Όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσιζε να σηκώσει τους τόνους και να υιοθετήσει την ακραίας μορφής ρητορική έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη, πέραν των ειδικών και ίσως προσωπικών λόγων που είχε, εκτιμούσε ότι θα συσπειρώσει τις διάφορες «φυλές» που είχαν κηρύξει έναν άτυπο, αλλά σκληρό, εσωκομματικό πόλεμο. Οι εξελίξεις δείχνουν πως απέτυχε...
Τα μαχαίρια έχουν ξαναβγεί από τα θηκάρια στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι τάσεις, τα ρεύματα και οι συνιστώσες αναδιοργανώνονται. Διασπάσεις (όπως αυτή των “προεδρικών” μέσα από την οποία προέκυψε η… ΡΕΝΕ), συμμαχίες (όπως των 53+ και παλαιοκομματικών που άνοιξαν την “Ομπρέλλα”) και γεφυρώματα (όπως στην τάση των ΠΑΣΟΚογενών), μπαίνουν στο παιχνίδι μιας μάχης εσωκομματικής επικράτησης.
«Πολιτικές πλατφόρμες», «κείμενα διαλόγου» και «αναλύσεις» που περιλαμβάνουν ιδεολογικοπολιτικές παραινέσεις, κυρίως όμως αιχμές, προς τον Αλέξη Τσίπρα, τους στενούς συνεργάτες του και την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ή, καλύτερα την τακτική του ίδιου του Τσίπρα και κυρίως την παντελή απουσία ενός προγραμματικού λόγου και ενός σχεδίου που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και στο ρόλο που επέλεξαν οι πολίτες να αναθέσουν στο κόμμα του, αυτόν της αξιωμαιτικής αντιπολίτευσης.
Οι αναφορές στα περί λαικισμού, όπως στο κείμενο των 53+ και της «Ομπρέλλας» δεν φωτογραφίζουν μόνο τον Πολάκη. Ούτε η γκρίνια και οι αιχμές για τα πρωτοκλασάτα στελέχη, όπως της πλατφόρμας της ΡΕΝΕ, μόνο τον Παππά. Ακουμπούν τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Αμφισβητούν για μια ακόμη φορά την επιχείρηση μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα, αλλά και συνολικά τους υψηλούς τόνους και την επιλογή συνεργατών από το τμήμα εκείνο που αποτελεί πλέον κόκκινο πανί για τους πολίτες.
Ούτε λίγο ούτε πολύ στέλνουν το μήνυμα πως ο άτακτος ανταρτοπόλεμος και οι πετροβολισμοί δεν δύναται να επαναφέρουν το 2012 και την περίοδο μέχρι το 2015, Ούτε να δημιουργήσουν εκ νέου το κύμα των αγανακτισμένων που θα τους επαναφέρει στην εξουσία.
Οι… απειλές Πολάκη, αλλά και η ανάρτησή του σύμφωνα με την οποία τα κείμενα των “συντρόφων” του δεν είναι κατανοητά, όπως και οι προειδοποιήσεις ότι θα λάβουν τις απαντήσεις που πρέπει, δείχνουν πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει ενοχληθεί.
Προς το παρόν όμως δεν έχει άλλο τρόπο αντίδρασης πέραν των αναρτήσεων Πολάκη και του κειμένου που ετοιμάζουν όπως όλα δείχνουν με τον Νίκο Παππά και τους λοιπούς προεδρικούς του κόμματος, οι οποίοι σημειωτέον έχουν ήδη διασπαστεί. Και πέραν ίσως δημοσιευμάτων που επιτίθενται στις τάσεις και τους εκπροσώπους τους, καλώντας τον Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει δράση και να κλείσει εκ νέου τον κύκλο των “μεγάλων μαχαιριών” που άνοιξε με την αλλαγή του χρόνου.
Ποιον απασχολούν αυτή την περίοδο τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ ; Ελάχιστους. Ίσως όλους όσοι αγωνιούν για το εσωκομματικό τους μέλλον και τους διάφορους παρατρεχάμενους. Λογικά και τον Αλέξη Τσίπρα που βλέπει να “πιάνει χρυσάφι” (όπως οι απανωτές κρίσεις που πλήττουν τη χώρα και έχουν τη δυνατότητα να φθείρουν την κυβέρνηση) και να γίνεται «κάρβουνο», με στελέχη αλλά και τυχόν ενδιαφερόμενους για την τύχη του κόμματος να του γυρνούν την πλάτη.
Άλλωστε η μόνη αλήθεια που έγραψε ο Παύλος Πολάκης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook στο κείμενο – προειδοποίηση προς τους συντρόφους των τάσεων είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπνέει πλέον…
Το πρόβλημα από τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η χώρα δεν διαθέτει αντιπολίτευση. Δεν διαθέτει αξιωματική αντιπολίτευση, ο ρόλος της οποίας είναι κεντρικός στο δημοκρατικό σύστημα. Και όσο ο Αλέξης Τσίπρας πιέζεται από τις διάφορες φυλές αλλά και την ύπαρξη των «σκελετών», από την πενταετή σχεδόν διακυβέρνηση της χώρας, στην ντουλάπα, τόσο θα επιλέγει τη διχαστική ρητορική και τον ανταρτοπόλεμο ως κυρίαρχη τακτική μη διαθέτοντας άλλη διέξοδο
Τα όσα είπε μετά τη συνάντηση με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και η επιλογή του να χρησιμοποιήσει τη συνάντηση ως βήμα αντιπολίτευσης δειχνουν τον εγκλωβισμό του και την έλλειψη προτάσεων. Τα περί πατέντας του εμβολίου δεν είναι τίποτα άλλο από την επιβεβαίωση του αδιεξόδου.
Οπως και οι νέες αναφορές στην προοδευτική διακυβέρνηση δείχνουν την απέλπιδα προσπάθεια αναζήτησης διεξόδου, αλλά και συνενόχων για πράξεις και παραλείψεις της περιόδου διακυβέρνησης, ίσως και πριν από αυτή, προς μια πλευρά του πολιτικού τόξου που όσο συγκυβερνούσε με τον Πάνο Καμμένο αποτελούσε καμμένο χαρτί και εκπροσωπούσε το «παλιό».
Ο ίδιος με την τακτική που επέλεξε έκλεισε την πόρτα στη σοσιαλδημοκρατία και δείχνει να αναζητεί ή να ζητά ένα παράθυρο ευκαιρίας στην οδό της κεντροαριστεράς με θέα το κέντρο.
Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά τον πρώην πρωθυπουργό. Και προκαλεί άγχος πολύ περισσότερο τη στιγμή που ουδείς δύναται να αποκλείσει μια προσφυγή στις κάλπες νωρίτερα από τη συνταγματικά προβλεπόμενη προθεσμία.
Μια νέα ήττα, η τρίτη, αν δεν υπολογιστούν οι δημοτικές – περιφερειακές εκλογές του 2019, θα τον οδηγήσει στο περιθώριο, από το οποίο οι επαναφορές δύσκολα επιτεύχθηκαν και μόνο για συγκεκριμένες περιπτώσεις κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης.
