Ας ξεκινήσουμε από το αναμφίλεκτο: Τόσο οι εκλιπόντες στην πορεία του χρόνου θεσμοί όσο και οι φορείς των κορυφαίων θεσμικών αξιωμάτων -είτε αξιωθούν θετικής υστεροφημίας είτε όχι- είναι κομμάτι της ζώσας ιστορίας κάθε χώρας και νομοτελειακά αφήνουν ιστορικό αποτύπωμα.
Ειδικότερα τώρα, σε σχέση με τον Κωνσταντίνο μπορούν του να καταλογιστούν αρκετά, κυρίως σε σχέση με το 1965: «Κατάφερε», μαζί με τον Γεώργιο Παπανδρέου, να αναβιώσει τον Διχασμό μεταξύ βενιζελογενούς/παλαιοδημοκρατικής παράταξης αφενός και κωνσταντινικών αφετέρου… (Μία διαιρετική τομή που θεωρούσαμε ξεπερασμένη μετά τα δεκεμβριανά του 1944, για τα οποία ο Γεώργιος Παπανδρέου είπε πως λειτούργησαν σαν «βιομηχανία παραγωγής βασιλοφρόνων»: Χαρακτηριστικό είναι πως στη συγκροτηθείσα το 1946 συγκυβέρνηση του Ντίνου Τσαλδάρη και του Στυλιανού Γονατά, του «δολοφόνου των Έξι», μετείχαν ως υπουργοί –με αυτόν που είχε σκοτώσει τους πατεράδες τους ως προδότες- τα παιδιά των Έξι…).
Αν, δε, θα μπορούσε να βρεθεί κάποια πολιτική και θεσμική λογική στην άρνηση του νεαρού τότε βασιλιά να συναινέσει στο να αναλάβει ο Γεώργιος Παπανδρέου το υπουργείο Άμυνας, μέσα στο κλίμα της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ και με τον Ανδρέα υπόδικο σε στρατοδικείο, ο μετέπειτα χειρισμός εκ μέρους του τού θέματος -το ότι δεν ζήτησε από την κοινοβουλευτική ομάδα του πλειοψηφούντος κόμματος να του υποδείξει, μετά την παραίτηση Παπανδρέου, νέον πρωθυπουργό, αλλά εμφάνισε «κατεψυγμένους»- ο χειρισμός αυτός ήταν πολιτικοθεσμικά αποκρουστικός. Ταυτόχρονα, δε, και για τον ίδιο τον άνακτα, όπως και για τον θεσμό που υπηρετούσε, αυτοκτονικός…
Από την άλλη, βέβαια, θα ήταν δίκαιο να του πιστωθεί πως μετά την εκθρόνισή του ουδέν πρόβλημα δημιούργησε στη νέα πολιτειακή νομιμότητα, αποφεύγοντας και το αποτέλεσμα του -unfair κατά τον Κων. Μητσοτάκη- δημοψηφίσματος να αμφισβητήσει και να ευλογήσει την ίδρυση κόμματος νοσταλγών της μοναρχίας…
Ούτως ή άλλως, ωστόσο…
Όποια και αν είναι η αξιολόγηση του καθενός, αλλά και του ειδήμονος μελετητή της περιόδου, για το συνολικό ιστορικό του αποτύπωμα, ασφαλώς και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως ο Κωνσταντίνος -που πέθανε 100 χρόνια μέρα προς μέρα από τον συνώνυμο παππού του- υπήρξε κομμάτι της πολιτικής ιστορίας αυτού του τόπου, καθώς και φορέας του ύπατου, με βάση την τότε συνταγματική τάξη, πολιτειακού αξιώματος της χώρας (για το οποίο θεσμικό αξίωμα, αλλά και για τον τελευταίο φορέα του, ένα όχι τελείως αμελητέο τμήμα του λαού ακόμη τρέφει σεβασμό).
Η μικρόψυχη και ανιστόρητη -αν και πολιτικά κατανοητή- στάση της ελληνικής πολιτείας και της κυβέρνησης να μην προβλέψει τιμές πρώην αρχηγού κράτους κατά την τελετή της εκδημίας του θα βλάψει πολιτικά την κυβερνώσα παράταξη. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς -με δεδομένο τον αταβισμό και την ανασφάλεια της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και την αδυναμία της να κοιτάξει κατάματα το παρελθόν της (όταν, πχ, οι Γάλλοι αναγνώρισαν ακόμη και τα εγκλήματα του κράτους τους στην Αλγερία), καθώς και τη μικροψυχία της αριστερής αντιπολίτευσης- μια αντίθετη κυβερνητική απόφαση θα της επέφερε ακόμη μεγαλύτερη πολιτική και εκλογική ζημία… Πολλώ μάλλον που εκλογές πλησιάζουν…
ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Αποκρουστική η σύγκρουση Ντογιάκου-Ράμμου, δύο δικαστών που προωθήθηκαν από αντίθετες πολιτικές παρατάξεις και πολλοί πιστεύουν ότι λειτουργούν ακόμη ως εντολοδόχοι τους. Επαναφέρω λοιπόν την εδώ και μιάμιση δεκαετία κατατεθειμένη πρότασή μου η ηγεσία της Δικαιοσύνης να επιλέγεται από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής με πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των μελών της (και ειδική πρόβλεψη μεταβατικής λύσης για όσο διάστημα δεν επιτυγχάνεται αυτή η διευρυμένη/συναινετική πλειοψηφία…)
* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
