Οιμωγές, ανησυχία, «κατάρες», ακολούθησαν την άνοδο του Κόμματος Ελευθερίας του Γκέρτ Βίλντερς στη χώρα της Τουλίπας, καθώς υπερδιπλασίασε τη δύναμή του σε σχέση με τις εκλογές του 2021. Εφιάλτης, Σεισμός, Ανησυχία στην Ευρώπη, ήταν κάποιοι από τους τίτλους των ΜΜΕ.
Λειτούργησε συνδυαστικά καθώς ανοίγει η φαιά βεντάλια, με την Ιταλία της Μελόνι, τα ποσοστά ρεκόρ του «κόμματος των Φινλαδών», (πρώην «Αληθινών Φινλανδών») που τους κατέστησε συγκυβερνήτες, τους «Σουηδούς Δημοκράτες» υποστηρικτές της κυβέρνησης Κρίστερσον, την άνοδο Λεπέν στη Γαλλία, τη νεοχιτλερική AfD στη Γερμανία, το νεοφρανκικό VOX στην Ισπανία κ.α.
Και ως κύρια αιτία οι αναλυτές εντοπίζουν το μεταναστευτικό. Δευτερευόντως την οικονομική δυσπραγία, καθώς η παγκοσμιοποίηση οδήγησε επιχειρήσεις στον Τρίτο Κόσμο του φτηνού εργατικού κόστους, και δυσχέρανε την καταναλωτική αφθονία, και φυσικά την ελεγχόμενη από τις Βρυξέλλες εθνική τους αυτοδιάθεση.
Σίγουρα οι ευρωπαίοι πολίτες το μόνο που δε φοβούνται είναι μήπως τους πάρουν οι μετανάστες τις δουλειές, όπως καταγγέλλουν με παρωχημένη οπτική οι κήρυκες της αλληλέγγυας ανεκτικότητας. Αυτό αφορούσε προηγούμενη ιστορική φάση, με την είσοδο των πρώην ανατολικών χωρών που είχαν αρκούντως εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό, και το οποίο υποτίθεται ότι θα κατέκλυζε την αγορά εργασίας της Ε.Ε. Ανησυχία που σημειολογικά οπτικοποιείτο στον «Πολωνό υδραυλικό».
Όμως οι μετανάστες ασχολούνται ούτως ή άλλως σε κατώτερες χειρωνακτικές εργασίες τις οποίες δεν καταδέχονται οι Ευρωπαίοι. Η Δύση τους χρειάζεται. Το πρόβλημα των λαών είναι άλλο. Τηλεγραφικώς ειπείν:
Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση συνοδεύεται από έντονη παραβατικότητα (όχι κατ΄ ανάγκην και κατά συρροήν εγκληματική) που προστίθεται όμως στην οικεία και επιβαρύνει την καθημερινότητα.
Οι κατά καιρούς τρομοκρατικές επιθέσεις στην καρδιά ευρωπαϊκών κρατών έχουν οξύνει τη δυσανεξία. Ακόμη περισσότερο η απαίτηση των μεταναστευτικών κοινοτήτων, να προσαρμόσουν οι οικοδεσπότες τις συνήθειές τους σε αυτούς τη στιγμή που οι ίδιοι επιδεικνύουν ολοκληρωτική άρνηση προσαρμογής και ενσωμάτωσης στις χώρες υποδοχής.
Υπάρχουν και οι μειλίχιοι «κρυπτοαλληλέγγυοι», που θεωρούν ως φυσικό φαινόμενο την εισροή δεκάδων ή και εκατοντάδων εκατομμυρίων παράνομων μεταναστών στην Ευρώπη. Αυτοί υπενθυμίζουν… φιλοσοφημένα, ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι μια διαρκής μετανάστευση. Σωστό. Όμως επειδή δε μιλάμε για μεμονωμένα άτομα και ομάδες, αλλά πλέον για τεράστια σύνολα, αποκρύπτουν το γεγονός ότι οι μεταναστεύσεις των λαών δεν έτυχαν υποδοχής με… ροδοπέταλα, αλλά είχαν αντίτιμο το αίμα.
Στο αντίπολο των ακροδεξιών και ρατσιστών βρίσκονται οι επιθετικοί αλληλέγγυοι. Αυτοί φοβίζουν και γίνονται οι καλύτεροι τροφοδότες της ακροδεξιάς. Σαν την Καρλότα Ράκετε ας πούμε, που θα τεθεί επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της γερμανικής Αριστεράς στις εκλογές του Ιουνίου, μετά την απόσχιση της ως τώρα ηγέτιδος Σάρα Βάγκενκνεχτ.
Η εν λόγω, είναι η καπετάνισσα του πλοίου «Sea-Watch 3» της ομώνυμης ΜΚΟ, που το 2019 παραβίασε τα ιταλικά θαλάσσια σύνορα, και παρά την απαγόρευση των ιταλικών αρχών αποβίβασε στη Λαμπεντούζα 40 παράνομους μετανάστες. Στην απείθειά της εμβόλισε πλοίο του ιταλικού λιμενικού που προσπάθησε να την εμποδίσει, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τεσσάρων ενστόλων.
Και παρότι τέθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας, την αθώωσε τελικά. Εκανε λέει το χρέος της να σώσει ανθρώπινες ζωές (και να μην τις πηγαίνει στην πατρίδα της τη Γερμανία αλλά σε ξένη χώρα παρότι είχε απαγορευτικό). Γιατί να μην βρει μιμητές;
Η εν λόγω και όμοιοί της, δεν περιορίζονται μόνο στην εκδήλωση φιλάνθρωπων αισθημάτων για τους μετανάστες (αισθημάτων με το αζημίωτο ως μέλος αδρά χρηματοδοτούμενης ΜΚΟ). Εκφράζουν συνολική εχθρότητα στη Δύση. Όπως είπε η Καρλότα «Στην Ευρώπη αντιμετωπίζουμε μια επιλογή: ανθρώπινα δικαιώματα ή λευκή υπεροχή, κλιματική δικαιοσύνη ή κλιματικό απαρτχάιντ, μια καλή ζωή για όλους ή η επιστροφή του φασισμού».
Όλα διαζευκτικά! Μέσοι όροι σύγκλισης δεν υπάρχουν. Και κυρίως υπάρχει αδιανόητος παραλογισμός. Τα ανθρώπινα δικαιώματα τα επινόησε, τα σεβάστηκε και τα νομοθέτησε ο δυτικός πολιτισμός. Όχι οι πολιτισμοί της Ασίας ή της Αφρικής. Και εξακολουθεί τα σέβεται ακόμη και για εκείνους που έρχονται και δεν έχουν κανέναν σεβασμό προς αυτά (πρόχειρο παράδειγμα η θέση της γυναίκας στις θεοκρατικές κοινωνίες τους που συνεχίζεται και στους τόπους φιλοξενίας).
Αλλά αυτά δεν τα βλέπει η νέα ηγερία της γερμανικής Αριστεράς, όπως και σύνολης της woke κουλτούρας. Αντιπαραβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα που θέσπισαν οι δυτικοί με την «Λευκή Υπεροχή» ως άλλοθι εχθρότητας στη Δύση, που μπορεί να βρίσκεται στο μυαλό κάποιων Βίλντερς και Λεπέν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν μαζικό κίνημα στην Ευρώπη.
Όμως ως αυτοεκπληρώμενη προφητεία, πολεμώντας έναν φανταστικό εχθρό στο τέλος θα τον δημιουργήσουν. Ο μέσος πολίτης θα καταφύγει στους Βίλντερς για να γλυτώσει από τον παραλογισμό των Ράκετε.
