Ίσως κάτι αλλάζει στα έγκατα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το 85,7% που κατέγραψε η δημοσκόπηση της Metron Analysis για λογαριασμό της διαΝΕΟσις, και το οποίο πιστεύει ότι η χώρα κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, δεν είναι οπαδοί του Μητσοτάκη και ψηφοφόροι της Ν.Δ.
Ενδεχομένως ο Μητσοτάκης να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά ένα μέρος του – και υπό την προϋπόθεση ότι μετά την αγωνία του λοιμού δεν θα πέσουμε στη δυστυχία του λιμού - αλλά το ουσιαστικό είναι άλλο: Μια διαφαινόμενη είσοδος στην επικράτεια του ορθολογισμού. Νεότερες έρευνες θα μας δείξουν εάν αυτή είναι συμπεπηγμένη, σταθερή και μακρόχρονη, δεδομένου ότι και στο παρελθόν είχαμε σπάνιες μεν, αλλά υπαρκτές παρόμοιες τάσεις.
Σαν τον Φεβρουάριο του 2015 ας πούμε, που η χώρα παρασυρμένη στην ενθουσιαστική αντιμνημονιακή μέθη, είχε ανακαλύψει τους νέους Κολοκοτρωναίους - στην κυριολεξία! Στο διαδίκτυο κυκλοφορούσαν φωτογραφίες των παλιών πεντοχίλιαρων, όπου στη θέση της προσωπογραφίας του Κολοκοτρώνη υπήρχε η αντίστοιχη του νέου πολέμαρχου της φυλής, του Γιάνη με ένα «ν». Και τότε ο λαός νόμιζε ότι η χώρα κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, ώσπου ξαφνιασμένη ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει χωράφι όπου φύονται λεφτόδεντρα, και ότι ο γάιδαρος είναι ζώο που δεν μπορεί να βγάλει φτερά και να πετάξει.
Η διαφορά με την παρούσα φάση είναι ότι ενώ τον Φεβρουάριο του 2015 ο λαός λειτουργούσε στο χώρο του φαντασιακού επιθυμητού (θα αντιστεκόμασταν, θα σκίζαμε τα μνημόνια, θα κατατροπώναμε Μέρκελ, Σόϊμπλε και το ιερατείο των Βρυξελλών, θα είχαμε αυξήσεις μισθών κλπ), τώρα η εντύπωση εδράζεται σε ήδη πεπραγμένα και επιτευχθέντα.
Η εμπιστοσύνη ξεκίνησε από την απόκρουση των ορδών του Έβρου. Εκεί που όλοι έβλεπαν προσπάθεια εκ μέρους του Ερντογάν να εκβιάσει την Ευρώπη, ενώ φυσικό επακόλουθο της εισβολής δεκάδων χιλιάδων θα ήταν η διοικητική καθίζηση όλης της Βόρειας Ελλάδας, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και η νεολαία του έβλεπαν μόνο ανέστιους και ζητούσαν να ανοίξουν τα σύνορα.
Η αίσθηση ότι η χώρα κινείται προς την σωστή κατεύθυνση εμπεδώθηκε με τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση ( οι ειδικοί επιστήμονες κατ΄ ουσίαν) για την αντιμετώπιση το ιού. Απλώς η κυβέρνηση είχε την ευφυία να τους παράσχει την πρωτοκαθεδρία των αποφάσεων άνευ όρων, χωρίς να τις διυλίσει υπό το πρίσμα πολιτικών σκοπιμοτήτων και εμμονών, κάτι που έκανε η πλειοψηφία των χωρών της Δύσης, με τραγικά αποτελέσματα.
Εάν η οικονομική τροφοδότηση από την Ε.Ε. - με όποιον τρόπο τελικά - συμβάλει να αποφευχθεί αβάσταχτη φτωχοποίηση τμημάτων του λαού (κάποιος βαθμός φτωχοποίησης θα επέλθει), θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και αδιατάρακτη η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη.
Αν όμως η κοινωνία υπό το βάρος του φόβου και της ανάγκης επιδεικνύει ευλυγισία και αλλάζει την οπτική της, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα οργανωμένα σύνολα. Είναι εντυπωσιακή π.χ. η εμμονή της Εκκλησίας να ανοίξουν οι εκκλησίες. Δεν σημαίνει ότι αδιαφορούν για το ποίμνιό τους, που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στον ιό καθότι ηλικιωμένο. Είναι η εμμονή στην τυπολατρία, στο τελετουργικό, γιατί ο τρόπος λατρείας είναι βίωμα.
Προσήλωση στο τελετουργικό επιδεικνύει και το ΚΚΕ. Όταν η κυβέρνηση λειτουργεί καθ’ υπόδειξη των επιστημόνων, το κόμμα θεωρεί προσχηματική τη μεταφορά των εκδηλώσεων της Πρωτομαγιάς, μία εβδομάδα μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων. Δεν γνωρίζουμε την σκοπιμότητα της κυβερνητικής πρότασης, ίσως έχει σχέση και με την αναμενόμενη υπερφόρτωση των ελεγκτικών μηχανισμών, καθώς δεν αναμένεται ο κουρασμένος από την κλεισούρα κόσμος, να δείξει την ίδια ευπείθεια με αυτή του Πάσχα.
Όμως σε τι θα εμπόδιζε τα εργατικά αιτήματα του ΚΚΕ να διατυπωθούν μια εβδομάδα μετά, τη στιγμή που η απαγόρευση δεν προέρχεται από κυβερνητική αυθαιρεσία αλλά από αστάθμητη υγειονομική ανάγκη; Οσο για τον ισχυρισμό ότι θα υπάρχει αποστασιοποίηση, να μας συγχωρεί το κόμμα, αλλά δεν διατηρήθηκε ούτε στην εκδήλωση του Ευαγγελισμού (όπου απλώς παρουσιάστηκε η ΔΙΑΣ και δεν επιτέθηκαν τα ΜΑΤ, όπως από κεκτημένη ταχύτητα κατήγγειλε η κα Κανέλλη).
Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι δέσμιος κάποιου τελετουργικού. Είναι δέσμιος της αγωνίας που του δημιουργούν οι δημοσκοπήσεις. Βλέπουν αυτόν που ο Αλέξης «τον είχε για πρωινό» να επεκτείνει την κυριαρχία του. Κυρίως δεν έχει κατανοήσει ότι έχει ηττηθεί στον πυρήνα των ιδεολογικών του αναφορών. Η έρευνα έδειξε ότι ο κόσμος εμπιστεύεται τους επιστήμονες, τους τεχνοκράτες και την ιδιωτική οικονομία. Δεν αντιλαμβάνεται δηλαδή την καριέρα ως χολέρα, ούτε την αριστεία ως ρετσινιά (αντιθέτως στην αριστεία των ειδικών έχει εναποθέσει την υγεία του), και δεν βλέπει στην ιδιωτική οικονομία άρπαγες του λαού.
Και όσο βλέπει να χάνει τόσο γίνεται επιθετικότερος, δηλαδή τόσο παραμένει ασυντόνιστος με το κοινό αίσθημα σε μια εποχή που ο κόσμος κουρασμένος και φοβισμένος δεν έχει καμία όρεξη να ανταποκριθεί. Έχουμε ξαναγράψει, η καλύτερη τακτική του αυτή την εποχή θα ήταν η αιδήμων σιωπή.
