Ο νέος αρχηγός -που όπως είπε έχει τόσα λεφτά ώστε δε χρειάζεται να ξαναδουλέψει -εκδήλωσε προχθές τον θαυμασμό του προς τον Άρη Βελουχιώτη, λέγοντας πως είναι μια φυσιογνωμία που τον εμπνέει. Πώς το λέγαμε; «σαμπάνια, χαβιάρι και Βελουχιώτη Άρη». Το είχαμε ξεχάσει και ευτυχώς έχουμε τον Κασσέλ που μας το θύμισε.
Να ξεκαθαρίσω πως επιβάλλεται να εμπνέεσαι από τον Βελουχιώτη, αν θέλεις να καταθέσεις τα αγωνιστικά σου διαπιστευτήρια ή αν σου λείπουν αγωνιστικές εργατοώρες. Είναι ένα σύμβολο της Αριστεράς, ένας μύθος για αυτόν τον χώρο, ασχέτως αν υπήρξε ένας ειδεχθής εγκληματίας. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν θαυμάζεις -ή λες ότι θαυμάζεις - συγχρόνως και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έναν απηνή διώκτη των κομμουνιστών. Εδώ ο πιτσιρικάς νομίζει πως θα μας πιάσει αμερικανάκια. Σύντροφε, διαλέγεις και παίρνεις. Ή τον Λευτεράκη ή τον Άρη. Αν οι σύμβουλοί σου σού υπαγόρεψαν να πατάς μονίμως σε δύο βάρκες, έπρεπε να σου πουν και τη συνέχεια. Τι τύχη έχουν αυτοί που πατούν σε δύο βάρκες.
Μια και μίλησα για συμβούλους, όλα τα λεφτά η αγωνιώδης έκφραση του κ. Καλπαδάκη -ενός εκ των συμβούλων του ηγέτη- όταν έδειχνε στον Κασσέλ πώς στέκονται σε στάση προσοχής, διότι ο Στέφανος είχε μαύρα μεσάνυκτα. Βέβαια, ο μικρός έμαθε αμέσως και στήθηκε σωστά. Αυτό ήταν ευκολάκι.
Τελικά, όλοι εμείς οι εκτός Αριστεράς θα πρέπει να τον βλέπουμε με μια συμπάθεια και μια συγκατάβαση-εξάλλου μας προσφέρει άφθονο υλικό για σχολιασμό και πολύ… γέλιο- και ας αφήσουμε το έργο της αποκαθήλωσής του στους συντρόφους.
«Ο Κασσελάκης είναι ένα άτομο εντελώς άσχετο με την Αριστερά, αλλά και με την ελληνική πολιτική, κάτι σαν πολιτικό UFO… γύρω από τον Κασσελάκη έχει συσπειρωθεί ‘ο,τι χειρότερο εύρισκε κανείς στο στρατόπεδο των «προεδρικών του Τσίπρα. Πρόσωπα γραφικά ή τοξικά που συνέβαλαν τα μέγιστα στην ενίσχυση και διατήρηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου…».
Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφει κάποιος από τη Φρουρά ή από το αντι -ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Αριστερός τα γράφει-και μάλιστα από τα ηχηρά ονόματα, με σημαντική ιστορία στην ανανεωτική Αριστερά- που πονά για την κατάντια του χώρου του. Γιατί το «φύτεμα» Κασσελάκη προκάλεσε υπαρξιακά προβλήματα σε πολλούς αριστερούς που είχαν καταστήσει την πολιτική τους στράτευση βασικό στοιχείο της ταυτότητάς τους. Και την στράτευση ο αριστερός -δεν αναφέρομαι στον απλό ψηφοφόρο- τη βιώνει δραματικά, μέσα σε μια φαντασιακή ιεροτελεστία.
Όταν καταρρέει ηθικά, για λόγους έξω από τη θέλησή του, το κόμμα στο οποίο πίστεψε- η κυβερνώσα Αριστερά- συντρίβεται και ο εσωτερικός του κόσμος. Η ταυτότητά του τίθεται εν αμφιβόλω. Πρέπει, ευρισκόμενος ενώπιος ενωπίω, να επανακαθορίσει τις σχέσεις του με έναν χώρο με τον οποίον ήταν δεμένος από τα πρώτα χρόνια της νεότητάς του. Μια όντως δύσκολη, για να μην πω οδυνηρή, διαδικασία, καθώς η στράτευση αποτελεί βίωμά του.
Δεν είναι τυχαίο που το 40% περίπου όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές - σύμφωνα με όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις- έχουν αποστασιοποιηθεί από τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην παράταξή τους. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.
