Του Γιάννη Σιδέρη
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κατιούσα, όπως δείχνουν οι πρώτες δημοσκοπήσεις για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Στην Αθήνα ο υποψήφιος Νάσος Ηλιόπουλος έρχεται πέμπτος στην σειρά προτίμησης, με πρώτο τον Κώστα Μπακογιάννη, δεύτερο τον Παύλο Γερουλάνο και τρίτο τον Ηλία κασιδιάρη, σύμφωνα με έρευνα της Opinion Poll.
Θα ήταν άδικο να προσαφθεί η αποτυχία στον εν λόγω, καθώς δεν χαρακτηρίζεται από κάτι εμφατικά αρνητικό. Απλώς επιστρατεύτηκε ελλείψει άλλης προσωπικότητας, και επιστρατεύτηκε με λάθος τρόπο.
Ο κ. Τσίπρας με τον συνήθη βερμπαλισμό του, είχε δηλώσει σε δημοσιογράφους, στο περιθώριο μιας τηλεοπτικής συνέντευξης, ότι θα βρει πρόσωπο που δεν ξέρει να χάνει.
Η πρόθεσή του προφανώς σκόνταψε στις αρνήσεις κάποιων επαγγελματικά μαχητικών προσωπικοτήτων, που απολαμβάνουν αναγνωρισιμότητας και ενδεχομένως λαϊκού ερείσματος. Αυτοί, όπως και σε όλη τη χώρα, αρνήθηκαν - για να μην στραπατσαριστούν - συστρατευόμενοι με ένα κόμμα σε αποδρομή.
Εκ των υστέρων ο κ. Τσίπρας κατέφυγε στον υφυπουργό Εργασίας, παρότι το όνομά του είχε ήδη κυκλοφορήσει ως ενδεχόμενο. Ήταν μια πρακτική καθόλου παραγωγική, η οποία απομείωσε το προφίλ του υποψήφιου. Φάνηκε ως ανάσυρση από την κομματική ρεζέρβα και λύση έσχατης ανάγκης.
Αυτό είναι το «τεχνικό» μέρος της ασθενούς υποψηφιότητας του κ. Ηλιόπουλου, καθώς και το γεγονός ότι δεν απολαμβάνει αναγνωρισιμότητας (το 59% δεν τον γνωρίζει). Αλλά γι αυτά δεν φταίει ο ίδιος. Στην περίπτωσή του αποκρυσταλλώνεται το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε ολόκληρη τη χώρα. Τη δεκαετία του 80 το ΠΑΣΟΚ - στο οποίο θέλουν να μοιάσουν - και άγνωστους να όριζε, με τη δική του αύρα έπαιρνε τους Δήμους.
Δεν έχει κατορθώσει να ριζώσει στην κοινωνία, παρά τις πομφόλυγες περί ύπαρξης «κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ», δηλαδή ενός κοινού το οποίο, ναι μεν δεν είναι κομματικά οργανωμένο ή άμεσα οπαδικό, αλλά να τείνει ευήκοον ους στον πολιτικό του λόγο, και να είναι υποστηρικτικό στους αρμούς της κοινωνικής διάρθρωσης (Τοπική Αυτοδιοίκηση, Σωματεία, Εργατικά Συνδικάτα, Τοπικοί, Πολιτισμικοί Σύλλογοι, κλπ). Κάτι που εξακολουθεί να έχει το «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ», ακόμη και αν οι οπαδοί του στις εθνικές εκλογές ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, ή ιδιωτεύουν, απογοητευμένοι από τον Αλέξη που δεν έκανε τον γάιδαρο να πετάξει.
Πάντως - και παραδόξως - σε καλύτερη μοίρα βρίσκεται η Ρένα Δούρου, ως δεύτερη μετά τον κ. Πατούλη (38+), με ποσοστό περί το 20%, και με βάση τα - μη - πεπραγμένα της σε Μάτι και Μάνδρα. Ακόμη και εξαιρέσει των δύο τραγικών γεγονότων, η θητεία της δε απέδειξε αυτό που η ίδια, κομπάζουσα για τα θαυμαστά προσόντα της Αριστεράς στην Τ.Α. είχε αναφέρει, ότι αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας αριστερός και αλλιώς ένας δεξιός δήμαρχος.
Η θητεία της επιβεβαίωσε το δόγμα του εμβληματικού κομμουνιστή κινέζου ηγέτη Ντενγκσιάο Πινγκ, ότι «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει ποντίκια». (Όταν ως λαός αποφορτιστούμε από ιδεοληπτικές εμμονές και κομματικές συσπειρώσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, και ψηφίζουμε αυτούς που «πιάνουν ποντίκια», μάλλον θα έχουμε και καλύτερους τοπικούς άρχοντες, και καλύτερους οργανισμούς Τ.Α).
Δραματική είναι η εικόνα και στην Θεσσαλονίκη. Ο υποψήφιος της ΝΔ Νίκος Ταχιάος έρχεται πρώτος (18+ %), παρότι η Δεξιά παράταξη διασκορπίζεται μεταξύ αυτού και δύο τέκνων εκ σαρκός της, τον Γιώργο Ορφανό και τον Παναγιώτη Ψωμιάδη.
Η κυβερνητική υποψήφια κα Νοτοπούλου, σύμφωνα με την έρευνα της Egnatia Point of View για την εφημερίδα «Μακεδονία», ελκύει μόνο το 12,5 % των δημοτών. Τσάμπα μοιράζει τις επιδοτήσεις σε απίθανους συλλόγους, όπως στη Γιορτή Τέχνης των φίλων… της ΕΡΤ Σερρών, ή των Φίλων της Παραλίας Θεσσαλονίκης!
Ψιλοποσά μοιράζει βέβαια, και δεν κόμισε η ίδια… ρουσφετολογικήν γλαύκαν ες Μακεδονίαν. Οι πρακτικές είναι των προηγούμενων, που απλώς τις συνέχισε. Όμως η συνέχεια αυτή τέμνεται με μια άλλη διάψευση που επέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Προπαγάνδιζε την ανάγκη νέων προσώπων που θα ανανεώσουν την δημόσια ζωή με νέο ήθος. Από ό,τι είδαμε ήρθαν τα νέα πρόσωπα, τα οποία όμως προσαρμόστηκαν και αναβίωσαν με ζέση και χωρίς ενδοιασμούς, τις απεχθείς πρακτικές των προηγούμενων που καταδίκαζαν.
Η αυτοδιοικητική δυσπραγία καταδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «ζυμώθηκε» στην κοινωνία, ούτε τη μπόλιασε με όραμα. Προσέλκυσε απλώς ψηφοφόρους, ένιους τιμωρητικούς προς το παλαιό σύστημα (από το οποίο… κακοπέρασαν, όπως οι αγρότες επί ΠΑΣΟΚ, που τώρα του δίνουν 1,5% στις δημοσκοπήσεις), και άλλους επειδή δελεάστηκαν από την γη της επαγγελίας που τους υποσχέθηκε (ζωή χωρίς ΕΝΦΙΑ και αποπλήρωση δανείων).
Και αφού δεν κατόρθωσε να αποκτήσει «κάστρα» στην κοινωνία κατά τα τέσσερα χρόνια της κυβερνητικής του θητείας, μάλλον δεν θα το κατορθώσει ούτε ως αντιπολίτευση.
