Του Γιάννη Σιδέρη
Ο Χαρίλαος Τρικούπης στη θητεία του 1882-1885 θέσπισε περιορισμούς στις απολύσεις αλλά και τις μεταθέσεις των δημοσίων υπαλλήλων, με στόχο να απελευθερώσει αυτούς και τη διοίκηση από κομματικές παρεμβάσεις.
Έκτοτε πέρασαν χρόνοι πολλοί, το ρωμαίικο δεν έφτιαξε. Ο «στρατηγός άνεμος» Βύρων, ένα απόγευμα βρέθηκε Πρόεδρος της Βουλής, και το μόνο έργο του που πρόλαβε να κάνει ήταν ο διορισμός της κόρης του. Έκτοτε αγνοούνται τα ίχνη του, η ΝΔ τον απέρριψε.
Πριν καμιά δεκαετία, η μικρή τότε Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αρχή να μην κάνουν οι αποσπασμένοι και οι επιστημονικοί συνεργάτες των βουλευτών, χρήση των ευεργετικών διατάξεων προκειμένου να μεταπηδούν στη Βουλή.
Τώρα η κα Τ. Χριστοδουλοπούλου παραδέχτηκε ανενδοίαστα ότι υπήρξαν κάποιες «διασυνδέσεις» για τη μετάταξη της κόρης της, ενώ ο κ. Ν. Βούτσης δήλωσε ότι δεν αισθάνεται απολογούμενος για τις λίστες ονομάτων με συγγενικούς δεσμούς που κατέφθαναν στο ευαγές κτήριο. Δεν αντιλέγουμε ότι για πολλούς ίσως είναι άδικη η κριτική. Το πρόβλημα δεν είναι οι εργαζόμενοι και δεν ήταν προς αυτούς η κριτική, ώστε να αποτελεί ανθρωποφαγία. Το πρόβλημα είναι η επίδειξη ρουσφετολογικής βουλιμίας που επέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ, ευτελίζοντας εαυτόν και τις παλιές αρχές του.
Απλώς δεν μαθαίνουν. Έρχονται από τα παλιά, έχοντας κληρονομήσει μόνο την αρνητική νοοτροπία της μεταπολίτευσης. Τα έκαναν οι άλλοι πρέπει να τα κάνουν και αυτοί. Μόνο που οι άλλοι δεν έδειχναν τόσο βουλιμικοί, δεν τα έκαναν τόσο απροσχημάτιστα, ούτε σε προεκλογική περίοδο. Κυρίως ήταν άλλες οι εποχές. Η φούσκα της οικονομικής ευμάρειας τα «επέτρεπε» και η κοινή γνώμη τα θεωρούσε δεδομένα.
Είναι νέοι αλλά δεν είναι σύγχρονοι, γι' αυτό εκτίθενται. Αν ήταν μια σύγχρονη μοντέρνα αριστερά τον όρο «εκσυγχρονισμό» θα τον είχαν παντιέρα - μην πούμε Ευαγγέλιο και το θεωρήσει ιεροσυλία νεοχριστιανός Αλέξης, που συνομιλεί με την «Άξιον Εστί», ενώ δι' επιφοιτήσεως δηλώνει στη Λευκάδα, ότι η δική τους ιδεολογία «είναι πολύ πιο κοντά σε όσα είπε ο Χριστός» (καμία σχέση).
Ακριβώς επειδή δεν είναι σύγχρονοι, την έννοια του εκσυγχρονισμού την έχουν κακοποιήσει, την έχουν ντύσει με άπειρες ιδεοληπτικές φοβίες και την θεωρούν σιαμαίο αδελφάκι του νεοφιλελευθερισμού που καταγγέλλουν. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να υπάρχει και αριστερός εκσυγχρονισμός, και ότι μια μορφή του είναι η στήριξη εκείνων των κανόνων και του ήθους διοίκησης, που βοηθούν το κράτος (χωρίς αυτό να αποδυναμωθεί), να γίνει λειτουργικό εργαλείο, που θα συμβάλλει και στην εξυπηρέτηση του πολίτη και στην ανάπτυξη της οικονομίας, που με την σειρά της θα αποβεί υπέρ των πολλών, για τους οποίους δήθεν κόπτονται.
Οι μετατάξεις στο κοινοβούλιο πάγωσαν τελικώς μετά από επικοινωνία του Νίκου Βούτση με τον Αλέξη Τσίπρα, γιατί είδαν τον ορυμαγδό των αντιδράσεων και τρόμαξαν. Όμως συνεχίζονται αλλού. Όπως καταγγέλλει το ΚΙΝΑΛ, το Σάββατο συνέρχεται το συμβούλιο μεταθέσεων της ΕΛΑΣ για να μεταθέσουν τους δικούς τους (την στιγμή που τη Δευτέρα ο Πρωθυπουργός θα ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την κήρυξη εκλογών).
Αυτή η συμπεριφορά δεν έχει καμία σχέση με την πολυδιαφημισμένη τριτοδιεθνιστική στρατηγική «κατάληψης της εξουσίας», πού τόσο θέλγει θεωρητικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και την πρωθυπουργική Σύζυγο. Δεν γίνεται κατάληψη εξουσίας ούτε τοποθετώντας στην αρχή της θητείας αγράμματα κολλητάρια ως συμβούλους Στρατηγικού Σχεδιασμού (και ξαδέρφια ως συμβούλους), ούτε με αγχωμένη εξυπηρέτηση συγγενών, ενώ έχει αρχίσει ουσιαστικά η προεκλογική περίοδος.
Απλώς το αγνό παραδοσιακό ελληνικό συγγενικό ρουσφέτι ονομάζουν έτσι (το αίμα μου δεν θα προσέξω;). Όμως η εποχή άλλαξε και η κοινωνία εξοργίζεται πολύ, ακριβώς γιατί τα κάνουν αυτοί. Η ελληνική κοινωνία έχει μια ειδυλλιακή θέαση, όχι για την Αριστερά ως πολιτικό σύστημα, αλλά για τους αριστερούς.
Ο κομμουνισμός μπορεί να μην έχει σχέση με τον χριστιανισμό (όπως νομίζει ο κ. Τσίπρας), αλλά τους αριστερούς στην εξουσία τους περίμενε κάπως... χριστιανούς. Ήτοι αρκετά αφιλοκερδείς, λιτούς, ειλικρινείς, αλτρουιστές και δίκαιους. Γι'' αυτό και η απογοήτευση από τα καμώματά τους είναι τόσο ισχυρή, η αντίδραση έντονη, και η ψήφος εκδικητική.
