως εξαγορά έναντι καρέκλας, όπως είπε πει ο πρώην συγκυβερνήτης Πάνος, ως φαρσοκωμωδία μπορεί να εκληφθεί η περίπτωση δύο εξ' αυτών, του «πυρίκαυστου» Ζουράρι και του (φεύγω -δεν φεύγω- σε λίγο θα φύγω), Παπαχριστόπουλου, που έγιναν βουλευτές… εξ αδιαιρέτου!
Σε παγκόσμια πρώτη κατάφεραν να ανήκουν ταυτόχρονα σε δύο κοινοβουλευτικές ομάδες, αφού παραμένουν στους ΑΝΕΛ αλλά εκχωρούν a priori την ψήφο τους υπέρ των κυβερνητικών νομοσχεδίων (ο Ζουράρις όχι στο Σκοπιανό).
Περί του ευτελισμού των κοινοβουλευτικών ηθών που έχουν εντοπίσει πολλοί και πολύ, αναδύονται πλέον κίνδυνοι για το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν εννοούμε ότι η μεθόδευση βρίσκεται εκτός κανονισμών (διασταλτικά στα όριά τους), αλλά για την απονομιμοποίηση που υφίσταται το δημοκρατικό πολίτευμα στα μάτια των πολιτών. Λογικά και κάποιος σοβαρούς Συριζαίους θα έπρεπε να τους ενοχλεί η εξαγορά. Δεν μπορεί όλοι να έχουν αλλοτριωθεί από την εξουσία.
Αυτό που βλέπουν οι πολίτες είναι επαγγελματίες σουλατσαδόρους και σαλταδόρους της πολιτικής να αλλάζουν κόμμα (γιατί περί αυτού πρόκειται) έναντι προσωρινής επιβίωσης και μελλοντικής ανταπόδοσης. Πρόκειται για βουλευτές επί ενοικίω ή κατά τους μοντέρνους καιρούς μας… με leasing!
Θα είναι ευχής έργο όλο αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα να μην οδηγήσει στην περιφρόνηση των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα και να μην τροφοδοτήσει τη διόγκωση αντιδημοκρατικών δυνάμεων.
Και είναι εξαιρετικά ασθενές το κυβερνητικό επιχείρημα με το οποίο υποστηρίζει ότι κατέρρευσε το αφήγημα για «κυβέρνηση –κουρελού». Το «κουρελού» θα είναι το λιγότερο που θα του καταλογίσει η ιστορία.
