Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες
ΠΑΣΟΚ

Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες

Εν απολύτω ειλικρίνεια να πω ότι καθόλου δεν χαίρομαι που το ΠΑΣΟΚ φυλλοροεί και αποσυντίθεται.

Όπως και να το κάνεις είναι ένα ιστορικό κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα, κάτι λιγότερο απ´ τα μισά χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Και πλήρωσε πράγματι και δυσανάλογο τίμημα στα χρόνια της κρίσης αν και αυτό εν μέρει συνέβη και με ευθύνη των ηγεσιών του.

Απο κει και πέρα τα ιμάτιά του διαμοιράστηκαν ανάμεσα στη ΝΔ και τον Σύριζα. 

Ο Κυριάκος ψώνισε από το πάνω ράφι, ο Τσίπρας πήρε ατόφιο όλο τον κρατικοδίαιτο κατιμά. 

Ό,τι δηλαδή μπορούσε ο καθένας.

Η ελπίδα με την εκλογή Ανδρουλάκη στην ηγεσία ήταν ότι θα επαναπάτριζε τουλάχιστον ένα μέρος αυτών που πήγαν στο Σύριζα, συμβάλλοντας στη συρρίκνωσή του και στην έμμεση έτσι επιστροφή στην πολιτική κανονικότητα.

Δεν λέω ότι ήταν εύκολο εγχείρημα καθώς έπρεπε να μιλήσει στη γλώσσα αυτών που έφυγαν και ταυτόχρονα να κρατήσει και τις ισορροπίες.

Εκ του αποτελέσματος φαίνεται, ότι παρά τον αρχικό δημοσκοπικό ενθουσιασμό, απέτυχε.

Διότι εξαρχής δεν είχε ούτε καθαρή σκέψη, ούτε στοχευμένη στρατηγική, ούτε έμπνευση, ούτε όραμα.

Έπαιξε φυσικά ρόλο και το ότι σε κρίσιμες στιγμές ήταν εκ των πραγμάτων απών από το πολιτικό σκηνικό. 

Τα πλάνα όμως άλλαζαν ανάλογα με τα κέφια του.

Πότε με το «δεν συνεργάζομαι με κανέναν», πότε με το «θα επιδιώξω προοδευτική διακυβέρνηση με τη ΝΔ στην αντιπολίτευση και το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή», πότε τώρα με τον «διμέτωπο».

Μαξιμαλιστικές τιποτολογίες, αλλοπρόσαλλη τακτική, κουβέντες του αέρα και παπατζιλίκια της συμφοράς από ένα κόμμα που έχασε τον κυβερνητισμό του και είναι μάλλον αδύνατον να τον ξαναβρεί.

Η αείμνηστη Φώφη με όλα τα κουσούρια της, είχε τουλάχιστον την πολιτική οξύνοια να λέει το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν θα άφηνε ποτέ τη χώρα ακυβέρνητη.

Αυτό δηλαδή που θα’ θελε ν ´ακούσει η πλειοψηφία του κόσμου.

Ο Ανδρουλάκης εννοεί να μιλά μια γλώσσα δυσνόητη και παρωχημένη που παραπέμπει σε ΠΑΣΠ και φοιτητικές συνελεύσεις της δεκαετίας του ‘80.

Οι καιροί όμως άλλαξαν και όποιος δεν αλλάζει κι αυτός γίνεται παρελθόν. 

Αξίωμα που στην πολιτική ισχύει σχεδόν νομοτελειακά.

*Ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος της Γραμματείας Προγράμματος και των Τομέων Υγείας και Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.