Του Γιάννη Σιδέρη
Τι χρεία υπάρχει μαρτύρων; Η Guardian, προσδιορίζει τον ακριβή ρόλο που έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κατασίγαση του αντιμνημονιακού μένους, στην υπονόμευση των λαϊκών αντιδράσεων, στον αφοπλισμό του αντιμνημονιακού κινήματος, που δόνησε τις πλατείες. Εντάξει, με λάθος τρόπο τις δόνησε, αλλά το γεγονός συνέβη, και ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην αιχμηρή πρωτοπορία του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η δήθεν ριζοσπαστική αριστερά που θα άλλαζε την Ευρώπη, αποδείχτηκε ένα κόμμα ασπόνδυλο, με περίσσια μαχητικών συνθημάτων, αλλά χωρίς αρχές. Έτσι έπαιξε το ρόλο του υποδοχέως για να περάσουν όλα όσα οι δανειστές απαιτούσαν, ενίοτε και παράλογα, χωρίς ουσιαστικές αντιστάσεις, αφού φρόντισε να τις εξαντλήσει στην υπερκατανάλωση θεατρικότητας και αντιμνημονιακής πρόζας, το πρώτο του εξάμηνο (μείναμε από δυνάμεις όπως είπε Αλέξης).
Γράφει η Guardian: «Σε αντίθεση όμως με τους προκατόχους του, ο Τσίπρας έχει λάβει πρωτοφανή υποστήριξη από συναδέλφους του ηγέτες της ΕΕ. Οι τελευταίοι γνωρίζουν ότι μόνο ένας αριστερός θα μπορούσε να περάσει την εξοντωτική λιτότητα που ζητήθηκε από τους Έλληνες και τώρα είναι απελπισμένοι να αποδείξουν ότι, πέρα ??από την αδυσώπητη παρακμή, η Ευρώπη επιστρέφει - με το πιο αδύναμο μέλος της ακόμα στις τάξεις της».
Σαφώς αποκρούουμε τις θεωρίες συνωμοσίας που θάλλουν στην ψεκασμένη χώρα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «φυτεύτηκε» από τους δανειστές, με τη ενεργή συνδρομή υπερπόντιου λόμπι, για να περάσει - όπως και πέρασε - χωρίς αντιδράσεις τα μέτρα. Στην εξουσία τον φύτεψε η σοφία του ελληνικού λαού, που νόμιζε ότι στην πλατεία Κουμουνδούρου είχαν φυτρώσει λεφτόδεντρα, που θα έκοβε τους καρπούς τους και θα τους μοίραζε αβέρτα. Άλλωστε όπως είχε πει κάποτε η Αλέκα «εμείς είμαστε αντιαμερικανοί, αλλά υπενθυμίζω ότι δεν ψηφίζει ο αμερικανικός λαός, ο ελληνικός λαός ψηφίζει».
Η ηγεσία του κόμματος, είναι δεδομένο ότι δεν ακολούθησε κάποια κομμουνιστογενή πρακτική, όπως είχε αφήσει να διαφανεί ο Μπαλτάς, ότι τάχαμου γίνεται τακτική υποχώρηση, αλλά ο στρατηγικός Αριστερός στόχος παραμένει. Τους ήρθε ουρανοκατέβατη η εξουσία για πρώτη φορά, γοητεύτηκαν και προσπαθούν να την διατηρήσουν, απομυζώντας τα οφέλη της (καθόλου καταδικαστέο, απλώς να ξέρουμε για τι μιλάμε).
Ο κ. Τσίπρας σήμερα θα προεδρεύσει του υπουργικού, ενόψει της τρίτης αξιολόγησης αλλά και των επενδύσεων που η κυβέρνηση θα επιδιώξει! Εξακολουθεί όμως, όπως φάνηκε και στη ΔΕΘ, να επιδίδεται άνευ πολιτικής μετριοπάθειας στα μεγάλα αφηγήματα, της δήθεν καθαρής εξόδου και της απελευθέρωσης από τους καταναγκασμούς των δανειστών (εξυπηρετεί δηλαδή πέραν του εαυτού του, και αυτό που γράφει η Guardian, ότι το πρόγραμμα πέτυχε και το πιο αδύνατο μέλος παραμένει στους ευρωενωσιακούς κόλπους).
Πιο προσγειωμένος ο Ευκλείδης, αφού γνωρίζει ότι επί της κεφαλής του θα πέσουν τα ενδεχόμενα για το 2018 μέτρα, προσπάθησε να γειώσει τις υψιπετείς διαβεβαιώσεις. Το πρόβλημα για τον κ. Τσίπρα είναι αν υπάρχει πλέον ευμέγεθες ακροατήριο, μια κρίσιμη μάζα, να συντονιστεί με την αισιοδοξία που προσπαθεί να εκπέμψει και να τον πιστέψει.
Αγιογραφικά κείμενα τον παρουσιάζουν ως ώριμο πλέον, αφού διήλθε τους λαβύρινθους, στους οποίους ο ίδιος εισήγαγε τη χώρα. Εξ αυτού διαβεβαιώνουν ότι θα κλείσει γρήγορα την Τρίτη αξιολόγηση χωρίς λάθη και άγονες συγκρούσεις της προηγούμενης (ο ίδιος δεν τα διενήργησε; Πόσος καιρός πέρασε από τότε, και επήλθε η ωριμότης εν ήδη επιφοίτησης;). Δεν μας βοηθούν και τα κυβερνητικά στελέχη να κατανοήσουμε το μέγεθος των δυσκολιών. Ο αιωνίως αισιόδοξος Αλ. Φλαμπουράρης («ανάπτυξη που θα τρίβετε τα μάτια σας», «θα ανοίξουν οι κάνουλες»), δήλωσε ότι η τρίτη αξιολόγηση θα είναι ευκολότερη. Αντιθέτως ο υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου προειδοποιεί ότι αυτή θα είναι πολύ δύσκολη!
Ως υπόθεση εργασίας, ας πούμε ότι ο κ. Τσίπρας κατάλαβε ότι το παιχνίδι της επιβίωσής του θα κριθεί στην οικονομία, ότι έγινε καλός, υπάκουος μαθητής των επάρατων κατακτητών, και δημιουργικός συνεργάτης τους, ένα είδος καλοπροαίρετου γερμανοτσολιά - στη γλώσσα του δικού του κόμματος πάντα.
Εκείνο που παραμένει άγνωστο, είναι πως νιώθουν όλοι εκείνοι οι αντιστασιακοί που κατέβαζαν τις μπάρες των δρόμων, που κυκλοφορούσαν στο Σύνταγμα με κρεμάλες, που εξακόντιζαν βρισιές με απύθμενο μίσος, που με διονυσιακή μέθεξη χόρευαν ευτυχισμένοι στο Σύνταγμα, τη βραδιά του δημοψηφίσματος.
Όταν διαβάζουν άρθρα σαν της Guardian ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες γνώριζαν ότι μόνο ένας αριστερός θα μπορούσε να περάσει την εξοντωτική λιτότητα που ζητήθηκε από τους Έλληνες, θα νιώθουν άραγε ότι έπαιξαν το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου;
Φωτογραφία: Sooc
