Του Γιάννη Σιδέρη
«Δεν υπάρχει παρά ένα βήμα που χωρίζει τον φανατικό από τη βαρβαρότητα»
Ντιντερό
-Υπάρχουν ναρκωτικά, εμπόριο ανθρώπων και βιασμοί μικρών παιδιών, έλεγε στο τηλεοπτικό πάνελ ο εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ
- Δηλαδή μια φορά στο εξάμηνο, τον διέκοψε απαξιωτικά ο αριστερός πρώην υπουργός Θοδωρής Δρίτσας - αν και βέβαια το αμερικανικό Newsweek σε ρεπορτάζ σοκ, είχε αναφέρει κατά μέσο όρο ένα βιασμό την εβδομάδα.
Μπορεί να δημιουργήθηκε σάλος, μπορεί τα social media να εξαγριώθηκαν, μπορεί οι αναγνώστες site και ακροατές ραδιοφώνων να έμειναν άναυδοι, αλλά ο κ. Δρίτσας επανήλθε όχι για να ζητήσει συγγνώμη, όχι για να εξηγήσει ότι παρεξηγήθηκε και δεν το εννοούσε έτσι όπως ακούστηκε, αλλά για να επιτεθεί στους «επαγγελματίες καλοθελητές» και στα «διαδικτυακά μέσα στημένης κινδυνολογίας και μισαλλοδοξίας, για να ψηφοθηρούν καλλιεργώντας κλίμα φοβίας και μίσους απέναντι στους μετανάστες»… ( από την πόλη έρχομαι…).
Όχι, ο κ. Δρίτσας δεν είναι ανήθικος άνθρωπος ώστε να προσπερνάει ελαφρά τη συνειδήσει τους βιασμούς μικρών παιδιών. Είναι κάτι άλλο. Ένας φανατικός αριστερός. Έπρεπε να παραμείνει άτεγκτος στην κομματική γραμμή του Συριζαίικου διεθνισμού, και να ισχυριστεί ότι τα κλειστά κέντρα που αποφάσισε η κυβέρνηση είναι φυλακές. Μπροστά στον ύψιστο αυτόν σκοπό, όλα τα άλλα που εγγίζουν την τρέχουσα κοινωνική ηθική, τα παιδιά που βιάζονταν ή δεν τολμούσαν να πάνε να πάνε στην τουαλέτα το βράδυ για να μη βιαστούν, παρέλκουν και γίνονται μικροαστικές λεπτομέρειες.
Εξ αυτού το πρόβλημα Δρίτσα είναι πολιτικής νοοτροπίας όχι ατομικής ηθικής.
Είναι πρόβλημα πολιτικής νοοτροπίας με τον ίδιο τρόπο που - ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ως «πρωτοπόρος» των ατομικών δικαιωμάτων, του αγώνα για γυναικεία απελευθέρωση, αξιοπρέπεια και ισοτιμία - απέκρυβε τις σεξουαλικές επιθέσεις του Πρέσβη της Βενεζουέλας στις εργαζόμενες συντρόφισσες. Προφανώς και δεν ήθελαν να χαλάσουν την «κολεγιά» με τον Μαδούρο, αλλά ενυπήρχε και κάτι άλλο: Η πρόθεση να μην ευτελιστεί στον συμβολισμό που εξέπεμπε το αριστερό καθεστώς, από το οποίο ο Τσίπρας, όπως έλεγε, έπρεπε να πάρουμε μαθήματα.
Όπως έχει πει η νυν γραμματέας της Κ.Ο. Όλγα Γεροβασίλη « η Αριστερά είναι πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Και όταν μια από τις μετριοπαθείς, και όχι αυστηρά κομματικές, φωνές μιλάει με τέτοια πολιτική οίηση, γίνεται κατανοητή η κομματική αυταρέσκεια και η μεσσιανική αντίληψη που διακατέχει τα στελέχη του βαθέως ΣΥΡΙΖΑ και δη της αριστερής πτέρυγας στην οποία ο Δρίτσας κατέχει διακριτή θέση.
Ο στενός ΣΥΡΙΖΑ του 3% που διευθύνει το κόμμα έχει μια διαφορετική κοσμοθεώρηση, η οποία αποκλίνει αυτής του μέσου πολίτη, της κοινής λογικής και ηθικής του.
Δεν κατανοούν τη δυσάρεστη έκπληξη που προκαλούν όταν λένε «ε, δεν βρέθηκαν και καλάσνικωφ στην ΑΣΟΕΕ», ή «Τι πειράζει όταν κουβαλάς στο σακίδιο μολότοφ». Τα πιστεύουν αφού θεωρούν ότι τέτοιες μορφές «πάλης» είναι κατά του συστήματος - όσο απροσδιόριστο και αν είναι αυτό το σύστημα, στο οποίο μια χαρά βολεύονται. Όταν ο Μάκης Μπαλαούρας σόκαρε το πανελλήνιο λέγοντας ότι οργανώσεις σαν τη «17 Ν» έχουν ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου, απλώς είχε μια διαφορετική πολιτική ανάλυση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ως πρόσωπο ήταν υπέρ των δολοφονιών.
Όταν ο Θοδωρής Δρίτσας λέει βιαζόταν «ένα παιδί το εξάμηνο», ακούγεται ανατριχιαστικά ανήθικο στον μέσο πολίτη, αλλά ο ίδιος δεν το κατανοεί ότι ακούγεται ανήθικος και γίνεται απάνθρωπος. Προέχει να υποστηρίξει το κόμμα του, να ελαχιστοποιήσει έως εκμηδενισμού τις αρνητικές πτυχές της κυβερνητικής του θητείας, και κυρίως να χτυπήσει το «ανάλγητο» πρόγραμμα των κλειστών προαναχωρησιακών κέντρων. Τα κλειστά κέντρα είναι φυλακές, οι φρικιαστικές συνθήκες ζωής και εκμηδενισμού της ανθρώπινης ύπαρξης στο κολαστήριο της Μόριας, είναι ελευθερία. Αυτό είναι νοοτροπία για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% από διευθύνει το κόμμα ανήκει στη χορεία των δογματικών, άρα κάθε κοινωνική και πολιτική ατζέντα που δεν εφάπτεται των δικών τους κριτηρίων είναι απορριπτέα ως ακροδεξιά και φασιστική.
Όπως έχει πει ο Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ που έχει μελετήσει το φαινόμενο του δογματισμού και έχει γράψει το βιβλίο «Αγαπητοί ζηλωτές», ο δογματισμός «δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις κοινωνικές εξελίξεις αφού δεν διαθέτει πολυπρισματική οπτική και διευρυμένους πνευματικούς ορίζοντες. Δεν μπορεί να είναι αμερόληπτος και αντικειμενικός, αφού είναι δέσμιος των ιδεών και των θέσεών του».
Αυτή η πολυπρισματική λογική απουσιάζει από τον ΣΥΡΙΖΑ και του στερεί την αίσθηση κοινής λογικής και ηθικής.
