Δεν είναι μόνο η δημοσκοπική απελπισία, όπως πολλοί ερμηνεύουν, που ωθεί τον Τσίπρα να πυροδοτεί πυροτεχνήματα εντυπώσεων που καταντούν πυγολαμπίδες. Είναι η περιφρόνηση σε θεσμικές διαδικασίες που έχουν καθιερωθεί κοινή συναινέσει, για τη λειτουργικότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Η Βουλή έχει συγκεκριμένο πλαίσιο διαδικασιών. Ο Τσίπρας καθ΄ έξιν ασχημονών, δεν τις σεβάστηκε, στήνοντας ένα καλοπαιγμένο θέατρο, για το οποίο εισπράττει το χειροκρότημα του συριζαϊκού φαν κλαμπ. Αρκεί που τους έπεισε ότι «με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα φιμώθηκε» ο αρχηγός τους.
Συγκεκριμένα, ζήτησε να λάβει τον λόγο στη διαδικασία των επίκαιρων ερωτήσεων, κάτι που δεν προβλέπεται από τον κανονισμό όταν δεν είναι προγραμματισμένη προς συζήτηση επίκαιρη ερώτηση του ιδίου του αρχηγού που ζητάει τον λόγο.
Του το είχε επιτρέψει -κακώς- πριν κάνα δυο εβδομάδες ο προεδρεύων Νικήτας Κακλαμάνης, πέραν κανονισμού Βουλής. Κατά κυριολεξίαν του έκαναν ένα χατίρι.
Είχε εκφωνήσει μόνος του έναν «δεκάρικο», με τους βουλευτές του να χειροκροτούν. Αντίλογος δεν υπήρξε, γιατί όπως είπε ο Κακλαμάνης (σεβόμενος τον κανονισμό, που δεν σεβάστηκε όταν, καλή θελήσει, έδωσε τον λόγο στον Τσίπρα), εκ της θέσεώς του ως προεδρεύοντος δεν μπορούσε να απαντήσει.
Μόνο που εκείνη την ανοχή ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ την πήρε ως δεδομένη και θέλησε να την επαναλάβει, θεσπίζοντας δια της εθιμικής επανάληψης δικό του κανονισμό κοινοβουλευτικής λειτουργίας! Ήταν κορόιδα προφανώς η Γεννηματά, ο Κουτσούμπας, ο Βελόπουλος, ο Βαρουφάκης, που δεν ακολούθησαν την τακτική του, να κάνουν τη Βουλή… σύστριγγλο (και συγγνώμη για την slang).
Όπως εξήγησε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Πρόεδρος της Βουλής, δεν είναι δυνατόν να καθιερωθεί μια νέα πρακτική μονολόγου, κατά την οποία ο πολιτικός αρχηγός κρίνει πως μπορεί στη διαδικασία των επικαίρων ερωτήσεων να λαμβάνει τον λόγο, αφού δεν έχει μπει στην ημερήσια διάταξη απάντηση του Πρωθυπουργού ή υπουργού σε ερώτηση.
Του εξήγησε επίσης ότι επιχειρεί να καθιερώσει μια πρακτική που δεν προβλέπεται.
Ο Τσίπρας στον ισχυρισμό του για το «δικαίωμά του» να μιλήσει, σκόπιμα μπέρδεψε (μπορεί και από άγνοια, ποτέ δεν ξέρεις), τις περιπτώσεις κατά τις οποίες έχει τη δυνατότητα να μιλήσει.
Επιστράτευσε τη «διάταξη του άρθρου 97 παράγραφος 4 που ορίζει ότι οι Πρόεδροι των Κοινοβουλευτικών Ομάδων, οι πρώην πρόεδροι της Βουλής και οι πρώην Πρωθυπουργοί, έχουν το δικαίωμα να πάρουν το λόγο και να ακουστούν όποτε το ζητήσουν».
Υπομονετικά ο Τασούλας του εξήγησε ότι το άρθρο αφορά το νομοθετικό έργο. Όπως του είπε: «όλα τα άρθρα που δίνουν τον λόγο στους αρχηγούς των κομμάτων είναι το 97 για τη νομοθεσία, το 135 στις επερωτήσεις, το 97 στις μομφές, και το 137 στις εξεταστικές. Στις επίκαιρες δεν προβλέπεται παρέμβαση αρχηγών».
Ο Τσίπρας απευθυνόμενος στον πρόεδρο της Βουλής τον προειδοποίησε «θα λογοδοτήσετε γι’ αυτό που κάνατε σήμερα», και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από κάτω φώναζαν «ντροπή σας» («θα λογοδοτήσουν» δηλαδή, και «ντροπή» τους, γιατί τήρησαν τον κανονισμό του κοινοβουλίου που έχει θεσπίσει η ελληνική δημοκρατία.
Θα πει κάποιος «για την ταμπακέρα» δεν θα γράψετε κουβέντα; (όπου ταμπακέρα ήταν η πρόθεση του Τσίπρα να μιλήσει για τα δάνεια της ΝΔ).
Το συγκεκριμένο θέμα αφορά τη ΝΔ. Προσωπικά έχουμε γράψει παλιότερα. Τα τότε κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) που υπόσχονταν να ανορθώσουν την οικονομία της Ελλάδας, δεν κατόρθωσαν να διαχειριστούν νουνεχώς τα δικά τους οικονομικά. Δανείζονταν ασύστολα – ενώ από την πλευρά του το ΚΚΕ που απαιτεί διαφάνεια, είναι άλλης κατηγορίας. Δεν επιτρέπει διαφάνεια στα δικά του οικονομικά).
Δανείστηκαν απερίσκεπτα στους καιρούς της δανεικής ευημερίας, με τη λογική ότι τα πράματα θα είναι εσαεί ως έχουν (ίσως και με την κρυφή ελπίδα της προοπτικής αυτά τα χρέη κάποια στιγμή να διαγραφούν). Ήταν μια περίοδος πολιτικού εκφυλισμού.
Μόνο που σε αυτόν μετείχε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δανειζόταν με τις ίδιες διαδικασίες των άλλων, με εγγύηση τις μελλοντικές κρατικές επιδοτήσεις. Απλώς ως κόμμα του 4% τα αναλογούντα ποσά επιχορηγήσεων ήταν μικρά. Τα ποσά, όχι τα ποσοστά.
Παράλληλα ως μικρό κόμμα (και συμπαθητικό λόγω μεγέθους) είναι το μόνο κόμμα που απήλαυσε τραπεζικό κούρεμα κατά… 60% για το ακίνητο στην Κουμουνδούρου όπου εδράζονται τα γραφεία του (το επιβεβαίωσε ο υπεύθυνος του ΣΥΡΙΖΑ Μίμης Δαρειώτης στη Βουλή). Και με αυτή τη χαριστική πράξη μπόρεσε και το κράτησε ως ιδιόκτητο. Τώρα κουνάει το δάχτυλο.
Ο ίδιος υπεύθυνος παραδέχτηκε ότι το 2010 το κόμμα έλαβε δάνεια παραχωρώντας τις μελλοντικές επιχορηγήσεις του… 2018 (Ό,τι δηλαδή έκαναν και οι άλλοι. Απλώς έτυχε το ‘18 να είναι μεγάλο κόμμα και να μπορεί να αποπληρώνει. Αν είχε βγει εκτός Βουλής θα τα κλαίγαμε και αυτά, όπως τα του κτηρίου).
Δεν ισοσκελίζουμε τίποτα. Απλώς αναγνωρίζουμε με ρεαλισμό ότι η πολιτική ζωή διήγε την ηδονικότητα των οικονομικών χορηγήσεων, στο κλίμα των «τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας». Κατανοητό είναι να εκμεταλλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ τα μικρά ποσά που είχε δανειστεί.
Αλλά να καταγγέλλεται ως αντιδημοκρατικό κλείσιμο του μικροφώνου η εκ μέρους του προσπάθεια παραβίασης του κανονισμού της Βουλής (και να «αφρίζουν» από θυμό στα σόσιαλ οι οπαδοί του), είναι άλλης τάξεως θέμα. Είναι ένας λαϊκισμός που ψεύδεται, άρα εν σπέρματι αντιδημοκρατικός.
