Ο Αλέξης Τσίπρας στην τελική ευθεία για τις εκλογές της ερχόμενης άνοιξης, εκών – άκων, αναδεικνύει δυο χαρακτηριστικά της πολιτικής φυσιογνωμίας του. Ένα υβρίδιο πολιτικού, που οικειοποιείται αφηγήματα, κλέβει συνθήματα, μιμείται συμπεριφορές, επικαλείται πρακτικές άλλων πολιτικών χώρων για να νομιμοποιήσει τον εκτροχιασμό του. Όταν δεν αναλώνεται στον βόρβορο της συκοφαντίας εναντίον του κακού δαίμονα που στοιχειώνει τα μισά χρόνια της σταδιοδρομίας τους, με αφοσίωση επιδίδεται στις προεκλογικές απάτες που έχουν βαφτιστεί κυβερνητική πρόταση της «δεύτερης φοράς».
Το κοινοβουλευτικό στραπάτσο που υπέστη ο Αλέξης Τσίπρας με την κυνική αδυναμία του να απαντήσει με στοιχεία για την κοστολόγηση της ακατάσχετης παραχολογίας, είναι η μια όψη του νομίσματος της πολιτικής εξαπάτησης με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει γοητεύσει συνειδήσεις και να εξαγοράσει ψήφους. Η άλλη πλευρά είναι η εμμονική προσπάθεια του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης να σπείρουν τον σπόρο της αστάθειας και της αναταραχής σε κάθε τομέα.
Αυτό είναι το σταθερό ντιλάρισμα του Πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ όπως και στην περίπτωση των καλλιτεχνών. Ο κ. Τσίπρας θέλοντας να εκμεταλλευτεί τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό με τις παραιτήσεις των καθηγητών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, χωρίς να διαθέτει πρόταση, έχοντας επιδείξει μηδενικής στάθμης έργο στον συγκεκριμένο χώρο, και με πλήρη άγνοια της ουσίας των πεπραγμένων και των πρωτοβουλιών της κυβέρνησης, ζήτησε την απόσυρση του Προεδρικού Διατάγματος.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως έδωσε και νέα διάσταση στην προεκλογική στρατηγική της απατεωνιάς. Κάλεσε την κυβέρνηση να αναγνωρίσει τα εργασιακά δικαιώματα ως Τ.Ε., μια κίνηση που δεν αποτέλεσε ούτε κατ’ ελάχιστον αντικείμενο της πενταετούς διακυβέρνησής του.
Ο κ.Τσίπρας τάζει, δια του μοναδικού φορέα που γνωρίζει ότι έχει σχέδιο για να υλοποιήσει, αλλά δεν λογοδοτεί για την απραξία της δικής του εξουσίας. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όμως ξεσκεπάστηκε και σε αυτήν την περίπτωση μέσα από τη διατύπωση για αναγνώριση εργασιακών και όχι ακαδημαϊκών δικαιωμάτων ως Τ.Ε.
Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι το Προεδρικό Διάταγμα αφενός δεν συνδέεται με ακαδημαϊκά ζητήματα. Αφετέρου, καθώς ο ίδιος και η παράταξή του είναι δέσμιοι των συντεχνιακών συμφερόντων, δεν θέλει να δεσμευτεί, για οποιοδήποτε ανωτατοποίηση των Παραστατικών Τεχνών στην Ελλάδα. Εξ’ ού και ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν έπραξε οτιδήποτε την περίοδο 2015 – 2019, αλλά ακόμη και σήμερα, αποφεύγει συστηματικά να τοποθετηθεί ξεκάθαρα επί του θέματος.
Και επειδή ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην θέλει ή να μην μπορεί να κάνει ούτε αυτήν τη δουλειά, το Προεδρικό Διάταγμα αφορά αποκλειστικά και μόνο στο προσοντολόγιο του Δημοσίου και επιπλέον δεν ασχολείται με ακαδημαϊκές διαβαθμίσεις, αυτό είναι αντικείμενο του Υπουργείου Παιδείας και του ΕΟΠΠΕΠ με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων. Δε θίγει κανένα ισχύον δικαίωμα των καλλιτεχνών, και δεν αλλάζει τίποτα, σε σχέση με τα ισχύοντα εδώ και μια εικοσαετία. Επιπλέον με τροπολογία όσα αφορούσαν στους καλλιτέχνες σε αυτό το Προεδρικό Διάταγμα έχουν ήδη καταργηθεί.
