Έχουν γραφτεί πολλά για το κόμμα ΝΙΚΗ, τα οποία στηλιτεύουν την απόπειρα να μεταβληθεί η Ορθοδοξία σε πολιτικό γκρουπούσκουλο και καταδεικνύουν τις σχέσεις του με την αντιεμβολιαστική και φιλορωσική πτέρυγα του Άγιου Όρους. Ωστόσο, δεν έχει μελετηθεί όσο θα έπρεπε η αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική αντίληψη που διέπει την οργανωτική της δομή και τους σκοπούς της.
Ενάντια στην «κομματοκρατία», η κατάργηση των κομμάτων
Κατά την περίοδο των μνημονιακών χρόνων είχε γενικευτεί η κριτική της «κομματοκρατίας», δηλαδή της μονόχορδης φύσης του ελληνικού Συντάγματος και της ευθύνης των πολιτικών κομμάτων για την κρίση. Σε αυτή την κατεύθυνση, είχαν προταθεί συνταγματικές αλλαγές που αφορούσαν τόσο την πιθανότητα δημιουργίας δεύτερου νομοθετικού σώματος, τύπου γερουσίας, όσο και την ενίσχυση δομών άμεσης δημοκρατίας, όπως τα δημοψηφίσματα, κ.ά.
Παράλληλα όμως η κριτική στην «κομματοκρατία» αποτελεί και μια παλιά παράδοση της Ακροδεξιάς, όπως είχε εκφραστεί από τη Χούντα και εν πολλοίς στη διάρκεια της κρίσης δημιουργήθηκε μια σύγχυση ανάμεσα σε αυτές τις τόσο διαφορετικές κριτικές. Διαβάζουμε σχετικά στο καταστατικό της Νίκης.
«Βασικοί στόχοι του Δημοκρατικού Πατριωτικού Κινήματος «ΝΙΚΗ» είναι:
α. Η νομοθετική κατάργηση της «κομματοκρατίας», ήτοι της επιρροής των κομματικών μηχανισμών στην εθνική και κοινωνική ζωή του ελληνικού Λαού…»
Δηλαδή η κατάργηση της κομματοκρατίας πραγματοποιείται όχι με συνταγματική αναθεώρηση αλλά με απλή «νομοθετική κατάργηση» της! Ποιος άραγε νομοθετεί;
Στο πρόγραμμά της διευκρινίζεται περισσότερο η αντίληψη αυτή.
«Θα προταχθεί η ψήφιση νέου εκλογικού νόμου με σκοπό την απευθείας εκλογή βουλευτών από το Λαό. Κάθε επαρχία/νομός θα εκλέγει σταθερό αριθμό δικών του εκπροσώπων στη Βουλή, χωρίς ελάχιστες πανελλαδικές επιδόσεις κομμάτων.
Το Νομοθετικό Σώμα της Βουλής θα συγκροτείται επομένως, από ανθρώπους που θα έχουν εκλεγεί απευθείας, χωρίς «αριστερές» ή «δεξιές» ατζέντες, όχι με βάση δοσοληψίες με κομματικές κλίκες, αλλά με βάση την καλή μαρτυρία τους στην κοινωνία που τους γνωρίζει».
Η κατάργηση της «κομματοκρατίας» καταλήγει στην κατάργηση των ίδιων των κομμάτων! Πρόκειται για ένα μονοκομματικό σύστημα, που μάλιστα θεσπίζεται με την απλή «ψήφιση νέου εκλογικού νόμου με σκοπό την απευθείας εκλογή βουλευτών από το Λαό». Όπως είναι γνωστό όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα προβάλλουν άλλοτε τα Σοβιετ ή την ούμμα των πιστών μουσουλμάνων ως τη βάση του πολιτικού συστήματος, το οποίο μάλιστα χαρακτηρίζουν ως δημοκρατία «ανώτερη» από την αντιπροσωπευτική.
Επιστρέφοντας στους «βασικούς στόχους» της Νίκης διαβάζουμε ότι επιδιώκεται:
β. Η ενότητα όλων των καλοπροαίρετων και έντιμων πολιτών που εμφορούνται από τα Ελληνορθόδοξα ιδεώδη. Η πολιτική ταυτότητα της Νίκης αποτελεί την ενσάρκωση των αξιών της Ρωμιοσύνης, οι οποίες προϋπήρχαν πολύ πριν εφευρεθούν έννοιες, όπως “δεξιά” ή “αριστερά”».
Αρκούν λοιπόν «οι αξίες της ρωμιοσύνης» ως πρόταγμα, και η ενσάρκωσή τους δεν είναι άλλη από το ένα κόμμα, τη ΝΙΚΗ. Όμως, στην πραγματικότητα, ακόμα και η «ρωμιοσύνη», δηλαδή οι κοινότητες στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, διαπερνιούνταν από έντονες «κομματικές» αντιπαραθέσεις που έφταναν ακόμα και σε ένοπλες συγκρούσεις. Οι αρχαίοι Έλληνες αλληλοσπαράσσονταν με βάση κομματικούς ανταγωνισμούς – αρκεί να διαβάσουμε τον Θουκυδίδη. Πολύ πριν λοιπόν η Γαλλική Επανάσταση μιλήσει για Αριστερά και Δεξιά, οι κομματικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις διαπερνούσαν τις κοινωνίες. Αυτή η μονοκομματική λογική διευκρινίζεται περισσότερο στη συνέχεια:
«Στο πλαίσιο της ενότητας, η Νίκη σχεδιάζεται κατά τρόπον ώστε να αποτελεί η ίδια τον φορέα ενότητας όλων των πολιτών που περιγράφονται παραπάνω, θεωρώντας ως μόνη δόκιμη λύση ενότητας την συνένωση προσώπων…για σχηματισμό ενός ενιαίου και άρρηκτου πολιτικού σχηματισμού».
Δηλαδή η Νίκη αποτελεί το πρόπλασμα της «οργανικής» «ενότητας» της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας· δηλαδή τo Κόμμα μπορεί να καταβροχθίσει ολοκληρωτικά την κοινωνία, όπως έκανε επί Στάλιν το μπολσεβίκικο κόμμα. Η μόνη διαφορά θα είναι πως αντί για τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού θα διέπεται από εκείνες της «πονεμένης ρωμιοσύνης» που υπερβαίνουν κάθε άλλη πολιτική ταυτότητα.
Η Ομαιχμία, το Βουλευτήριον και ο Αρχηγός
Και για να μη θεωρηθεί ότι όλα τα ανωτέρω αποτελούν lapsus calami των συντακτών του Καταστατικού συνεχίζουμε ως προς την οργάνωση του Κόμματος και τα «Όργανα Λειτουργίας του Κινήματος»
«Τα όργανα λειτουργίας της Νίκης αποτελούνται από την «ΟΜΑΙΧΜΙΑ», το «ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟΝ», …
Το σώμα της Ομαιχμίας αποτελείται από μέλη της Νίκη που εξουσιοδοτούνται από το Βουλευτήριον και τον Πρόεδρο κατά περίπτωση να εκπροσωπούν τη Νίκη… Τα μέλη της Ομαιχμίας μπορούν να είναι υποψήφιοι σε εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και να αναλαμβάνουν διευρυμένες αρμοδιότητες ως Υπεύθυνοι στις Τοπικές Κοινότητες, σε Τομείς Διοίκησης ή σε Θεματικές Ομάδες.
… Για την εκλογή Προέδρου το Βουλευτήριον προτείνει έως τρία πρόσωπα ως υποψηφίους και τα ταμειακώς τακτοποιημένα μέλη του κόμματος ψηφίζουν ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά για την τελική εκλογή του Προέδρου…».
Η «Ομαιχμία» και το «Βουλευτήριον» αποτελούν την αντιδημοκρατική κορωνίδα της οργάνωσης του κόμματος: Η Ομαιχμία δεν εκλέγεται από κανέναν αλλά «εξουσιοδοτείται» από το «Βουλευτήριον» και τον Πρόεδρο! Εντούτοις, παρότι μη εκλεγμένα, τα μέλη της «μπορούν να αναλαμβάνουν διευρυμένες αρμοδιότητες ως Υπεύθυνοι στις Τοπικές Κοινότητες, σε Τομείς Διοίκησης ή σε Θεματικές Ομάδες.»
Ο πρόεδρος της Ομαιχμίας που είναι και πρόεδρος του Κόμματος, δηλαδή ο Δημήτρης Νατσιός, είναι ο μόνος που εκλέγεται. Ωστόσο, και αυτός «εκλέγεται», αριστίνδην, μετά από πρόταση τριών προσώπων από το «Βουλευτήριον»! Άλλωστε τα μέλη της Ομαιχμίας ορίζονται από τον πρόεδρο και το Βουλευτήριο. Πρόκειται για ένα αντιδημοκρατικό γαϊτανάκι όπου ο ένας ορίζει τον άλλο. Και τελικώς υπακούει αποκλειστικά στην «αρχή του αρχηγού» και του «Βουλευτηρίου».
Το επταμελές «Βουλευτήριον» – τα άδυτα των αδύτων του κόμματος, κάτι σαν την Εκτελεστική Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου των Ολοκληρωτικών Κομμάτων– «έχει ως αποστολή τη διασφάλιση της μακρόχρονης άτρεπτης πορείας όλου του Κινήματος σύμφωνα προς τους σκοπούς του…» και δεν εκλέγεται, αλλά «ορίζεται» από Συνέδριο. Μάλιστα «ορίζονται» μόνο τα πέντε μέλη και τα άλλα δύο με τη σειρά τους ορίζονται από τους πέντε!
Η σύνθεση του Βουλευτηρίου ορίζεται για τα πέντε πρώτα μέλη από συνέδριο της Ολομέλειας. Τα υπόλοιπα δύο μέλη του Βουλευτηρίου, θα οριστούν από το αρχικό 5μελές Βουλευτήριον…
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα μέλη της Ομαιχμίας –που αριθμεί 29 μέλη, με επικεφαλής τον πρόεδρο–, αναφέρονται ονομαστικά, ενώ η σύνθεση του μυστηριώδους «βουλευτηρίου» παραμένει άγνωστη. Γιατί άραγε; Και ποιους περιλαμβάνει;
Πολλοί υπογραμμίζουν, δικαίως, πως πρόκειται για ένα μοντέλο μυστικιστικού, θρησκευτικού/ιδεολογικού χαρακτήρα – η κοινότητα των πιστών– το οποίο όταν μεταφέρεται στην κοινωνία (το παπικό κράτος άλλοτε, ο Ισλαμισμός σήμερα) γεννά ολοκληρωτικές τερατογενέσεις. Εξάλλου και το «Οργανικό κράτος» του Φράνκο, στηριγμένο σε έναν φονταμενταλιστικό καθολικισμό, ήθελε να εξαλείψει την «κομματοκρατία». Ή για να πάμε πιο κοντά σε μας τον ίδιο στόχο έθετε και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Ακριβώς όμως γιατί η κοινωνία διαπερνάται από αντιθέσεις και έχει πλουραλιστικά χαρακτηριστικά, η επιβολή μιας «οργανικής» αρχής για τη συγκρότηση της πολιτικής κοινωνίας, –είτε είναι ο ισλαμισμός, ο μαρξισμός λενινισμός είτε η «πονεμένη ρωμιοσύνη»– οδηγεί, πέρα από τις όποιες προθέσεις των εισηγητών της, στο ίδιο ανελεύθερο αποτέλεσμα. Όταν η πίστη γίνεται κόμμα, παράγει αναπόφευκτα έναν «οργανικό» ολοκληρωτισμό.
