Του Γιάννη Σιδέρη
Η τραγωδία που ζει η χώρα, με την αφυδατωμένη παραγωγικότητα, την εντεινόμενη μαζικοποίηση της φτώχειας, με τις ρημαγμένες ζωές, την κοινωνική αποδιάρθρωση, το γκρίζο μέλλον των νέων, μπορεί να ήταν μια μακρόχρονη συνολική διαδικασία οικονομικής και αξιακής αποσάρθρωσης, αλλά έχει αιχμιακές στιγμές, οι οποίες επιτάχυναν την καταβαράθρωση. Και οι αιχμιακές στιγμές έχουν ονοματεπώνυμο:
Η χώρα χρεοκόπησε επί Κώστα Καραμανλή του ανιψιού – με το δανεικό κύρος, εξ οικογενείας. Παρέλαβε μια λαμπερή Ελλάδα, έστω και επιχρυσωμένα λαμπερή, την Ελλάδα που έμπαινε στους Ολυμπιακούς. Μέσα σε πέντε χρόνια με την χαλαρότητα που διείπε την διακυβέρνησή του, αφρόνως εκτίναξε το χρέος από τα 183 δις ευρώ και κοντά στα 300 και το έλλειμμα στο τέλος του 2009, από το 98,9 στο129% του ΑΕΠ.
Ο ίδιος σοφώς πράττων, δεν τολμάει να ανέλθει στο δημόσιο Βήμα, να υπερασπίσει εαυτόν και την κυβέρνησή του. Και τι να πεί;
Η ΤτΕ από το 2008 προειδοποιούσε για την επερχόμενη κρίση, για το γεγονός ότι ζούσαμε με δανεικά: (Προβόπουλος κατά την παρουσίαση του βιβλίου «Ιστορία της ΤτΕ - Το χρονικό της μεγάλης Κρίσης 2008 – 2013»). Αλλά αυτός ήταν «υπάλληλος και εντεταλμένος του παρασιτικού Κεφαλαίου». Και ο Σημίτης κατά την συζήτηση του προϋπολογισμού του 2008 προειδοποιούσε ότι στην Ευρώπη συζητούν για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Αλλά αυτός ήταν αφορεσμένος εκσυγχρονιστής. Όσο για τους δημοσιογράφους, μετρούσαμε πόσες φορές ανέφερε το όνομα Παπανδρέου στην ομιλία του, για να δομήσουμε το …συναρπαστικό αφήγημα της εσωκομματικής διαμάχης στο ΠΑΣΟΚ (αυτοκριτική!)
Τι να πει; Ότι την Άνοιξη του 2008 κάλεσε τον έτερο αρχηγό, και αυτόν με δανεικό - εξ οικογενείας και αυτός - κύρος, τον Γιώργο Παπανδρέου, του ζήτησε να βάλει πλάτη και εκείνος δεν συναίνεσε γιατί είχε μυριστεί εξουσία; Αυτό δεν απαλλάσσει ευθυνών τον «αναχωρητή» της Ραφήνας. Ένας ηγέτης - αν είναι ηγέτης - σηκώνει στους ώμους του την εποχή του και παίρνει γενναία τις επώδυνες αποφάσεις. Δεν αποδρά για να απεκδυθεί των ευθυνών του.
Ο έτερος των πριγκίπων, ο Γιώργος Παπανδρέου, παρέλαβε αναμφίβολα τη χώρα χρεοκοπημένη. Η ευθύνη του εντοπίζεται στην ελαφρότητα με την οποία ψηφοθηρικώς προωθούσε το «λεφτά υπάρχουν». Γνώριζε το οικονομικό άγος, αλλά με την άνοδο στην εξουσία, δεν πήρε το ελάχιστο μέτρο - αντιθέτως μοίραζε και επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, αφού το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ ήταν «αδιαπραγμάτευτο». Και όταν βρέθηκε στο Νταβός, πελιδνός, κατανόησε ότι τα όμορφα και τα νεωτερικά πέρασαν ανεπιστρεπτί, και η χώρα ήταν προορισμένη να μπει στον κοινωνικό οδοστρωτήρα του μνημονίου.
Δεν έχει διερευνηθεί κατ' ελάχιστον, υπό ποιες συνθήκες μας έβαλε στο μνημόνιο. Ηξερε ή κάτι είχε μυριστεί. Τον καιρό που έδινε το επίδομα, καλούσε το ΔΝΤ για «τεχνική βοήθεια», δολιχοδρομούσε εν κρυπτώ, διασυνδεδεμένος σε ένα σκοτεινό παρασκήνιο διεθνών διαμεσολαβήσεων και απίθανων συμβούλων (οι οποίοι δεν πονούσαν δα και τη χώρα. Η ενασχόλησή τους με αυτή ήταν αντικείμενο πειραματισμού των εξωτικών θεωριών τους με το πρωτόγνωρο πειραματόζωο μιας failed state της Ε.Ε.).
Επιβάλλεται να χυθεί άπλετο φως, πότε, πως και γιατί μας έβαλε στο μνημόνιο, ποιες εναλλακτικές υπήρχαν, πότε, πώς και με ποιους τις διερεύνησε, μέσα από ποιες σκοτεινές ατραπούς μας οδήγησε εκεί.
Ώσπου πάνω στην αποτυχία του και την απόλυτη ενοχοποίησή του (Πινοσέτ τον είχε πει ο Τσίπρας, διαπράττοντας ύστατην ύβριν για εκλεγμένο πρωθυπουργό), ήρθαν οι «εξεγερμένοι» των πλατειών, με τον φετιχισμό της αντιστασιολαγνείας και της ρήξης, με την απατηλή εντύπωση της ηθικής ανωτερότητας - αρκεί να είσαι αριστερός και θα τα επιλύσεις όλα υπέρ του λαού. Η Αριστερά θέλει και αφού θέλει μπορεί. «Τίποτα –τίποτα δεν μας σταματά», που λέει και το γνωστό σύνθημα.
Και όταν αναλάβουμε την εξουσία και πέσουμε με τα μούτρα πάνω στον τοίχο, όταν ανακαλύπτουμε ότι η πραγματικότητα δεν είναι όπως την νομίζαμε, δημιουργούμε μια νέα φαντασιακή πραγματικότητα που να προσομοιάζει με αυτή που νομίζαμε. Επιστρατεύουμε και ένα εξωφρενικό υπουργό Οικονομικών, με του οποίου οι πραγματικότητές μας προσομοιάζουν, και βυθίζουμε τη χώρα σε απύθμενα σκοτεινά νερά.
Γι' αυτό η μόνη διέξοδος -«δι' ?λέου κα? φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»- είναι η σύσταση μιας Εξεταστικής Επιτροπής, που θα διερευνήσει όλη την πορεία μας από την αρχή της τραγωδίας που βιώνουμε.
Το θέμα δεν είναι να δημιουργήσουμε νέο… «Γουδή», να τιμωρηθεί δηλαδή κάποιος. Άλλωστε συνήθως οι πολιτικές αποφάσεις δεν επισύρουν ποινικές ευθύνες - εκτός και αν αποδειχθεί δολιότητα. Ούτε σίγουρα η Εξεταστική θα εντοπίσει ποινικές ευθύνες ακόμη και αν υπάρχουν. Τον Άκη π.χ. η Εξεταστική τον έβγαλε πάλλευκο!
Απλώς μια τέτοια διαδικασία -ο γράφων την έχει υποστηρίξει από το '11- θα προσφέρει κάτι ουσιαστικότερο: Θα είναι μια άσκηση εθνικής αυτογνωσίας, τι έγινε, γιατί καταρρεύσαμε, ποιος έφταιξε και γιατί. Ίσως εκπλαγούμε από το αποτέλεσμα μιας τέτοιας διαδικασίας, αλλά θα είναι σαν να ρίχνεις φως στην σκοτεινή πλευρά της μεταπολίτευσης - στην σκοτεινή πλευρά της δημόσιας ζωής μας δηλαδή.
