Του Γιάννη Σιδέρη
Σκοπός είναι «να φέρουμε το αύριο σήμερα για όλους τους πολίτες», δήλωσε ενώπιον των καμερών, ο πρωθυπουργός στο Ταλίν, μιλώντας για τη ψηφιακή Ευρώπη. Και επειδή… Τσίπρας είναι, σε ξένη χώρα, ενώπιον και ξένων δημοσιογράφων, άρχισε να κατακεραυνώνει τους προηγούμενους – λες και μιλούσε στην ελληνική Βουλή – γατί δήθεν δεν έκαναν τίποτα!
Με τόσους ηγέτες συναντήθηκε, τόσοι έκαναν δηλώσεις στους δημοσιογράφους μετά από τις συναντήσεις. Είδε κανέναν, σε ξένη χώρα, να κατηγορεί την αντιπολίτευσή του; Άκουσε τον Μακρόν, κατά την εδώ επίσκεψή του, να καταφέρεται έστω και εναντίον εκείνων που χαρακτήρισε ως «τεμπέληδες», επειδή τον περιμένουν στους δρόμους, για να ακυρώσουν τα μέτρα του;
Δεν μας έπιασε κανένας πόνος για καμιά αντιπολίτευση, όπως θα το ερμηνεύσουν οι «καλοθελητές». Απλώς μένεις ενεός με την έλλειψη αυτοσυγκράτησης, την αύξουσα επιθετικότητα, τον ατεκμηρίωτο κομπασμό, ενώπιον ευρωπαϊκού κοινού. Μένεις απορημένος με την καταστρατήγηση του άγραφου πρωτοκόλλου που τηρούσαν ως τώρα όλοι οι πρωθυπουργοί στο εξωτερικό. Ακόμη και όταν μετά από συνεδριάσεις έδιναν συνέντευξη μόνο σε έλληνες δημοσιογράφους, προσπαθούσαν να μην ανταποκριθούν σε σχετικές ερωτήσεις και να μην αναφερθούν στην αντιπολίτευση, και σίγουρα όχι με οξείς τόνους. Αυτά είναι για το εσωτερικό και μόνο. Ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό εκπροσωπεί τη χώρα. Όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν την κυβέρνηση.
Πέραν της ανορθόδοξης συμπεριφοράς, υπάρχει και η ουσία: Ο πρωθυπουργός δήλωσε πως η δυνατότητα πρόσβασης όλων των πολιτών στην ψηφιακή εποχή, η δυνατότητα πρόσβασης στις νέες τεχνολογίες, σε τελική ανάλυση, δεν είναι μόνο ένα ζήτημα προόδου, αλλά είναι ζήτημα δημοκρατίας και ισότητας.
Την ίδια στιγμή, ο υπουργός του κ. Σπίρζης, μεταγεγραμμένος… αγωνιστικά από το ΠΑΣΟΚ, μετέφερε μόνο τα αρνητικά του παλαιού του κόμματος. Από τις κορδέλες, όπου όλα οι τωρινοί τα έκαναν, οι προηγούμενοι τίποτα, έως το κλείσιμο του «taxibeat», προσφέροντας ένα παλαιοκομματικό ρουσφέτι στον αειθαλή πρόεδρο Θ. Λυμπερόπουλο, ο οποίος έχει μετατρέψει την συνδικαλιστική δράση, ως ιμάντα μεταφοράς ψήφων από το ένα κόμμα στο αντίθετό του (όπως και άλλος συνδικαλιστής που θα μετέτρεπε τα φαρμακεία σε εκλογικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ως γνωστόν… αυτός είναι ο κύριος σκοπός των φαρμακείων, να κάνουν πολιτική προπαγάνδα υπέρ της κατά καιρούς κυβέρνησης της αρεσκείας τους).
Είναι εντυπωσιακή η αντίδραση που υπήρξε στο νομοσχέδιο του κ. Σπίρτζη, από τους χρήστες της εφαρμογής. Ακόμη και η κουτοπόνηρη παλαιάς κοπής ψηφοθηρία του υπουργού, που έχει μείνει ακόμη στο αξίωμα «οι ταξιτζήδες ρίχνουν κυβερνήσεις», αντισταθμίζεται από την απαξία που υπέστη η κυβέρνηση στα κοινωνικά δίκτυα. Ειδικά οι νέοι που έχουν μάθει να διευθετούν την καθημερινότητά τους μέσω των Smartphone, νιώθουν να ξαναγυρίζουν στην εποχή των γονιών τους. Ο ίδιος δήλωσε ότι δεν έχει ετοιμάσει κανένα νομοσχέδιο, και όσοι το λένε είναι απλώς φερέφωνα της ΝΔ. Στον κ. Θύμιο το είπε;
Είναι ατελέσφορο και θα καταπέσει εκ των πραγμάτων, όχι από τους δανειστές, που μπορεί και από αυτούς, αλλά από την ίδια τη ζωή, όπως κατέπεσε και ξοδεύτηκε τζάμπα το μένος των Λουδιτών, των αρχών του 19ου αιώνα, που έσπαγαν τις μηχανές, γιατί τους έπαιρναν τη δουλειά. Δυστυχώς γι' αυτούς, η βιομηχανική επανάσταση εισήλθε ορμητικά στην παραγωγική διαδικασία και σάρωσε τις αντιδράσεις, εν είδει φυσικού φαινομένου.
Στην εποχή που συγκρούεται μια συντεχνία με την τεχνολογική καινοτομία, αφού είμαστε στην ψηφιακή εποχή που λέει και ο πρωθυπουργός, είναι δεδομένο ότι με καθυστέρηση δυο τριών χρόνων, με μια άλλη ίσως κυβέρνηση, η τεχνολογική καινοτομία θα υπερισχύσει. Ως καλός – αν είναι – συνδικαλιστής ο κ. Λυμπερόπουλος θα μπορούσε να παραδειγματιστεί από την taxibeat και να ωθήσει τους συναδέλφους του να την μιμηθούν σε συνέπεια, ευγένεια, κοσμιότητα, καθαριότητα των οχημάτων τους. Έτσι θα τους πρόσφερε πραγματικό έργο.
(Το θέμα της Uber είναι άλλης τάξεως θέμα. Αν το νομοσχέδιο αφορά την Uber, η στήλη – υποκειμενική η γνώμη – είναι υπέρ του υπουργού. Πέραν των συντεχνιακών λογικών, θα πρέπει να προστατευτούν οι επαγγελματίες που αγόρασαν μια πανάκριβη άδεια, από το κράτος, με ευθύνη του ιδίου του κράτους).
Και όλα, αυτά δεν έχουν σχέση με την Αριστερά που επικαλούνται. Στην πρωτογενή της έννοια η Αριστερά σήμαινε πρόοδος, συγχρονισμός με την εποχή και αγώνας καλυτέρευσής της (το πως εφαρμόστηκε εμπράκτως δεν αφορά στο παρόν κείμενο).
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν ορίζεται ως Αριστερά. Ήρθε με τη νοοτροπία του όχι σε όλα και με αυτή προσπαθεί να κυβερνήσει, αλλά το μόνο που κατορθώνει σε όλους τους τους τομείς είναι μια συνεχής παλινδρόμηση στο παρελθόν, μια καθήλωση στις εποχές που μας πτώχευσαν (π.χ Οικονομία, καθώς όπως είδαμε – μόνο χθες – το Δημοσιονομικό Συμβούλιο βάζει τον πήχη της ανάπτυξης για το τρέχον έτος κάτω του 1,8%, ενώ σύμφωνα με την ηρωική διαπραγμάτευση των Αλέξη–Γιάνη, η Οικονομία το 2015 κατρακύλησε κατά 27 θέσεις στον παγκόσμιο δείκτη οικονομικής ελευθερίας, εξαιτίας των capital control).
Δεν χρειάζεται να προτάσσουν την Αριστερά ως ασπίδα. Δεν εχθρεύονται όλοι την Αριστερά. Την ανικανότητά τους, τον μικροπολιτικό, πεπαλαιωμένο τρόπο του κυβερνάν, την συνολική οπισθοχώρηση της χώρας απεχθάνονται.
