Η επιχείρηση λίφτινγκ που κήρυξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ την επομένη της εκλογικής συντριβής δε φαίνεται να αποδίδει. Κι αυτό γιατί το λίφτινγκ, για να έχει κάποια αποτελέσματα στην κάλπη του Ιουνίου, θα έπρεπε να έχει πολιτικά χαρακτηριστικά και στοιχεία έμπρακτης αυτοκριτικής στάσης.
Η επικοινωνιακή κυρίως εναλλαγή των προσώπων της πρώτης γραμμής, η αναδιατύπωση των συνθημάτων επί το κοινωνικότερον και η γενικόλογη και αόριστη ανάληψη της ευθύνης της ήττας δε συνιστούν πολιτική αναμόρφωση. Πολύ περισσότερο που, όπως επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ο Αλέξης Τσίπρας, το «ταμείο» έχει μετατεθεί για τις 26 Ιουνίου οπότε θα λήξει και η περίοδος εσωκομματικής ανακωχής και χάριτος προς την ηγεσία.
Άλλωστε, από τις απαντήσεις που δίνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στις συνεντεύξεις που παραχωρεί γίνεται φανερή η αμηχανία και η αδυναμία του να γίνει πειστικός με τα επιχειρήματα στα οποία καταφεύγει. Αναλαμβάνει, για παράδειγμα, την αποκλειστική ευθύνη-«mea culpa» - για τη θέσπιση της απλής αναλογικής αποδίδοντας ωστόσο τις ευθύνες της αποτυχίας της είτε στους πολίτες που την παρεξήγησαν είτε, κυρίως, στα άλλα «προοδευτικά» κόμματα που δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ξεχνάει ο Αλέξης Τσίπρας ότι την απλή αναλογική την ψήφισε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα ξανάπαιρνε το μπόνους των 50 εδρών με το οποίο είχε εκλεγεί δύο φορές και ότι το κάλεσμά του για συνεργασία είχε απορριφθεί εξ αρχής από κυριολεκτικά όλους τους αποδέκτες του. Το ΠΑΣΟΚ άλλωστε στο οποίο επιρρίπτει τις κύριες ευθύνες δεν είχε καν ψηφίσει την καθιέρωση της απλής αναλογικής.
Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας τις συνεργασίες για τις οποίες κόπτεται. Συγκεκριμένα, στη συνέντευξή του στον Σκάι είπε ότι «το ΠΑΣΟΚ από το 2012 έχει μετατραπεί σε τσόντα της Δεξιάς στηρίζοντας την κυβέρνηση Σαμαρά».
Εξακολουθεί δηλαδή ακόμα και σήμερα να βρίσκεται, όπως και τότε, αμετανόητος στο πλευρό της πλατείας των κάθε λογής αγανακτισμένων απέναντι σε μια κυβέρνηση τρικομματικής αρχικά συνεργασίας που κράτησε τη χώρα όρθια μέσα στην κρίση και κατάφερε να μειώσει το χρέος κατά 100 δις. Ιδιαίτερα τη στιγμή που η δική του κυβέρνηση που ακολούθησε έφερε στη χώρα ένα τρίτο δυσβάσταχτο μνημόνιο και την οδήγησε στο χείλος της εξόδου από την ΕΕ. Πιστεύει πραγματικά ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ότι η περίοδος που μεσολάβησε από τότε φτάνει για να σβηστούν από τη μνήμη 5 σχεδόν δραματικά χρόνια;
Αποκαλυπτική ήταν και η απάντηση που έδωσε επιχειρώντας να δικαιολογήσει τη συγκυβέρνησή του με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου. «Αυτή ήταν μια συγκυβέρνηση με κορμό την Αριστερά, ενώ η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε κορμό τη Δεξιά». Πέρα από το ξέπλυμα της Ακροδεξιάς, τα στελέχη της οποίας συνεχίζουν να «κοσμούν» τους συνδυασμούς του, ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλυψε με ποιο τρόπο αντιλαμβάνεται τις συνεργασίες και τους «κορμούς» τους.
Περιγράφει ποια θα ήταν η «προοδευτική συνεργασία» που ζητούσε προεκλογικά από τις άλλες δυνάμεις, μια πρόταση που ευτυχώς απορρίφθηκε κατηγορηματικά εξ αρχής. Αποδείχτηκε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έψαχνε για κυβερνητικό εταίρο αλλά για κοινοβουλευτική «τσόντα». Σήμερα κατηγορεί «το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη» ότι «θέλει να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ» ξεχνώντας δήθεν πόσα χρόνια προσπαθεί ο ίδιος να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.
Το πραγματικό πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν «περπατάει» πια στην ελληνική κοινωνία. Είναι ένα ξεπερασμένο αφήγημα που βρήκε πρόσφορο έδαφος και παραπλάνησε τους ψηφοφόρους στα χρόνια της κρίσης και των συνεπειών της σκληρής μνημονιακής επιτήρησης. Η καταστροφολογία, η συνωμοσιολογία και ο χυδαίος λαϊκισμός δεν μπορούν πλέον να καθορίζουν τις τύχες της χώρας.
Η κάλπη ανέδειξε την ανάγκη της μετάβασης σε μια κανονικότητα με πρωταγωνίστριες τις δυνάμεις που είναι έτοιμες να συγκρουστούν ιδεολογικά, πολιτικά και προγραμματικά και ταυτόχρονα να συναινέσουν και να συγκλίνουν με γνώμονα το συμφέρον της χώρας. Στην κανονικότητα αυτή, όπως άλλωστε το έχουν παραδεχθεί και στελέχη της, δε χωράει η δική τους Αριστερά. Κι αυτό δεν είναι θέμα ούτε χρόνου ούτε λίφτινγκ.
