Της Κατερίνας Γαλανού
Ένα μήνα και κάτι αφότου οι πολίτες στις εθνικές κάλπες έδωσαν εντολή διακυβέρνησης στη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αποδοκιμάζοντας την ανερμάτιστη, διχαστική και κυνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα η χώρα δοκιμάζει ένα πρωτοφανές πείραμα.
Ένα πείραμα που δεν αφορά στην επιστροφή στην κανονικότητα όπως αξίωνε η πλειοψηφία των πολιτών ως αντίδραση στο σύστημα διακυβέρνησης Τσίπρα που λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής των διαχρονικών υστερήσεων και των αδιεξόδων της κρίσης.
Αλλά στη δημιουργία μιας άλλης αυτονόητης, δοκιμασμένης και πετυχημένης «κανονικότητας» τουλάχιστον στις χώρες αναφοράς για την ποιότητα της δημοκρατίας τους, των θεσμών τους, της κοινωνίας τους και της οικονομίας τους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει εδραιωμένη και ως πολιτική αντίληψη και ως κοσμοθεωρία ότι προοδευτικό είναι ότι παράγει πρόοδο για το σύνολο της κοινωνίας .Και συντηρητικό ότι συντηρεί πρακτικές, νοοτροπίες, δομές και «συμφέροντα» που δεν επιτρέπουν στην κοινωνία στο σύνολό της να ευημερήσει.
Η σχετική ρητορεία του – προεκλογική και μετεκλογική – συνοδεύεται αυτόν τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης από την αντίστοιχες επιλογές σε πρόσωπα, πολιτικές ύφος διακυβέρνησης χωρίς να λείπουν και οι …αστοχίες.
Όπως η διατήρηση του γραφείου πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη όπου τακτοποιήθηκε αποτυχούσα να εκλεγεί βουλευτής αλλά και πρόσφατα ο τρόπος που εισήχθησαν και ψηφίστηκαν στη Βουλή οι τροπολογίες για το καθεστώς των απολύσεων και το πλαφόν στις συντάξεις παρά την αναγκαιότητά τους.
Όταν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Επικρατείας μιλούν για σεβασμό των αρχών καλής νομοθέτησης η κυβέρνηση αναλαμβάνει συνολικά μια δέσμευση, όχι απέναντι στην αντιπολίτευση, όχι απέναντι στη Βουλή αλλά απέναντι στους πολίτες. Που αξιολογούν και προσμετρούν από την πρώτη έως την τελευταία μέρα θητείας μιας κυβέρνησης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προς τιμή του έβαλε τον πήχη ψηλά, δεν ζήτησε ούτε χρόνο προσαρμογής ούτε χρόνο ανοχής ούτε μοιάζει να έχει ανάγκη να κατασκευάσει άλλοθι αποτυχίας. Όμως ο «μήνας του μέλιτος» για τις κυβερνήσεις είναι συντομότερος απ΄ ότι στους γάμους.
«Πότε θα μπουν οι μπουλντόζες στο Ελληνικό;» είναι το ερώτημα και η απάντησή του εξαρτάται από το πόσο σαρωτική θα είναι η κυβέρνηση απέναντι στα συμφέροντα που δεν θέλουν μπουλντόζες στο Ελληνικό. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δείχνει διατεθειμένος να κλείσει το θέμα.
Ο Κωστής Χατζηδάκης θα πρέπει το ίδιο διάστημα πέραν των διαπιστώσεων ότι «η ΔΕΗ την βγάζει δεν την βγάζει» να βάλει το χέρι του επί… της πρίζας και να δώσει λύση κόντρα σε όψιμα…αφυπνισμένους συνδικαλιστές και… αριστερούς «σχολιαστές» που είδαν το «φως» και καταγγέλλουν τώρα πως αυτή η 30 ημερών κυβέρνηση επιδιώκει να κλείσει την επιχείρηση ή να την ξεπουλήσει.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και η Νίκη Κεραμέως πρέπει να έχουν βρει λύση «αλά ελληνικά» ώστε και τα πανεπιστήμια με την προσεκτική συνδρομή της αστυνομίας να πάψουν να είναι φυτώρια ανομίας και οι «φοιτητοπατέρες» επιστρέφοντας από ένα μακρύ καλοκαίρι στα νησιά της άγονης γραμμής να μην έχουν δικαιολογία για ένα πανεπιστημιακό έτος «μπάχαλο».
Η επαναφορά του ασύλου στην πραγματική του διάσταση δεν συνδέεται μόνο με την λειτουργία της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι ακρογωνιαίος λίθος και του σχεδίου για την από-γκετοποίηση των Εξαρχείων και του οραματικού προγραμματισμού επέκτασης του Αρχαιολογικού Μουσείου. Γι αυτό είναι επιτακτικό να πετύχει.
Όπως επιτακτική είναι η ανάγκη να επιτύχει αυτή η κυβέρνηση.
