Η προέλευση της έκφρασης «salami tactics» πιστώνεται στον Ούγγρο κομμουνιστή Μάτιος Ρακόσι, ο οποίος είχε εφαρμόσει την τακτική του σαλαμιού «szalámitaktika», στην προσπάθεια του να διαιρέσει και να απομονώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Η ίδια έκφραση χρησιμοποιήθηκε αργότερα στην Τσεχοσλοβακία όταν η κομμουνιστική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της ρωσικής εισβολής του 1968, προσπαθούσε να εξουδετερώσει κομμάτι - κομμάτι τις μεταρρυθμίσεις του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ.
Διαβόητος για την χρήση των «salami tactics» ήταν και ο Στάλιν. Για τον τρόπο με τον οποίο είχε εξουδετερώσει και εξαφανίσει όλους ανεξαιρέτως τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Αλλά και ο Αδόλφος Χίτλερ, για τον τρόπο της προσάρτησης ξένων κρατών.
Η τακτική του σαλαμιού, περιγράφεται ως ο τεμαχισμός του αλλαντικού, σε μικρές - μικρές φέτες, ώστε να μην γίνεται ορατή η μείωση του όγκου του. Με αυτόν τον τρόπο ο τεμαχιστής επιτυγχάνει τον σκοπό του, με την ελάχιστη προβαλλόμενη αντίσταση. Και όταν έχει ολοκληρώσει με το έργο του, ο ίδιος κρατάει στα χέρια του, το μεγαλύτερο εναπομείναν τμήμα του σαλαμιού, ενώ οι αντίπαλοι του βρίσκονται αδύναμοι και τεμαχισμένοι πάνω στην πάγκο του σερβιρίσματος.
Η αλήθεια είναι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης άγνωστος μεταξύ αγνώστων μέσα στον μηχανισμό του Σύριζα, όχι μόνο κατάφερε να εξουδετερώσει τους πιο ισχυρούς εσωκομματικούς τους αντιπάλους, αλλά κατάφερε και να τους οδηγήσει εκτός κόμματος.
Για την ανάδειξη του στην αρχηγία του κόμματος, που είχε προηγηθεί, είχε συμβάλει αποφασιστικά τόσο η σιωπηλή ευλογία του Αλέξη Τσίπρα, όσο και η ευρεία αποδοχή και ισχυρή υποστήριξη από την κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ.
Ωστόσο παρ’ όλο που εκλέχθηκε αρχηγός, δεν είχε στα χέρια του την πλειοψηφία του κομματικού μηχανισμού του Σύριζα. Έγινε αρχηγός, αλλά ταυτόχρονα ήταν και ξένο σώμα. Έγινε αρχηγός σε ένα κόμμα που δεν το γνώριζε. Έγινε αρχηγός σε ένα κόμμα με το οποίο δεν υπήρχε η παραμικρή ιδεολογική ταύτιση, η παραμικρή κοινή διαδρομή και το παραμικρό ψυχικό δέσιμο.
Τα περισσότερα μπαρουτοκαπνισμένα στελέχη του Σύριζα, δηλαδή οι πρώην υπουργοί, οι ευρωβουλευτές και οι βουλευτές, αμέσως μετά από το αρχικό ξάφνιασμα της εκλογής του νέου προέδρου άρχισαν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα. Να διαπληκτίζονται, να συγκρούονται και να αναλώνονται σε συζητήσεις επί συζητήσεων και σε αναλύσεις επί αναλύσεων. Να διασπώνται και να διαγράφονται.
Άλλωστε η ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας είναι γεμάτη από διασπάσεις, διαγραφές, αποπομπές, «προδοσίες» και σεχταρισμούς.
Όμως ο Στέφανος Κασσελάκης, άνευ κομματικού παρελθόντος, άνευ γνώσης των εσωκομματικών συσχετισμών και άνευ προϋπηρεσίας στους λαβύρινθους των πολιτικών παρασκηνίων, εφαρμόζοντας την τακτική του σαλαμιού, μέχρι στιγμής έχει βγει νικητής.
Καθάρισε μια - μια τις τάσεις. Οδήγησε κάποιους ισχυρούς «συντρόφους» στη διάσπαση και κάποιους άλλους στην αποχώρηση. Αποδόμησε όλο τον κομματικό μηχανισμό απαξιώνοντας τον μάλιστα στη βάση των μελών και φίλων του κόμματος. Και αρκετά επιτυχημένα αποκόπηκε από το βεβαρυμμένο κυβερνητικό παρελθόν της περιόδου 2015-2019.
Όλα αυτά συνέβησαν, ήρεμα και απαλά, για τη νέα ηγετική ομάδα του Σύριζα. Με τους διασπαστές και τους αποχωρήσαντες, όμως να βράζουν στο ζουμί τους και να βυθίζονται στην πολιτική αφάνεια και στην εκλογική συντριβή.
Ο Στέφανος Κασσελάκης χειρίστηκε τη δυσαρέσκεια και τη δυσανεξία των εσωκομματικών του αντιπάλων με μεθοδικότητα, υπομονή και χαλαρότητα. Δεν τα έβαλε ποτέ, με όλους μαζί. Διάλεγε πάντα τη στιγμή και τη φάση. Και μέχρι στιγμής εκ του αποτελέσματος δικαιώνεται.
Κόβοντας σε μικρές φέτες το σαλάμι, αποχαιρετούσε στη σειρά κορυφαία στελέχη, εμβληματικές προσωπικότητες και βαριά ονόματα, δίχως να σηκώνονται απόνερα. Σε αυτό συνέβαλε βεβαίως και η επιπόλαιη και πανικόβλητη διαχείριση της κρίσης από την πλευρά των παλαιών στελεχών.
Στο δε συνέδριο μόλις χρειάστηκε να τραβήξει το σχοινί, όλα επέστρεψαν ως δια μαγείας στη θέση τους. Σήμερα στον Σύριζα ή Συ.Σ.Αρ. όπως θα λέγεται σύντομα, ουδείς ασχολείται με την ομάδα Τσακαλώτου, Αχτσιόγλου και το κόμμα τους, ουδείς ασχολείται με την Ομπρέλα, με τους προεδρικούς, με τους πασοκογενείς, με τις μεταγραφές Καμένου, τους λοχαγούς, τους κεντρογενείς, τους γαπικούς, με τους 6+6, με τους 11, με τους 22, με τους 54 και τους 87. Οι πάντες ασχολούνται με τον Στέφανο Κασσελάκη που μέχρι στιγμής κερδίζει την παρτίδα.
Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι θα συμβεί, όταν η λάμα του μαχαιριού του τεμαχιστή του σαλαμιού, πέσει πάνω στο κομμάτι που περιέχει τον κόκκο πιπεριού, που ακούει στο όνομα Πολάκης. Διότι ο Παύλος Πολάκης δεν έχει το πολιτικό αυτοκτονικό σύνδρομο, που διακρίνει τα στελέχη του παλαιού Σύριζα.
