Είναι άχαρο να τρέχεις μόνος και να κινδυνεύεις να τερματίσεις δεύτερος. Αυτό με την κοινή λογική αποκλείεται ποτέ να συμβεί, όμως επειδή εκεί που σταματά η λογική αρχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και αυτό να το δούμε να γίνεται.
Ως γνωστόν στις 15 Μαΐου γίνονται εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ. Η υποψηφιότητα είναι μια. Του Αλέξη Τσίπρα. Τότε προς τι όλη αυτή η φασαρία; Προς τι οι κάλπες, οι εφορευτικές επιτροπές, η διαφημιστική καμπάνια;
Είναι ανόητο και προκλητικό να στήνουν ολόκληρη φιέστα που την έχουν βαφτίσει εκλογές. Ως γνωστόν, εκλογές σημαίνει επιλογή μεταξύ τουλάχιστον δύο συνυποψηφίων. Διαφορετικά πρόκειται για μια θεατρική παράσταση όμοια με αυτή που έστησε ο Γιώργος Α. Παπανδρέου το 2014 όταν, έχοντας ήδη πάρει το δαχτυλίδι της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από τον Κώστα Σημίτη, θέλησε να επικυρώσει τον διορισμό του με προσφυγή στις εσωκομματικές κάλπες. Γιατί τελικά περί διορισμού επρόκειτο.
Αν δε με απατά η μνήμη μου ήταν η πρώτη φορά που αρχηγός κόμματος «εκλέχθηκε» από τα μέλη του. Έκτοτε, τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ επέλεξαν αυτή τη διαδικασία.
Η Αριστερά είχε το δικό της τελετουργικό. Μέσα από κλειστές κομματικές διαδικασίες, ιεραρχικά δομημένες, εξέλεγε τον γραμματέα του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής. Ελάχιστη σημασία έχει αν η Κεντρική Επιτροπή ονομάζεται Πολιτικό Συμβούλιο και ο γραμματέας ονομάζεται πρόεδρος.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να υιοθετήσει τη διαδικασία των αστικών κομμάτων. Ανοικτή εκλογική διαδικασία από τη βάση, σπάζοντας την παράδοση της Αριστεράς. Αναμφίβολα αυτό είναι θετικό.
Όμως υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπεί σε μπούμεραγκ για τους εμπνευστές του, καθώς η συμμετοχή μοιραία θα συγκριθεί με την ανάλογη των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝΑΛ. Πάνω από 400.000 φίλοι και μέλη της Νέας Δημοκρατίας συμμετείχαν στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές και 270.000 στις πρόσφατες του ΚΙΝΑΛ.
Πόσοι φίλοι και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα προσέλθουν στις 15 Μαΐου στις κάλπες; Ό,τι και να υποστηρίζουν, ο αριθμός 270.000 θα επικρέμαται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια τους. Από τη στιγμή που επέλεξαν να εκλέξουν αρχηγό όπως τα αστικά κόμματα, είναι επόμενο να υποστούν και τις συγκρίσεις.
Μεγάλο μειονέκτημα το γεγονός ότι δεν υπάρχει δεύτερος υποψήφιος. Και ακόμα μεγαλύτερο μειονέκτημα πως ένα 30% περίπου των μελών αντιτίθεται σε αυτόν τον τρόπο εκλογής, υποστηρίζοντας την παραδοσιακή, για την Αριστερά, κλειστή εκλογική διαδικασία.
Συνεπώς, κινδυνεύει ο Α. Τσίπρας να δει την εκλογή του να μετατρέπεται σε μια πολιτική και επικοινωνιακή ήττα, αν ο αριθμός των ψηφοφόρων δεν προσεγγίζει τον ανάλογο των εσωκομματικών εκλογών του ΚΙΝΑΛ. Μόνοι τους έβαλαν ψηλά τον πήχυ και κινδυνεύουν όχι απλώς να τον ρίξουν, αλλά να περάσουν και από κάτω.
Τελικά όλη αυτή η φασαρία γίνεται για έναν απλό και πονηρό λόγο. Για να μην αμφισβητηθεί ο Α. Τσίπρας, ως προσφάτως εκλεγμένος από τη βάση, μετά τη νέα εκλογική ήττα του. Οι προεδρικοί βλέπουν μακριά και ανησυχούν για το μέλλον τους.
