Ο κατηφορικός δρόμος που έχει πάρει μετεκλογικά η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει να μην έχει τέλος. Το πρόβλημά της δεν περιορίζεται μόνον στην αποχώρηση μιας ομάδας κορυφαίων στελεχών που «έχασαν το κόμμα μέσα από τα χέρια τους» ούτε και στη φθίνουσα δημοσκοπική της πορεία.
Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αλλοπρόσαλλο πολιτικό στίγμα - μίγμα σύγχυσης και άγνοιας - που εκπέμπει και που μέχρι στιγμής περνάει σε δεύτερη μοίρα, πίσω από το καταιγιστικό επικοινωνιακό παιχνίδι της νέας ηγεσίας του.
Στο παιχνίδι αυτό έχουν εμπλακεί, με ενθουσιασμό απ’ ότι φαίνεται, τόσο το ΜΜΕ όσο και τα κοινωνικά δίκτυα αδιαφορώντας για τους κινδύνους που εγκυμονεί η συνεχιζόμενη απολίτικη συζήτηση που περιστρέφεται γύρω από το life style του Στέφανου Κασσελάκη.
Γιατί το θέμα που αφορά στο πολιτικό μας σύστημα δεν είναι αν ο Πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα κάνει Πρωτοχρονιά στο Τέξας, ούτε αν η Κοινοβουλευτική του ομάδα θα συνεδριάσει στις Σπέτσες, ούτε ακόμα αν καταλαβαίνει τη φράση με «το κάρο μπροστά από το άλογο», παρ’ όλο που δεν παύουν όλα αυτά να αντανακλούν το παρακμιακό είδωλο του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα καθρέφτη που μέχρι την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν γυρισμένος ανάποδα.
Το θέμα που πραγματικά αφορά στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και (πρέπει να) ενδιαφέρει τους πολίτες είναι οι πολιτικές θέσεις που εκφράζει ο Κασσελάκης τόσο για τα προβλήματα της καθημερινότητας όσο και για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που επείγουν καθώς και οι σχετικές εναλλακτικές προτάσεις που διατυπώνει.
Ο «αντισυστημικός» λόγος με τον οποίο επιχειρεί να συγκαλύψει το πολιτικό του έλλειμμα μόνο καθησυχαστικός δεν είναι αφού τον οδηγεί συχνά σε ταύτιση ακόμα και με τις ακροδεξιές εθνικιστικές και ρατσιστικές ρητορικές. Ο Τραμπισμός φαίνεται να βρίσκει στη χώρα μας έναν άξιο εκπρόσωπό του.
Οι εξελίξεις στο κόμμα που διατηρεί ακόμα, έστω και τυπικά, τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν εκπλήσσουν παρά μονάχα όσους έκλειναν εθελοντικά τα μάτια τους στην πραγματικότητα τα δέκα περίπου τελευταία χρόνια και σήμερα «βγαίνουν από τα ρούχα τους».
Τώρα δήθεν αντιλαμβάνονται - παραμένοντες και αποχωρήσαντες - ότι το πολιτικό μήνυμα που εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι θολό. Όσο κυβερνούσαν σε αγαστή συνεργασία με τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ του δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το μήνυμα, όσο τουλάχιστον τους εξασφάλιζε κυβερνητικά αξιώματα και ηγετικές κομματικές θέσεις.
Από την άποψη αυτή δεν είναι καθόλου παράξενο ότι εξακολουθεί να εκκρεμεί η πολυθρύλιτη «αυτοκριτική» για τους λόγους που οδήγησαν την «κυβερνώσα Αριστερά» της χώρας στα όρια των μονοψήφιων ποσοστών. Η καθυστέρηση - ματαίωση ουσιαστικά - μιας τέτοιας εσωκομματικής συζήτησης δεν ήταν τυχαία αφού θα αποκάλυπτε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της Αριστεράς είχε εξελιχθεί προ πολλού σε κόμμα Τσίπρα.
Γι' αυτό άλλωστε και μόλις ο Τσίπρας γκρεμίστηκε από τον θρόνο του, το κόμμα του δεν είχε κανένα πρόβλημα να εξελιχθεί - με τις ευλογίες και του πρώην Προέδρου του - σε κόμμα Κασσελάκη.
Αν το θέμα της εκλογής του Στέφανου Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ αφορούσε μόνο τον ίδιο και το κόμμα του δεν θα συνέτρεχε κανένας λόγος να ασχοληθεί κανείς πέραν της άσκησης πολιτικής κριτικής στις θέσεις του.
Είναι όμως ήδη φανερό ότι ο νεοεκλεγμένος αρχηγός της Αριστεράς έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως όχημα για προσελκύσει στις θέσεις του ένα ευρύτερο ακροατήριο ενισχύοντας το μπλοκ των ακραίων «αντισυστημικών» δυνάμεων όλου του πολιτικού φάσματος.
Αλλιώς δεν θα έκλεινε το μάτι στους δεξιούς ψηφοφόρους, υπερηφανευόμενος για την - πολλαπλώς διαψευσθείσα - «πρόταση» του Μητσοτάκη να γίνει υπουργός της κυβέρνησής του το 2019, ούτε στους ακροδεξιούς ψηφοφόρους στο όνομα της πατριωτικής - πλην του «κρατιδίου της βόρειας Κύπρου» - Αριστεράς.
Το «φαινόμενο Κασσελάκη» εμφανίζεται στη χώρα μας σε μια περίοδο αντεπίθεσης ακροδεξιών και αντισυστημικών-λαϊκιστικών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη ενώ ο Τραμπισμός απειλεί να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανθρωπότητα. Γι αυτό και δεν δικαιούται κανείς να το αγνοήσει η να το υποτιμήσει στους πολιτικούς του σχεδιασμούς.
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
