Είδηση θα ήταν η παραμονή του Γιάννη Δραγασάκη στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η αποχώρηση του. Είδηση, συνιστά ο χρόνος που επέλεξε να φύγει, ενώ όλοι οι παλιοί βαριά αριστεροί σύντροφοί του (Μπαλτάς, Βούτσης, Δρίτσας κ.α) είχαν εγκαταλείψει από καιρό το κόμμα Κασσελάκη.
Είδηση είναι και το εξόδιο μήνυμα του προέδρου Κασσελάκη, ο οποίος συνεχίζει ακάθεκτος την κατεδάφιση του ηθικού πλεονεκτήματος όλων των «τοτέμ» του ΣΥΡΙΖΑ.
Τους αποκαθηλώνει, σπιλώνοντας.
Ο κύριος Κασσελάκης επιφύλαξε και στο ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς - τον οποίο ο κ. Τσίπρας τίμησε με την αντιπροεδρία της κυβέρνησης του και οι υπόλοιποι με τον σεβασμό τους - βαρύτατα υπονοούμενα και κανονικότατη «δολοφονία» χαρακτήρα. Ωσάν να είναι γνήσιο τέκνο της περίφημης δρακογενιάς, που έλεγε ο μπαμπάς του Νίκου Παππά. Συνέδεσε το ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με συμφέροντα. Όπως ακριβώς συνέδεσε τον κύριο Τσίπρα με τα μαύρα ταμεία.
Ο κ. Δραγασάκης είχε πράγματι πατήσει pause στη σχέση με το κόμμα εδώ και αρκετούς μήνες και παρενέβη ηχηρά μόνον όταν ο κ. Κασσελάκης επιτέθηκε στον Ευκλείδη Τσακαλώτο για το «μνημονιακό» μαξιλάρι. Του είχε επισημάνει αυστηρά, ότι ήταν το μέσο που οδήγησε στην έξοδο από τα Μνημόνια και ήταν συλλογική απόφαση.
Το περιβάλλον Δραγασάκη μετέδιδε, ότι ο χρόνος της αποχώρησης του είναι ουδέτερος ακριβώς για να μην προκαλέσει πρόβλημα στο κόμμα. Η Κουμουνδούρου όμως απάντησε με τρόπο, που συνειδητά δημιουργεί μείζον πρόβλημα στην αριστερή παρακαταθήκη του κυρίου Δραγασάκη. Του τελευταίου εναπομείναντος Νέστορος της Αριστεράς.
Το μανιφέστο με το «αντίο» στον ΣΥΡΙΖΑ, - τον οποίο δικαιούται να καυχιέται ότι οικοδόμησε ως ηγετικό στέλεχος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου - είναι η ευλογία του για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Διαφοροποιημένη η θέση του, σε σχέση με την επιδίωξη του Αλέξη Τσίπρα για μια ενιαία προοδευτική παράταξη.
«Καλή αντάμωση, λοιπόν, στους γνωστούς χώρους, για τους γνωστούς λόγους» σημειώνει, εκφράζοντας ακλόνητη βεβαιότητα ότι η Αριστερά «θα κληθεί από τον λαό να ξανακυβερνήσει».
Υψιπετής, κατά τα ειωθότα της αριστερής σκέψης, είναι ο στόχος που θέτει για την ανασύνθεση της Αριστεράς.
Κάποιον να φτιάξει ένα νέο κόμμα για να μαζέψει το «αριστερό ημισφαίριο της κοινωνίας» ψάχνει. Ένα νέο Τσίπρα.
Η δυστοπία αυτής της Αριστεράς, είναι το γεγονός ότι αναζητούν την αναγέννησή της, εκείνοι οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στην καταρράκωση και την απαξίωσή της.
Στις 32.129 λέξεις της ανάλυσης για την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, που συνέταξε μαζί με τον Δρίτσα και τον Μπαλτά έφτιαξαν το εσωτερικό αφήγημα, ότι έχασαν, διότι υπέγραψαν Μνημόνιο. Δεν «είδαν» τίποτα απ΄όλα όσα τους καταλόγισε η κοινωνία.
Εξαπατήθηκαν αναμεταξύ τους ισχυριζόμενοι πως «η νέα κυβέρνηση όντως μπορεί να προσπάθησε με νύχια και με δόντια να απαλύνει παλιά και νέα βάρη, μπορεί να σεβάστηκε απόλυτα τους δημοκρατικούς κανόνες και να προστάτευσε τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, μπορεί να καλλιέργησε άλλες συμπεριφορές και άλλο δημόσιο ήθος ή να προσέδωσε άλλο ύφος στους τρόπους διακυβέρνησης, αλλά μολαταύτα υπέγραψε μνημόνιο…».
Η ηθικο-πολιτική ακεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απειλείται εκδικητικά από τον Κασσελάκη σήμερα, αλλά δεν υπήρξε έτσι όπως την εννοεί ο κ. Δραγασάκης και όπως απατηλά την περιέγραφε το κείμενο του απολογισμού. Ούτε τους δημοκρατικούς κανόνες σεβάστηκαν, ούτε προσέδωσαν άλλο δημόσιο ήθος και ύφος στη διακυβέρνηση. Το ήθος και το ύφος του Πολάκη δέχθηκαν να υπηρετούν (τώρα) Τσίπρας και Δραγασάκης και τώρα, τον βλέπουν να σκυλεύει την ηθικοπολιτική τους ακεραιότητα για να υπηρετήσει τους σκοπούς του Στ. Κασσελάκη.
Σπεύδουν αρκετοί να προβλέψουν, ότι η αποχώρηση του κ. Δραγασάκη θα ενεργοποιήσει τα απονευρωμένα αντανακλαστικά της ομάδας Τσίπρα.
Ηδη ο Θανάσης Καρτερός σε άρθρο όπου καταγγέλλει τον «αυτοκρατορικό αντίχειρα» που σηκώθηκε απέναντι στον ορίτζιναλ Αριστερό Δραγασάκη, επαναλαμβάνει μη επαναλαμβάνοντας το πολακικό «βούλωσέ το» με αποδέκτη τον πρόεδρο.
