Η προχθεσινή επίδειξη δύναμης των συντεταγμένων ταγμάτων εφόδου του ΚΚΕ στο διεθνές αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», όπου «παρέλασαν» με λάβαρα, πανό και αφίσες, διατρανώνοντας την αλληλεγγύη τους στην ισλαμοφασιστική, τρομοκρατική οργάνωση ΧΑΜΑΣ, εκτός από προκλητική απέναντι τόσο στο δημοκρατικό πολίτευμα, όσο και στον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, εγείρει ένα άκρως σημαντικό θέμα: γιατί το κόμμα αυτό απολαμβάνει μίας περίεργης ασυλίας και τα μέλη του δεν διώκονται σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία;
Πότε ανεβαίνουν στην Ακρόπολη και κρεμούν γιγαντιαία πανό με άθλια συνθήματα, τα οποία αποκαλύπτουν την εξάρτησή του κόμματος αυτού από παρωχημένες, τριτοδιεθνιστικές εμμονές, πότε φανερώνουν τις υπόγειες διαδρομές των σχέσεών του με διάφορα αυταρχικά καθεστώτα, είτε αυτό είναι το ιμπεριαλιστικό καθεστώς του Πούτιν, είτε οι μουλάδες του Ιράν, είτε ο παράφρων δικτάτορας της Βόρειας Κορέας.
Το ΚΚΕ εδώ και χρόνια, ενώ καμώνεται το θεσμικό κόμμα στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δεν χάνει καμία ευκαιρία προκειμένου να την υπονομεύσει, προβάλλοντας ως εναλλακτική λύση την απάνθρωπη και καταδικασμένη από την ιστορία δικτατορία του προλεταριάτου.
Ελέγχοντας, ουσιαστικά, διάφορα σωματεία σφραγίδες, όπως Σύλλογοι γονέων, εθνικοτοπικοί, περιθωριακοί αθλητικοί αλλά και δημιουργώντας δική του, χωριστή συνδικαλιστική οργάνωση, προσπαθεί με κάθε τρόπο να προκαλέσει ρωγμές στην κοινωνική συνοχή, προτάσσοντας πάντα τα πλέον ανεδαφικά συνθήματα και αιτήματα, θέλοντας να χαϊδέψει τα αυτιά των ψηφοφόρων.
Ταυτόχρονα είναι γνωστές οι δράσεις της διαβόητης «περιφρούρησης» των διαφόρων εκδηλώσεων του ΚΚΕ, όπου σιτεμένοι «φοιτητές» και μεσήλικες «σπουδαστές», ροπαλοφόροι, επιτίθενται κατά των αστυνομικών, χωρίς ωστόσο να δούμε τις αντίστοιχες συλλήψεις και παραπομπές στη δικαιοσύνη. Κι αν παρ’ ελπίδα, συλληφθούν κάποιοι, τότε βλέπουμε τις ορδές των μελών του να πολιορκούν τα αστυνομικά και δικαστικά μέγαρα.
Καταγγέλλει τη Βουλή ως άντρο συμφερόντων, αλλά ενθυλακώνει τη γενναία κρατική επιχορήγηση. Πουλάει μέσα στη νύχτα τον τηλεοπτικό σταθμό του σε μία offshore, την συχνότητα του οποίου είχε σφετεριστεί και ήταν περιουσία του ελληνικού λαού και συνάμα αρνείται πεισματικά τον έλεγχο των οικονομικών του, όπως είναι εκ του νόμου υποχρεωμένο να κάνει, μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα που εισπράττουν κρατική επιχορήγηση.
Είναι απορίας άξιον τι κάνει η ελληνική πολιτεία για αυτή την εξόφθαλμη περιφρόνηση της νομοθεσίας ως προς τα οικονομικά αυτού του κόμματος, το οποίο με αυθάδεια αρνείται τον έλεγχο.
Ανάλογη είναι και η συμπεριφορά του ως προς τον αφισοκόλληση – ρύπανση που προκαλεί με κάθε ευκαιρία σε πόλεις και χώρια, επικαλούμενο την ελευθερία του Λόγου. Μα το ίδιο διαθέτει εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικό σταθμό, ιστοσελίδες επίσημες και ανεπίσημες και μετά από ένα διάστημα αμφιταλαντεύσεων, επέτρεψε στα μέλη του να γίνουν χρήστες των Σελίδων Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου διακρίνονται για τους ψεύτικους λογαριασμούς, αλλά και τον «σφετερισμό» σελίδων με χιλιάδες μέλη, προκειμένου να κάνουν την προπαγάνδα τους.
Το ΚΚΕ, όπως και κάθε κόμμα, έχει κάθε δικαίωμα να έχει τη δική του ιδεολογία, τη δική του πολιτική, τις δικές του δράσεις. Αρκεί να σέβεται και να τηρεί τους νόμους του κράτους, το οποίο του χορηγεί την επιχορήγηση, χωρίς την οποία αμφιβάλλω αν θα ήταν σε θέση να πραγματοποιεί αυτές τις αποτρόπαιες δράσεις «αλληλεγγύης» προς τους πάσης φύσεως τυράννους που ασκούν απαράμιλλη γοητεία στην ηγεσία και τα μέλη του.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως κάθε φορά που παραβιάζει τους νόμους, κάποιο αόρατο χέρι θα εμποδίζει την εφαρμογή των νόμων και τον κολασμό εκείνων που τους παραβαίνουν, γιατί έτσι το μήνυμα που εκπέμπεται προς την κοινωνία είναι σαφές: υπάρχουν δύο κατηγορίες πολίτες, εκείνοι που τηρούν τους νόμους και όταν τους παραβαίνουν τιμωρούνται και εκείνοι που είναι υπεράνω των νόμων.
Συνεπώς, θα πρέπει κάποιος να μας εξηγήσει πως γίνεται μισό αιώνα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας, να υπάρχει ένα κόμμα που απροκάλυπτα περιφρονεί τους νόμους και εξακολουθεί να επιχορηγείται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Όσο κι αν προσπαθούν ορισμένοι να υποβαθμίσουν το θέμα, στην πραγματικότητα πρόκειται για πρόβλημα λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού εκ του αποτελέσματος προκύπτουν δύο κατηγορίες πολιτών. Και αυτό, κάποια στιγμή, θα πρέπει να θεραπευτεί.
