Του Γιάννη Σιδέρη
Οι «κοκτέιλ μολότοφ» οφείλουν την επωνυμία τους σε ένα θανατερό αστείο. Κατά τη διάρκεια επίθεσης του Κόκκινου Στρατού εναντίον των Φιλανδών το 1939, ο κομισάριος Εξωτερικών του Στάλιν Βιατσεσλάβ Μολότοφ, σε ραδιοφωνικό μήνυμά του υποστήριξε ότι η Σοβιετική Ένωση δεν έριχνε βόμβες αλλά πανέρια με τρόφιμα στους δοκιμαζόμενους Φιλανδούς.
Αυτοί απάντησαν ειρωνικά στον ισχυρισμό, ονοματίζοντας «κοκτέιλ μολότοφ» τους εμπρηστικούς μηχανισμούς (των οποίων το μείγμα ήταν κοκτέιλ εμπρηστικών υλικών), με τους οποίους αντιμετώπιζαν τα Σοβιετικά τεθωρακισμένα.
Ωστόσο οι «βόμβες» αυτές, έχουν διαχρονική ιστορία. Χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς:
Στην θνησιγενή - και αιματοβαμμένη - εξέγερση της «Κομμούνας του Παρισιού» το 1871, όπου γυναίκες των εξεγερμένων στρωμάτων έκαιγαν σπίτια πλουσίων.
Στο εσωτερικό της Ρωσίας κατά τον εμφύλιο του 1918 – 1922.
Στον Ισπανικό εμφύλιο, που τις χρησιμοποιούσαν και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές (Δημοκρατικοί και Εθνικιστές), για να καταστρέψουν τα τάνκς των αντιπάλων.
Οι Σοβιετικοί όταν δέχτηκαν την επίθεση του Χίτλερ το 1941.
Οι Εβραίοι στην μεγάλη εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας, το 1944.
Επίσης: Οι Ούγγροι αντιστεκόμενοι πολίτες κατά των Σοβιετικών εισβολέων το 1956.
Το ίδιο οι Τσέχοι στους Σοβιετικούς εισβολείς το 1968.
Οι μαύροι της Νοτίου Αφρικής που μάχονταν κατά του Απαρχάϊντ.
Το πολιτικό σκέλος, του Βορειοϊρλανδικού ΙΡΑ κατά των αγγλικών στρατευμάτων και της αστυνομίας, στον αγώνα τους για ανεξαρτησία ( εξ ου και η βουλευτής Μπερναντέτ Ντέβλιν του Βρετανικού Κοινοβουλίου είχε χαρακτηρισθεί ως «η βουλευτίνα των κοκτέιλ μολότοφ»).
Οι Παλαιστίνιοι - μη ένοπλοι - πολίτες των κατεχόμενων στις μάχες τους με τις ισραηλινές δυνάμεις.
Η ανωτέρω μικρή ιστορική αναδρομή καταδεικνύει ότι οι κοκτέιλ μολότοφ αποτέλεσαν όπλο και χρησιμοποιήθηκαν είτε από εξεγερμένους (Κομμούνα), είτε (και κυρίως) ως όπλο άμυνας των πολιτών. Οπλο άμυνας όμως εκεί που υπήρχε καταπίεση, εκεί οι πολίτες αντιστέκονταν ενάντια σε υπέρτερες στρατιωτικά κατακτητικές δυνάμεις. Εκεί που παιζόταν κορώνα- γράμματα η ζωή και ο θάνατος, η σκλαβιά και η ελευθερία τους. Εκεί που το αντίτιμο της αντίστασης με μολότοφ, ήταν ο κίνδυνος να χάσεις τη ζωή σου γαζωμένος από σφαίρες. (Να θυμίσουμε βέβαια ότι στην αντίσταση κατά της Χούντας ήταν ανύπαρκτες, αφού δεν υπήρξε μαζική αντίσταση).
Τι από τα ανωτέρω διακυβεύονταν στην μεταπολιτευτική Ελλάδα όταν έγινε… αγωνιστικό «trendy» οι μαζικές πορείες να συνοδεύονται στην ουρά τους από «τελετουργίες» φωτιάς; Τίποτα!
Εν πλήρει Δημοκρατία, (κατά υποκειμενικές αξιολογήσεις, καλή ή κακή, ολοκληρωμένη ή ανολοκλήρωτη, πάντως Δημοκρατία), εμφανίστηκαν οι… μαχητές των μολότοφ, σαν αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα, ή σαν αυτονόητη δράση ανατροπής… του καπιταλισμού!
Ουδείς επί τριάντα πέντε- σαράντα χρόνια τιμωρήθηκε για τη χρήση τους. Θα σοκάρουμε αλλά το θεωρούμε λογικό. Ενός ανώριμου 18χρονου, κατά φαντασία επαναστάτη που πετάει μολότοφ, δεν μπορείς να του τσακίσεις τη ζωή «ρίχνοντάς» του 20 χρόνια. Οι βαριές καταδίκες λειτούργησαν ανασταλτικά στα δικαστήρια.
Όμως η διαχρονική ατιμωρησία έχει επιφέρει ένα είδος απενοχοποίησης, μια ελλειμματική συνείδηση, στη χρήση τους, ειδικά στη γενιά που μεγάλωσε κατά τη Μεταπολίτευση. Φάνηκε εναργώς από το κρύο αστείο, επιπέδου λυκείου, του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προς τον ΝΔτη βουλευτή Κώστα Τζαβάρα, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε στη Βουλή: «Τι είδους έρευνα γίνεται στα πανεπιστήμια; Το μόνο που γίνεται εκεί είναι να κατασκευάζουν μολότοφ».
Ο κ. Τσίπρας απάντησε ερωτηματικά: «Και τι κακό έχουν οι μολότοφ;». Ο κ. Τζαβάρας του απάντησε: «Τι κακό; Καίνε κόσμο». Και ο Πρωθυπουργός με χαρίεσσα διάθεση: «Εξαρτάται σε ποια μεριά είσαι όταν πέφτουν οι μολότοφ. Εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν;».
Με την ίδια - πνευματικώς ράθυμη - έλλειψη συνείδησης ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης δεν θυμάται στα 30 χρόνια που είναι δημοσιογράφος να έχει σκοτωθεί κανείς από μολότοφ!
Δεν είναι τόσο αναίσθητος. Πιστεύουμε απλώς ότι δεν… του διέσχισε το μυαλό (που λένε και στο κόμμα του), το θανατικό της Μαρφίν. Άλλωστε οι νεκροί ήταν παράπλευρη απώλεια του ταξικού πολέμου, της ανατροπής του καπιταλισμού και των μνημονίων («οι πρώτοι νεκροί του μνημονίου», όπως είχε γράψει κάποιος ηλίθιος στα social media).
Πριν από την ενοχοποίηση των καμμένων του Ματιού, είχαν ενοχοποιηθεί οι καμένοι της Μαρφίν. Στο κάτω –κάτω δεν έφταιγαν οι μολότοφ, έφταιγαν οι ίδιοι, αφού δούλευαν τέτοια μέρα! Για την - νεοελληνική - άνετη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο οι δικοί της νεκροί… είναι νεκροί. Ηρωοποιούνται και γίνονται σύμβολα. Οι υπόλοιποι… απλώς έτυχε και πέθαναν!
