Η εικόνα των Τσετσένων να φωτογραφίζονται πανηγυρίζοντας μέσα στα χαλάσματα της Μαριούπολης είναι ανατριχιαστική και αποδομεί πλήρως το αφήγημα για το ομόθρησκο «ξανθό γένος». Υποθέτω πως σήμερα μόνον οι αφελείς και οι αργυρώνητοι πιστεύουν ότι ο Βλ. Πούτιν έχει κάποιον άλλο Θεό εκτός από την εξουσία.
Δεν είναι μόνον που ανέθεσε στους Τσετσένους ισλαμιστές την πολιορκία της Μαριούπολης, δεν είναι οι θηριωδίες του ρωσικού στρατού κατά των αμάχων που απάδουν προς τη χριστιανική θρησκεία. Είναι κυρίως πως αυτός -ένας κατά δήλωση του Ορθόδοξος Χριστιανός, τακτικός επισκέπτης του Αγίου Όρους- ξεκίνησε τη δεύτερη φάση της εισβολής στην Ουκρανία μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα. Δε σεβάστηκε την ιερότητα των στιγμών και συνέχισε τους βομβαρδισμούς κατά των ουκρανικών πόλεων, σκορπίζοντας τον θάνατο.
Ο Βλ. Πούτιν είναι γνήσιο τέκνο του σοβιετικού καθεστώτος. Μέλος του ΚΚΣΕ από το 1975, διαπαιδαγωγήθηκε ιδεολογικά και πολιτικά με την κλασσική θέση του μαρξισμού πως «η θρησκεία είναι το όπιο των λαών». Συγχρόνως, η θητεία του στη KGB τον όπλισε με την απαραίτητη δόση κυνισμού για να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Μάλιστα, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος σε ανύποπτο χρόνο «δεν υπάρχει πρώην πράκτορας της KGB», εννοώντας πως μια φορά Καγκεμπίτης, για πάντα Καγκεμπίτης.
Την Ορθόδοξη πίστη ανέκαθεν οι Σοβιετικοί την επικαλούνταν για να πραγματώσουν τους πολιτικούς στόχους τους. Ήταν ένα από τα πολλά εργαλεία για να επηρεάσουν και να διαμορφώσουν την σοβιετική κοινή γνώμη. Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, όσες προσπάθειες και να έκανε το κομμουνιστικό καθεστώς να ξεριζώσει την πίστη από την ψυχή των Ρώσων, απέτυχαν. Μπορεί να έκαψαν εκκλησίες, να κατέστρεψαν ανεκτίμητης αξίας εκκλησιαστικά κειμήλια, μπορεί να εξόντωσαν ιερωμένους, όμως η πίστη παρέμεινε και αυτό φάνηκε με την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι εκκλησίες γέμισαν, μετά από 75 χρόνια καταπίεσης και διωγμών.
Συνεπώς η Ορθοδοξία, την οποία ο Πούτιν πάντρεψε με τον ρωσικό εθνικισμό, ήταν πολύτιμη για το αυταρχικό καθεστώς του. Αποτελούσε ένα από τα βασικά ιδεολογήματα του ρωσικού επεκτατισμού, όπως φαίνεται και από τη στήριξη της Ρωσικής Εκκλησίας στην εισβολή στην Ουκρανία.
Και οι πλέον αφελείς ας καταλάβουν πως ο Βλ. Πούτιν είναι απλώς ένας κυνικός θεομπαίχτης, που σκορπά τον θάνατο μέσα στη Μ. Εβδομάδα. Και η Ρωσική Εκκλησία είναι ένα παράρτημα του καθεστώτος του. Το ένα χέρι νίβει το άλλο.
Οι Έλληνες ρωσόφιλοι, όσοι δεν μισθοδοτούνται από τα ποικίλα ρωσικά κυκλώματα που δρουν στην Ελλάδα, ελπίζω να συγκλονίστηκαν από τις ιαχές «αλαχού ακμπάρ» που ακούστηκαν στην κατεστραμμένη ελληνική Μαριούπολη.
