Έγραφα χθες για τον πολιτικό, αυτοκτονικό ιδεασμό του ΣΥΡΙΖΑ και τον τρόπο που πολιτεύεται σε μία ακόμη τραγωδία, η οποία δικαίως έχει βυθίσει στο πένθος τη χώρα μας.
Το πράγμα, όμως, έχει ξεφύγει από το πλαίσιο της συνήθους, πολιτικής παράκρουσης που χαρακτηρίζει αυτό το κόμμα από την εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή μέχρι σήμερα.
Θα μπορούσε κανείς να αντιληφθεί πως, όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπος με μια ακόμη εκλογική συντριβή, προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Στην πραγματικότητα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Απλά τώρα, για άλλη μία φορά, με αφορμή το τραγικό ναυάγιο, ο ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, οι οργανικοί του διανοούμενοι (αρθρογράφοι μεγάλων συστημικών ΜΜΕ, καθηγητές πανεπιστημίων, φίλα προσκείμενοι δημοσιογράφοι, συγγραφείς, ποιητές και εν γένει καλλιτέχνες, οι οποίοι δε βρήκαν ποτέ μια λέξη συμπόνιας για τις θηριωδίες των Ρώσων στην Ουκρανία), ξεσπάθωσαν από τα θηκάρια τους τα ξίφη και επιτίθενται κατά της Ευρώπης (στην οποία σπούδασαν και από τα προγράμματα της οποίας ψωμίστηκαν αφειδώς), κατά της Ελλάδας, την οποία προσπάθησαν το 2015 να μετατρέψουν σε Βενεζουέλα της Βαλκανικής, κατά του ελληνικού λαού που δεν πείθεται από τα ματαιωμένα τους όνειρα για μια παγκόσμια επανάσταση και ένα ακόμη λουτρό αίματος, και, κυρίως, κατά των εννοιών της Πατρίδας και του Έθνους, επιδιώκοντας παντί τρόπω να υπονομεύσουν κάθε έννοια εθνικής ασφάλειας (σύνορα, Λιμενικό Σώμα, Δυνάμεις Ασφαλείας, Ένοπλες Δυνάμεις, μυστικές υπηρεσίες) και κοινωνικής ειρήνης.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πολλά υποσχόμενο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε πως «η κανονικότητα δεν ήταν ποτέ ευκαιρία για την αριστερά». Θα μπορούσα να το καταλάβω αν αφορούσε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι με το οποίο ξεδίνουν οι άνθρωποι στη δύσκολη εφηβική ηλικία.
Τώρα πρόκειται για τις ζωές δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν, κοπιάζουν κι αγωνιούν για το μέλλον τους και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τις ματαιωμένες προσδοκίες καλοζωισμένων, κρατικοδίαιτων διανοουμένων, οι οποίοι περνούν το χρόνο τους με ονειρώξεις εξεγέρσεων, ανατροπών και αιματοβαμμένων διευθυντηρίων.
Η επιχειρηματολογία τους, πέραν των λυρικών εξάρσεων, θυμίζει ειδικά εκπαιδευμένη ομάδα, η οποία δρα στα μετόπισθεν του εχθρού, προκειμένου να υπονομεύσει το φρόνιμα και την αντοχή, εκείνων που έταξαν τη ζωή τους να φυλάνε τις Θερμοπύλες.
Είναι πια τόσο ξεκάθαρο το μίσος τους απέναντι στον τόπο και την κοινωνία που δεν διστάζουν να φωνάξουν και να διατρανώσουν την επιθυμία τους για καταστροφή του τόπου. Δεν τους ενδιαφέρει καν η ζωή των απλών ανθρώπων, τους θεωρούν καύσιμο ύλη της επανάστασης των ονειρώξεών τους και δεν θα διστάσουν να τους προσφέρουν βορά στο παρανάλωμα το οποίο ονειρεύονται, πιστεύοντας πως οι φλόγες της κόλασης θα εξαγνίσουν και θα καθαγιάζουν τους «αγαθούς σκοπούς» τους.
Στην πραγματικότητα, δεν ενδιαφέρονται καν για τη ζωή ως υπέρτατη αξία. Γι’ αυτούς, η ζωή έχει αξία μόνο όταν προσφέρεται ως θυσία για την υλοποίηση των σχεδίων της πεφωτισμένης ηγεσίας, της μόνης που γνωρίζει το πραγματικό συμφέρον του συνόλου.
Διανοούμενοι με μοναδική ενασχόληση το σχολιασμό των γεγονότων και δημοσιογράφοι με μηδενική επαφή με την ζώσα και αγωνιζόμενη κοινωνία, περίκλειστοι στα γνωστά σαλόνια της αριστεράς του χαβιαριού, της πολιτικής ορθότητας και της woke culture, εκτοξεύουν ανήκουστες κατηγορίες κατά της χώρας.
Όταν κάποιοι τους επισημαίνουν τη διαφωνία τους, τότε ξεπηδούν από τα παρασκήνια, τα γνωστά δίκτυα «αλληλεγγύης» στους «δοκιμαζόμενους αγωνιστές» στους οποίους επιτέθηκαν τα «εθνικιά».
Η γνωστή τακτική των «δικτύων προστασίας», οι μηχανισμοί εξόντωσης κάθε άλλης άποψης, ιδίως των διαφωνούντων.
Κοντά σ’ αυτούς και διάφοροι πολιτευτές, ατυχήσαντες στη δοκιμασία της έκθεσης στη λαϊκή ψήφο, οι οποίοι θεωρούν πως παραμένουν «αναξιοποίητο εθνικό, πολιτικό κεφάλαιο», τη στιγμή που η επιρροή του λόγου τους, δεν ξεφεύγει από τα όρια επαρχιακής καφετέριας.
Απέμειναν εννέα ημέρες έως τις εκλογές. Αντέξαμε τον ορυμαγδό στο χείλος της καταστροφής το καλοκαίρι του 2015. Θα αντέξουμε και φέτος. Να είναι, όμως, σίγουροι πως οι κάλπες και οι πολίτες ούτε αυτή τη φορά θα τους κάνουν τη χάρη. Για άλλη μια φορά, θα ματαιώσουν τα σχέδια τους για μια κοινωνία περίκλειστη και εξαρτημένη από τα καπρίτσια ενός ιερατείου.
