Μεταπολίτευση, δεκαετία του '70, και στο καφενείο της Βουλής η συζήτηση στο πηγαδάκι αφορούσε τις διασπάσεις της Αριστεράς. Άκουσε τα σχόλια ο Ηλίας Ηλιού, που ήταν πρόεδρος και μοναδικός βουλευτής της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), και απάντησε: «Το μόνο κόμμα της Αριστεράς που δεν θα διασπαστεί είναι η ΕΔΑ». Και κορδώνοντας θεατρικά το ανάστημά του, συμπλήρωσε σαρκαστικά: «Είμαι ενιαίος. Δε διασπώμαι» (αφού είχε μείνει μόνος).
Είναι δομικό στοιχείο της Αριστεράς οι διασπάσεις. Τους ακούς με απελπισμένο χιούμορ να λένε: «Και δυο να μείνουν σε μια οργάνωση, στο τέλος θα διασπαστούν». Γι' αυτό και δεν είναι κατανοητό για τον πολύ κόσμο που δεν έχει περπατήσει στις δολιχοδρομίες της Αριστεράς γιατί αυτοί της Νέας Αριστεράς, που έφυγαν λόγω Κασσελάκη, τώρα που αυτός δεν είναι στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν επιστρέφουν.
Η Νέα Αριστερά δεν παλεύει καν να μπει στη Βουλή. Χαροπαλεύει να αποφύγει την εξαφάνιση. Και όμως, σε μια αρκετά δύσκολη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής το Σαββατοκύριακο, αναλώθηκαν σε διαμάχη διαφορετικών απόψεων ως προς το με ποιους θα πάνε και ποιους θ’ αφήσουν. Διαμάχη σοβαρή, όταν εκφραστές αντιμαχόμενων απόψεων είναι ο Πρόεδρος και ο γραμματέας – Χαρίτσης και Σακελλαρίδης.
Ο Χαρίτσης εισηγήθηκε έναν οδικό χάρτη για τη δημιουργία ενός «Λαϊκού Μετώπου» (ο όρος έχει την ιδιότητα τοτέμ για την Αριστερά). Το μέτωπο θα περιελάμβανε δημόσιες εκδηλώσεις με πρόσκληση σε άλλα κόμματα, δημιουργία κοινών ομάδων επεξεργασίας προγραμματικών θέσεων, συντονισμό κοινοβουλευτικών ομάδων για κοινή δράση στη Βουλή, συντονισμό δράσης σε κοινωνικό επίπεδο και ανάληψη πρωτοβουλίας για την ειρήνη (το έτερο φετίχ της Αριστεράς. Μια διαδήλωση ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς, ΜεΡΑ25, άντε και ΠΑΣΟΚ, θα μεταπείσει τον Πούτιν και τον Νετανιάχου).
Ουσιαστικά, το δήθεν «Μέτωπο» αποσκοπεί να συμπεριλάβει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού το ΠΑΣΟΚ δε δέχεται να διαχυθεί σε άλλες δυνάμεις, επιμένοντας στην αυτόνομη πορεία του, ενώ το ΜεΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη, το «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά (ο οποίος έχει δηλώσει ότι θέλει πρωθυπουργό στην Καρυστιανού) και ο «Κόσμος» του Πέτρου Κόκκαλη είναι απλώς σφραγίδες. Ούτε καν όμιλοι ιδεών.
Άλλωστε, με τα καχεκτικά ποσοστά που λαμβάνει η Νέα Αριστερά, η μόνη σανίδα σωτηρίας είναι να επανέλθει στον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου κάποιοι από τους σημερινούς βουλευτές της να διασωθούν στην επόμενη Βουλή.
Μια προοπτική που αγωνιωδώς επιδιώκει και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος, ώστε το κόμμα του να ανακτήσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο και αυτό τεχνηέντως βρέθηκε στη θέση αυτή. Βέβαια, αποτελεί μια φενάκη. Τους διαφεύγει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν αποτελεί εξ αντικειμένου προνόμιο. Μπορεί να αποβεί ένα άδειο κέλυφος, όταν ο αρχηγός και το κόμμα δεν ελκύουν.
Απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, κατέβηκε την κλίμακα της απαξίωσης, από το 32% στο 18% και στο 15% στις ευρωεκλογές. Ούτε για το ΠΑΣΟΚ η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτέλεσε συγκριτικό πλεονέκτημα. Ως αξιωματική αντιπολίτευση είδε τα ποσοστά του να απισχνάζονται, αν όχι να καταρρέουν.
Αντίθεση στη θέση Φάμελου εκφράζει ο Γραμματέας, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο οποίος ύψωσε φράγμα στον πρόεδρο του κόμματος λέγοντας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον η μόνη πολιτική δύναμη που στέκεται θετικά σε μια προοπτική Λαϊκού Μετώπου. Όμως το Λαϊκό Μέτωπο, με στόχο να συγκροτηθεί μια ανταγωνιστική δύναμη προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν μπορεί να νοείται ως η συνεργασία της Νέας Αριστεράς αποκλειστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ». Ο Σακελλαρίδης εκπροσωπεί την αριστερή πτέρυγα και τα στελέχη της Ομπρέλας (Τσακαλώτος, Βούτσης, Φίλης κ.λπ). Αυτά σε κόμμα του 1,5%-2%.
Τελικά, με μια μεσοβέζικη πρόταση του Τσακαλώτου, απεφεύχθη, προσωρινά τουλάχιστον, η διάσπαση. Η συγκεκριμένη πρόταση έλεγε ναι στη δημιουργία μετώπου με άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά όχι στη μονομερή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και στην αντίπερα όχθη, υπάρχει αντίθεση με τη θέληση του αρχηγού. Ο Παύλος Πολάκης, εν αντιθέσει με τον Φάμελλο, είναι έτοιμος να δεχτεί τα στελέχη και τους βουλευτές της Νέας Αριστεράς στο κόμμα του, αλλά εφόσον προσέλθουν κατά μόνας, ως άτομα. Όχι ως συγκροτημένος πολιτικός μηχανισμός.
Τα εσωτερικά προβλήματα δε λείπουν και στο ΠΑΣΟΚ, καθώς η κατωφερική δημοσκοπική πορεία δημιουργεί σκιρτήματα αυτονόμησης και διάθεση κριτικής από τα ανώτερα στελέχη. Είναι χαρακτηριστικός ο καυγάς που ξέσπασε μεταξύ των πλευρών Δούκα, του Ανδρουλάκη και του Γερουλάνου για… τα μάτια της Μπατζελή, η οποία θα απασχολήσει αύριο την επιτροπή δεοντολογίας με το ερώτημα κάποιας τιμωρίας.
Η πρώην υπουργός, του στρατοπέδου Δούκα, στην ουσία έθεσε στην ίδια μοίρα τον Πρόεδρό της και τον Νίκο Παππά! Θύμωσε γιατί το ΠΑΣΟΚ αποκάλεσε τον Παππά «13-0». Κατά την πρώην υπουργό, που τάσσεται υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον Παππά «αποφάσισε η δικαιοσύνη, αυτό τελείωσε». Δηλαδή, για το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, η ντροπιαστική καταδίκη για παράβαση καθήκοντος σβήνεται με γομολάστιχα από το βιογραφικό του, και δεν τον συνοδεύει εφ’ όρου ζωής!
Την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ κάνει σοβαρές ή όχι, πάντως κοπιώδεις προσπάθειες να προτείνει λύσεις για την κοινωνία, όπως για το οικιστικό, για τα δάνεια, για την ανάπτυξη της υπαίθρου κ.α., αλλά ο κόσμος ακολουθεί την «εκδικήτρια» Ζωή…
