Υπάρχουν θέματα που σηκώνουν υπερβολικό αχό, παρότι βρίσκονται στην περιφέρεια του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα μετάσχει σε συζήτηση με κάποιους συνταγματολόγους, η οποία θα έχει τον ερωτηματικό τίτλο «Μένουμε Ευρώπη;. «Ε, και;» θα ρωτήσει ο μέσος πολίτης.
Οι αυτοβούλως στρατευμένοι πολίτες δεν λένε «Ε, και;». Όσοι ενεργητικώς και με πάθος στρατεύτηκαν στο κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» τον καιρό του σκιτζίδικου δημοψηφίσματος ένιωσαν προδομένοι. Είχαν υποστεί τα πάνδεινα, είχαν στοχοποιηθεί και καθυβριστεί από τους αψίκορους υπερασπιστές του «όχι» με την κραυγαλέα επιθετικότητα. Έζησαν την αγωνία μήπως η χώρα ξεστρατίσει από την ευρωπαϊκή της πορεία. Κατανοητή η δυσαρέσκεια.
Ιδιαίτερα όταν υπάρχει ερωτηματικό σε μια φράση που γι’ αυτούς ήταν «παράγγελμα συνείδησης», και ο Βενιζέλος ήταν από τις εμβληματικές μορφές εκείνων των ημερών. Τον βλέπουν να αποδέχεται το ερωτηματικό του τίτλου, με συνομιλητές που πολιτικολογούν και πολιτεύονται εμμέσως υπέρ κομμάτων, χρησιμοποιώντας ως μανδύα τους επιστημονικούς τους τίτλους. Και οι οποίοι σιώπησαν αιδημόνως όταν η χώρα ήταν κρεμάμενη επί ξύλου, τότε που ο Τσίπρας μεθόδευε τις «ριζοσπαστικές» ( σε εισαγωγικά η λέξη γιατί θα μπορούσε να αντικατασταθεί και με τη λέξη «ανόητες») αντισυνταγματικές πρακτικές του.
Και η πικρία δικαιούται να μετατρέπεται σε θυμό, όταν η άλλη πλευρά εργαλειοποιεί την συμμετοχή του και την προπαγανδίζει ως νίκη.
Ο Νίκος Μπίστης, όψιμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ της διεύρυνσης, χαρίεις έγραψε ότι «μπαίνει ταφόπλακα στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Και αυτό το συμπέρανε επειδή με την πράξη του Βενιζέλου διεφώνησαν η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Γιώργος Φλωρίδης. «Καθησύχασε» πάντως και τους δυσαρεστημένους, γράφοντας ότι από το 2012 έχουν περάσει 11 χρόνια, και ούτε η παρουσία του Βενιζέλου στην συζήτηση τον καθιστά Συριζαίο, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σύμφωνος με την συνολική πολιτική του διακεκριμένου πολιτικού και συνταγματολόγου».
Δεν χάνει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει κάποιες δηλώσεις του Βενιζέλου, άσχετες με το θέμα της «ημερίδας». Γράφει: «Εμείς π.χ. στην προτροπή του Βενιζέλου προς τον Νίκο Ανδρουλάκη «να μην αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη» θα προσθέταμε το κρίσιμο ερώτημα: με ποια πολιτική και κυρίως με ποιους συμμάχους; Με οποιονδήποτε ακόμη και με τη ΝΔ;». Ερώτημα καθόλου θεωρητικό, που το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων θα κληθεί σύντομα να απαντήσει και στο οποίο εμείς έχουμε σαφώς τοποθετηθεί. Αλλά όλα αυτά μπορούμε να τα κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά».
Είναι εντυπωσιακή η εξουσιαστικότητα, η αυθαιρεσία και η έλλειψη «ενσυναίσθησης» (λέξη που έμαθε και χρησιμοποιεί τελευταία με συχνότητα ο Τσίπρας). Πόσο οι ίδιοι μπορούν να συζητούν ήρεμα και απλά με τον πολιτικό που τους είχε κατηγορήσει για εκτσογλανισμό της δημόσιας ζωής; Και πόσο αρμόζει η ηρεμία και η απλότητα της συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ που καθύβριζε επί χρόνια όσους δεν ήταν μετ’ αυτού, που σπίλωνε υπολήψεις και προέβαινε σε μαζικές δολοφονίες χαρακτήρων, που αναβίωνε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στη χώρα; Και τώρα που γεύεται τη λαϊκή απόρριψη, αποφάσισε ότι μπορούμε «να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά».
Κάποιους θα βρει βεβαίως να συνομιλήσει. Και θα τους βάλει να συνομιλήσουν με αυτούς που αναίσχυντα σιώπησαν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διήγε την αντιθεσμική εποποιία του.
Ωστόσο το λάθος που κάνει είναι ότι νομίζει πως με την συμμετοχή Βενιζέλου και την διαφωνία της Διαμαντοπούλου και του Φλωρίδη, μπήκε ταφόπλακα στο αντι ΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο. Το «Μέτωπο» αυτό δεν οργανώθηκε σε κάποια πολιτικά γραφεία από τεχνικούς της εξουσίας. Δεν δρομολογήθηκε και δεν καθοδηγήθηκε, δεν είχε κομισάριους και εντεταλμένους προπαγανδιστές.
Αναδύθηκε αυθόρμητα από την κοινωνία, από εκείνο το τμήμα της που είχε πολιτική, ιδεολογική και αισθητική συγκρότηση, που αντιτάσσονταν στον επικίνδυνο λαϊκισμό και την ολοκληρωτική νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και το «Μένουμε Ευρώπη». Ηταν μια τεράστια ανοργάνωτη μάζωξη η οποία φοβήθηκε για τη μοίρα της χώρας την ώρα που αλαλάζοντα πλήθη ετοίμαζαν τα νταούλια. Από ομάδες πολιτών και κοινωνικές παρέες (κάποιες μάλιστα διασπάστηκαν, όπως και οικογένειες διχοτομήθηκαν).
Το αντι ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και το Μένουμε Ευρώπη ήταν κινήματα πολιτών. Ως εκ τούτου ορίζονται από την ατομική στάση εκάστου πολίτη, ο οποίος δεν ετεροκαθορίζεται από κόμματα και δεν ακολουθεί άκριτα προσωπικότητες. Το απέδειξε η κίνηση Βενιζέλου κι ο θόρυβος που ξεσήκωσε. Που σημαίνει ότι όσους Βενιζέλους και να προσελκύσουν θα τους προσελκύσουν ως άτομα, όχι ως ηγέτες συγκροτημένων δυνάμεων με λαό πίσω τους (σ.σ. περιπτωσιολογικά αναφέρουμε το όνομα του πρώην υπουργού επειδή ήταν η αιτία του θορύβου, δεν θεωρούμε εξ ορισμού ότι τον προσήλκυσαν).
