Αν κάτι δείχνει την απογύμνωση, τη χωρίς πυξίδα και ελπίδα υποχώρηση Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη, είναι ότι δεν μπορεί να έχει ως σημείο αναφοράς έναν Ευρωπαίο κεντροαριστερό ηγέτη. Και καταλήγει να αναδεικνύει ως πρότυπο, τον Πρόεδρο της καπιταλιστικής υπερδύναμης Τζό Μπάιντεν!
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρώην ηγέτης των Εργατικών και πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ (που έβαλε έντονα το χεράκι του και φέρει μέγιστη ευθύνη για την πολιτική και ηθική απαξίωση της Κεντροαριστεράς), έγραψε στο περιοδικό New Statesman: «Τα προοδευτικά κόμματα του κέντρου και της κεντροαριστεράς βρίσκονται αντιμέτωπα με την περιθωριοποίηση έως την εξαφάνιση στον δυτικό κόσμο»!
Και συνεχίζει: «Με την εξαίρεση του Τζο Μπάιντεν, τα προοδευτικά πολιτικά κόμματα που έχουν ευρεία υποστήριξη από την πλειοψηφία, δεν αποτελούν παρά χλωμές ακτίνες φωτός στον δυτικό κόσμο. Όσο για την εκλογή του Τζο Μπάιντεν δεν είναι παρά μια μικρή παρηγοριά».
Στην Ελλάδα, πέραν των… συνήθων υπόπτων όπως ο ΓΑΠ, για τον οποίο ο Πλανητάρχης αποτελεί «λαμπρό παράδειγμα προοδευτικής πολιτικής», ακόμη και ο… ριζοσπάστης Τσίπρας έστρεψε στις ΗΠΑ ιδεολογικόν οφθαλμόν ελπίδας.
Κατά τη συνέντευξη που παραχώρησε στο πλαίσιο του Φόρουμ των Δελφών, χαρακτήρισε την ομιλία του Αμερικανού Προέδρου στο Κογκρέσο ως «ιστορική», γιατί κατά την άποψή του «βάζει τέλος σε έναν 40ετή κύκλο οικονομικού υποδείγματος: του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος».
Κατά τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αυτό είναι πολύ σημαντικό επειδή γίνεται από έναν μετριοπαθή Πρόεδρο της ισχυρότερης οικονομίας του δυτικού κόσμου. Γι΄ αυτό και θεωρεί πως «αξίζει τον κόπο να ρίξουμε το βάρος και τη σκέψη μας σε αυτά που συμβαίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Αργά διάλεξε ο Τσίπρας να δηλώσει κεντροαριστερός, στην εποχή της ιδεολογικής της αποδυνάμωσης και της πολιτικής της καθίζησης.
Το πρόβλημα της κατάρρευσης αναδιφεί στα συντρίμμια η καθηγήτρια Shophie Porshleged, με αφορμή και την ήττα των Βρετανών Εργατικών στο προπύργιό τους το Χάρτλπουλ.
Γράφει: «Στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού, η παλιά εργατική τάξη στην οποία στηριζόταν η αριστερά, δεν υπάρχει πλέον και η πολιτική συζήτηση έχει μετακινηθεί στα θέματα της κοινωνίας. Οι ψηφοφόροι ταυτίζονται με κόμματα που απηχούν αυτές τις πολιτισμικές διαφορές».
Ποιοι και πόσοι ψηφοφόροι άραγε ταυτίζονται με κόμματα «που απηχούν αυτές τις πολιτισμικές διαφορές», και ποια προοπτική εξουσίας έχουν;
Το βλέπουμε στη Δύση, όπου η αριστερά έχει προσχωρήσει σε έναν νέο ταξικό διαχωρισμό, με βάση τις ταυτότητες: Μετανάστες (ασχέτως προέλευσης, λόγου και τρόπου εισόδου), μουσουλμάνοι (ιερώς σεβαστοί ως πιστοί μειονοτικής θρησκείας, σε περιβάλλον πλειοψηφούντων καταπιεστών Χριστιανών), μαύροι (με μια ετεροχρονισμένη ενοχική στάση επειδή οι λευκοί πρόγονοί τους ήταν αφέντες τους), αστυνόμεση (ανάλογα με την αιτία.
Καταγγελία αστυνομοκρατίας σε παρέμβαση για κορονοπάρτι, και καταγγελία για έλλειψή της σε περίπτωση εγκλήματος), υπεράσπιση σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού (σωστά), πολυπολιτισμός (στην πράξη καμία αλληλεπίδραση κοινωνιών, αντιθέτως δημιουργία κοινοτήτων ξεκομμένων μεταξύ τους), αντικρατισμός (όταν αφορά τα δυτικά κράτη και μόνο), αντιμετώπιση της ιστορίας όχι διαπαιδαγωγικά αλλά ενοχοποιητικά, κ.α.
Παραστατικότερα τα γράφει ο Γάλλος φιλόσοφος Michel Onfray: «Επιδίδονται όλοι σε ένα μειονοτικό και ταυτοτικό παραλήρημα, ενώ οι αξίες της δημοκρατίας είναι εντελώς αντίθετες. Η δημοκρατία δε βλέπει άνδρες, γυναίκες, λευκούς, μουσουλμάνους και Εβραίους: Βλέπει πολίτες ίσους έναντι του νόμου».
Κατά τον ίδιο: «Ζούμε το θλιβερό τέλος του οικουμενισμού κι αυτή η εμπειρία είναι τρομερή. Ο καθένας κραδαίνει την υποκειμενικότητά του, το χρώμα του δέρματός του, τη θρησκεία του. Ετσι δε φτιάχνεται δημοκρατία, φτιάχνεται το σημερινό αυταρχικό καθεστώς της «προοδευτικής» κατήχησης, της ηθικολογίας που δε σηκώνει αντιρρήσεις».
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή η ριζοσπαστική αριστερά των ταυτοτήτων, από την οποία δεν έχει ξεφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως τα μη πασοκογενή στελέχη και η νεολαία του), εκφράζεται επιθετικά, αυταρχικά και αφοριστικά.
Και εξ αντιδράσεως τροφοδοτεί τον αντίπαλο πόλο, την ριζοσπαστική έως εξτρεμιστική δεξιά. Και μένει με αφήγημα που μοιάζει πεπαλαιωμένο και με ακροατήριο λειψό, η μετριοπαθής Κεντροαριστερά.
Και στην ασφυξία της καταβύθισής της ψάχνει σημείο ελπίδας στον Μπάιντεν, εξαρτώντας τη μελλοντική της αναζωογόνηση από την πορεία του.
Το ατυχές είναι ότι θεοποιούν την παραμικρή του κίνηση ή ακόμη και την πιο αναξιόπιστη δήλωσή του (όπως αυτή με τις πατέντες των εμβολίων, που και να υλοποιηθεί θα είναι δώρον άδωρον γιατί θα πάρει κανά δυο χρονάκια. Και ενώ ο ιός είναι εδώ τώρα και θερίζει, ο ίδιος δεν έχει κουνήσει το δακτυλάκι του να στείλει εμβόλια σε φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου).
Δεν είναι ασφαλές σημείο αναφοράς για την Κεντροαριστερά ο Αμερικανός Πρόεδρος. Πρώτα από όλα είναι Πρόεδρος υπερδύναμης, και χωρίς να το διακηρύσσει όπως ο Τραμπ, θα βάλει και αυτός «πρώτα την Αμερική», εάν χρειαστεί. Και τότε θα νιώθει προδομένο το κεντροαριστερό fan club του στην Ευρώπη.
