Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Όσο οι μέρες πλησιάζουν για τον ερχομό του καινούργιου χρόνου, ο οποίος θα είναι εκλογικός τόσο περισσότερο μοιάζει να ξεκαθαρίζει το σχέδιο του πρωθυπουργού, αναφορικά με τις επόμενες κινήσεις του.
Παρότι ο δημόσιος λόγος του κ.Τσίπρα κυριαρχείται από την απόλυτη σιγουριά ότι η κυβερνητική θητεία θα εξαντληθεί, γίνεται σε καθημερινή βάση πιο φανερό, το πλαίσιο που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Εκλογές λοιπόν θα γίνουν εκτός συγκλονιστικού απροόπτου πριν από την λήξη της τετραετίας το φθινόπωρο του 2019. Πιο πιθανό σενάριο είναι οι κάλπες να στηθούν τον ερχόμενο Μάιο, γνωρίζοντας ότι η εκάστοτε κυβέρνηση διαθέτει ένα «όπλο», το οποίο την κατάλληλη στιγμή το θέτει σε λειτουργία.
Πρόκειται για τον εκλογικό αιφνιδιασμό. Αν και ο ερχόμενος Μάιος φαίνεται να είναι ο πλέον πιθανός, ουδείς μπορεί να αποκλείσει ακόμα και την επίσπευση των εξελίξεων, υπό προϋποθέσεις ασφαλώς.
Σε κάθε περίπτωση όμως το εκλογικό σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα, παρότι κανείς δεν το «φωνάζει» ούτε παραδέχεται δημοσίως την ύπαρξή του, κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα, μεταξύ των οποίων:
- Ορυμαγδός «θετικών» μέτρων όπως η περικοπή των συντάξεων, οι ρυθμίσεις σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, το κοινωνικό μέρισμα, η αύξηση του κατώτατου μισθού.
- Συζητήσεις για νέους διορισμούς στο δημόσιο, οι οποίες μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις περνούν από τη φάση των συζητήσεων στην σφαίρα της υλοποίησης μέσα από κυβερνητικές τροπολογίες.
Το παραπάνω πλαίσιο χαρακτηρίζει τις πρωτοβουλίες του Αλέξη Τσίπρα τις τελευταίες εβδομάδες, ενώ είναι σαφές ότι θα συνεχιστεί και στους δύο πρώτους μήνες του 2019. Πρόκειται αναμφίβολα για την τελευταία προσπάθεια μείωσης της δημοσκοπικής ψαλίδας που χωρίζει το ΣΥΡΙΖΑ από την ΝΔ. Και για να μην παρεξηγούμαστε, η οποιαδήποτε κυβερνητική κίνηση που απαλύνει έστω και κατ'' ελάχιστο την σκληρή καθημερινότητα είναι ασφαλώς καλοδεχούμενη. Όμως θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, απαντώντας σε δύο μεγάλα ερωτήματα που έχουν άμεση σχέση με τα όσα εξαγγέλλονται:
- Οι δεσμεύσεις αυτές θα μείνουν στα λόγια ή θα γίνουν πράξη;
- Αντέχει η ελληνική οικονομία αυτή την αυξανόμενη παροχολογία;
Παράλληλα όμως υπάρχει και ένα τρίτο ερώτημα, η απάντηση του οποίου είναι ενδεικτική του πολιτικού σκηνικού.
Γιατί ο κ.Τσίπρας υπόσχεται πράγματα, τα οποία εφόσον τα κάνει πράξη ναρκοθετούν την λειτουργία της επόμενης κυβέρνησης, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τα οικονομικά δεδομένα; Γιατί θέλει να κάνει τη ζωή του δύσκολη εφόσον ο ίδιος επανεκλεγεί στη θέση του πρωθυπουργού;
Η απάντηση είναι απλή. Ο κ.Τσίπρας γνωρίζει ότι πιθανότατα στις επερχόμενες εκλογές θα περάσει στην αντιπολίτευση και γιαυτό δε διστάζει να πει και να δεσμευθεί για πολλά, θεωρώντας ότι δε θα είναι αυτός που θα πληρώσει τον λογαριασμό. Το αντίθετο συμβαίνει στην περίπτωση της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπου δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως ό,τι πουν και για όσα αναλάβουν δεσμεύσεις θα είναι εκείνοι που θα πρέπει να διαχειριστούν την επόμενη μέρα, εφόσον ασφαλώς εκλεγούν. Άρα το περιεχόμενο των υποσχέσεών τους θα το βρουν μπροστά τους, κάτι που με τα σημερινά δεδομένα δε δείχνει να ισχύει στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν και αυτοί πάντως που προσγειώνουν τις όποιες προσδοκίες. Υπενθυμίζουν το τι είχε συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν όταν προεκλογικές παροχές κυβερνήσεων που είχαν φτάσει σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και τα 5 δις ευρώ δεν στάθηκαν αρκετές για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα της κάλπης. Κάτι ανάλογο λοιπόν εκτιμάται ότι θα γίνει και αυτή τη φορά, κάτι που μένει να αποδειχθεί πάνω από την κάλπη...
