Του Γιάννη Σιδέρη
«Τι ταπείνωση! Θλιβερός Τσίπρας, προκλητικά αμοραλιστής. Θλιβερή κυβέρνηση. Ντρέπομαι για λογαριασμό όσων τους επέλεξαν», έγραφε κάποτε το tweet της Κατερίνας Παπακώστα, και χθες έγινε «Ανάσταση» στο twitter με αυτό, ενώ σε άλλο tweet αναρωτιόταν «Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, φέρετε το βάρος της απόδειξης για το αν είστε κόμμα του συνταγματικού τόξου. Είστε;».
Προφανώς η ίδια αποφάσισε ότι είναι, ξεχνώντας ότι κομματικό site του ΣΥΡΙΖΑ την ονόμαζε «Ζαρούλια της ΝΔ». Άλλωστε στο βωμό της αποδυνάμωσης Μητσοτάκη, αυτά τα ερωτήματα παρέλκουν ως μηδαμινά και πηγάζοντα από μικροαστική ηθικοπλαστική αιδημοσύνη.
Η «ταπείνωση» όμως την οποία ανέφερε, και ο «θλιβερός Τσίπρας», απεικονίζουν εκπάγλως τον χθεσινό ανασχηματισμό. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως «κύκνειο άσμα» του κ. πρωθυπουργού, αν η σύνθεση της νέας κυβέρνησης διέπετο από κάποια πολιτική λογική και δεν ήταν ονόματα υπουργών και υφυπουργών - ως πλίνθοι και κέραμοι - ατάκτως ερριμμένα.
Υποτίθεται ότι η στόχευση που πρυτάνευσε στη λογική του πρωθυπουργού ήταν η αμφίπλευρη διεύρυνση προς τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ώστε να διεμβολίσει το εκλογικό τους ακροατήριο, και να προσελκύσει ψηφοφόρους τους. Ουδέν ατυχέστερον. Τα πρόσωπα που επελέγησαν προέρχονται από τους δύο πολιτικούς χώρους αλλά δεν τους σηματοδοτούν και δεν προσδίδουν δυναμική στο εγχείρημα. Αντιθέτως το απαξιώνουν.
Εμβληματικά πρόσωπα της κυβερνητικής διεύρυνσης είναι οι κυρίες Κατερίνα Παπακώστα και Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Η πρώτη με τόση χολή στο παρελθόν εναντίον της κυβέρνησης, καθίσταται εκ των πραγμάτων αναξιόπιστη να υπερασπιστεί τη νέα κυβέρνηση, αλλά και τη δική της επιλογή. Η υπουργοποίησή της δεν δημιουργεί καμία δυναμική, απλώς συμπληρώνει τις δυνάμεις των Καραμανλικών που (συμ)παρίστανται στην κυβέρνηση και επικυρώνει την αδιάρρηκτη σχέση που έχει δημιουργήσει το συγκεκριμένο μπλοκ με τον ΣΥΡΙΖΑ - με την συναίνεση ή όχι του Κώστα Καραμανλή.
Η κα Ξενογιαννακοπούλου που ήταν ΠΑΣΟΚ από τα μικράτα της, είναι ποιοτικό μεν άτομο, φθαρμένο δε πολιτικό προϊόν. Η θέση της ως Γραμματέως του ΠΑΣΟΚ ήταν το απρόσμενο αποτέλεσμα των νεωτερικών «ανησυχιών» του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε για λόγους φεμινιστικού συμβολισμού, να ορίσει γυναίκα ως Γραμματέα του κόμματος. Του συστάθηκε η Μαριλίζα καθότι είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία ως πιστή και σκληρή κομματική (ή σκληρό κομματόσκυλο, κατά τους άσπονδους συντρόφους της, αφού η συνήθης «αποστομωτική» φράση στους κριτικούς συνομιλητές της ήταν: «ξέρουμε εμείς οι κομματικοί»). Ο επαγγελματικός βίος της ήταν συνυφασμένος με - και εξαρτώμενος από - την ανοδική πορεία του ΠΑΣΟΚ την εποχή που πρόσφερε ευκαιρίες (αξιοζήλευτες επαγγελματικές θέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, και τελικώς ευρωβουλευτής), ενώ στα πάτρια διετέλεσε Γ.Γ. Εμπορίου, υπουργός Υγείας, και αν. υπουργός Εξωτερικών. Όλα επί ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο η διακριτή αλλά προσκολλημένη στους κομματικούς αρμούς πορεία της, δεν της προσέφερε αυτόνομη ακτινοβολία. Οι του ΠΑΣΟΚ την καταχωρούν στις τάξεις των αγνωμόνων προδοτών, και είναι αμφίβολο εάν η υπουργοποίησή της θα επιφέρει προστιθέμενη πολιτική αξία στο εγχείρημα του ανασχηματισμού – για εκλογική δεν τίθεται καν συζήτηση.
Ο ανασχηματισμός είναι ανάξιος συνολικής κριτικής και αντάξιος ενός πρωθυπουργού εν πανικώ και υποβασταζόμενου από τον κ. Καμμένο. Είναι πέραν πάσης λογικής να βάζει υφυπουργό Εσωτερικών την αποτυχούσα κοινοβουλευτικά, Μαρία Χρυσοβελώνη, αφήνοντας εκτός εν ενεργεία βουλευτές του, που έστω σε ένα χρόνο θα ζητήσουν την ψήφο των πολιτών και θα βρίσκονται απολογούμενοι για όσα ψήφισαν στη βουλή.
Γι'' αυτό επικεντρωνόμαστε επιλεκτικά σε πρόσωπα που αποτελούν αιχμιακές περιπτώσεις - και κατά τύχη είναι γυναίκες. Ένα από αυτά και η κ. Όλγα Γεροβασίλη ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Ανεξαρτήτως αν, και πώς, θα λειτουργήσει υπηρεσιακά το δίδυμο Γεροβασίλη - Παπακώστα (κάποιοι ήδη δηκτικά στα κοινωνικά δίκτυα θέλουν να δηλώνουν από τώρα… απροστάτευτοι), αξίζει επισήμανσης διότι:
α) Είναι η πρώτη γυναίκα που σπάει το άβατο στο κατεξοχήν ανδροκρατούμενο αξίωμα, ενώ η κίνηση αυτή εναρμονίζεται και με τις παλιές καλές δοξασίες τη Ανανεωτικής Αριστεράς περί ισότητας.
β) Αν ο κ. Τσίπρας θέλει επί τέλους να περιορίσει την ανομία η οποία του επιφέρει πολιτικό κόστος, θα το κατορθώσει με ένα Συριζαίικο στέλεχος και μόνο (δεν γνωρίζουμε αν το έκανε συνειδητά)!
Χωρίς περιττές αναλύσεις, μια και μακρηγορήσαμε, να υπενθυμίσουμε απλώς πόσους μισερούς εξοστρακισμούς υπέστησαν από τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, οι μη κομματικοί Γιάννης Πανούσης (στο ίδιο υπουργείο) και Γιάννης Μουζάλας (στο Μεταναστευτικής Πολιτικής). Ο μεν πρώτος θέλησε να υπηρετήσει τη Δημόσια Τάξη μιας συντεταγμένης δημοκρατικής Πολιτείας και ήρθε σε κόντρα με τον ριζοσπαστικό πρωτογονισμό των Συριζαίων, που τον κατήγγειλαν ως φασίστα! Ο δεύτερος αναλώθηκε σε μια υπόθεση που πίστευε, αλλά ήρε τον σταυρό του μαρτυρίου από τις επιθέσεις της αναιδούς κομματικής προπέτειας. Όταν τη θέση του ανέλαβε ο πρώην Γραμματέας του κόμματος Δ. Βίτσας, χωρίς να κάνει κάτι το θεαματικά διαφορετικό από τον Μουζάλα, τα επικριτικά κομματικά στόματα το βούλωσαν.
Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Αν ο Τσίπρας θέλει να παταχθεί η ανομία – ως ένα υποφερτό βαθμό, απολυτότητες έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν – η κα Γεροβασίλη είναι μια από τις κατάλληλες επιλογές. Είναι δική τους και γι αυτό η ξιπασμένη και αερόλογη κομματική επαναστατικότητα θα το βουλώσει, όπως έγινε και με τον Βίτσα. Δεν θα βλέπει στο πρόσωπο της υπουργού την κλωνοποίηση των... SS. Ενδεχομένως και να αρχίσει να ομνύει στην αξία τη Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας.
Η ίδια η νέα υπουργός, όσον την γνωρίσαμε ως κυβερνητική εκπρόσωπο, είναι αποφασιστική και αρκούντως ρεαλίστρια – κοντολογίς πατάει στη γη, πράγμα όχι σύνηθες για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ενός ανασχηματισμού που δεν χρειαζόταν να γίνει!
ΥΓ. Μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού, γίνεται κατανοητό στον αναγνώστη γιατί τόσες ημέρες το liberal δεν προσχώρησε στο καθημερινό δημοσιογραφικό σήριαλ περί επερχόμενου «σαρωτικού ανασχηματισμού» και δεν εφηύρε ονόματα που ποτέ δεν πέρασαν από το μυαλό του πρωθυπουργού.
