Το αίτημα του Χρήστου Τριαντόπουλου να παραπεμφθεί απευθείας στο Δικαστικό Συμβούλιο, όπως δηλαδή θα ήταν η κατάληξη της προανακριτικής αν άπαντες –και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ- συμφωνούσαν ότι διαπιστώνονται στοιχεία ενοχής του, άλλαξε το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Με δεδομένες τις απόψεις συνταγματολόγων, όπως ο Νίκος Αλιβιζάτος, ότι το Δικαστικό Συμβούλιο, τα μέλη του οποίου επιλέγονται με κλήρωση και δεν διορίζονται, έχει κάθε δυνατότητα, άρα και της προανακριτικής, τόσο για την κλήτευση μαρτύρων, όσο και για τη διεύρυνση του κατηγορητηρίου, είναι σαφές ότι η πρόταση του πρώην υφυπουργού έθεσε το ζήτημα και στο πεδίο της πολιτικής διαχείρισης και όχι μόνο της ουσίας.
Η προανακριτική επιτροπή έθεσε επί τάπητος το αίτημα του πρώην υφυπουργού, με τη Νέα Δημοκρατία να ζητά την κλήτευσή του, είτε δια ζώσης, είτε δια υπομνήματος, ώστε να πέσει η «αυλαία» και να καταλήξει η επιτροπή στο πόρισμά της, δίνοντας «σκυτάλη» στον φυσικό δικαστή.
Απαντώντας ότι πρώτα καλούνται οι μάρτυρες και μετά ο ύποπτος, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Νέα Αριστερά, αποχώρησαν από τη συνεδρίαση, με το Χρήστο Τριαντόπουλο να αναμένεται τελικά την Παρασκευή 28 Μαρτίου, να βρεθεί ενώπιον της επιτροπής είτε με φυσική παρουσία, είτε στέλνοντας το υπόμνημά του.
Από την αντιπολίτευση επιμένουν στις αιτιάσεις περί συγκάλυψης και κάνουν λόγο για πολιτικό ελιγμό. Η κυβέρνηση μιλά για τέσσερα ψέματα με τα οποία η αντιπολίτευση απαντά στην κίνηση του πρώην υφυπουργού: ότι η πρόταση είναι παράνομη, ότι θέλει να αποφύγει τη βάσανο της Προανακριτικής, ότι δεν θα μπορεί να διευρυνθεί το κατηγορητήριο, αλλά και για όσα επιρρίπτει στον πρωθυπουργό περί ανακολουθίας, επικαλούμενη δηλώσεις του για την προανακριτική της Novartis το 2018.
Στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν ότι ουσιαστικά αναδείχθηκε η πολιτική εκμετάλλευση, που επιχειρείται, υπογραμμίζουν ότι η κίνηση Τριαντόπουλου καταρρίπτει το αφήγημα της δήθεν συγκάλυψης, στο οποίο επενδύει η αντιπολίτευση και απαντώντας στα περί αντισυνταγματικότητας της πρότασης του πρώην υφυπουργού, τονίζουν ότι το αίτημα είναι απόλυτα νόμιμο, και δεν παρεκκλίνει από τις διαδικασίες που ορίζει το Σύνταγμα.
Όπως τονίζουν, άλλωστε, η παραπομπή του στον φυσικό δικαστή θα κριθεί από το Δικαστικό Συμβούλιο που θα αποτελείται από πέντε ανώτατους δικαστικούς, οι οποίοι θα επιλεγούν με διαφανή κλήρωση στη Βουλή, ενώ ο δικαστικός που θα κληρωθεί να αναλάβει το ανακριτικό έργο θα έχει τη δυνατότητα να διευρύνει το κατηγορητήριο και να καλέσει κι άλλους κατηγορούμενους.
Σε κάθε περίπτωση, σημειώνουν τα κυβερνητικά στελέχη, αν η παραπομπή του κ. Τριαντόπουλου σε φυσικό δικαστή είναι ακριβώς αυτό που επιζητούσε η αντιπολίτευση, τότε γίνεται ένα βήμα προς αυτό, χωρίς μάλιστα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία να μπορεί στο ελάχιστο να παρέμβει για να «καθοδηγήσει» τις εξελίξεις, αν κάτι τέτοιο αποτελούσε και έντονο προβληματισμό της.
Για τον λόγο αυτό, τα ίδια κυβερνητικά στελέχη επισημαίνουν ότι οι αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης ουσιαστικά υποδηλώνει μια απροκάλυπτη αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και φανερώνει την εργαλειοποίηση της τραγωδίας για μικροπολιτικό όφελος, επιρρίπτοντας πλέον στην αντιπολίτευση έλλειψη σοβαρότητας και αξιοπιστίας.
Η πολιτική αντιπαράθεση οδήγησε και στο πρόσφατο παρελθόν, με επαναφορά της ιστορίας της προανακριτικής για την Novartis. Με το ΠΑΣΟΚ να αναφέρει δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη από εκείνες τις κοινοβουλευτικές κόντρες, το κυβερνητικό επιτελείο μιλά για συμψηφισμό, για ένα χυδαίο ψέμα, αλλά και αυτογκόλ, σημειώνοντας, μάλιστα, ότι τη γραμμή της Χαριλάου Τρικούπη υιοθέτησε και ο Κυριάκος Βελόπουλος.
Υπενθυμίζουν χαρακτηριστικά ότι το 2018 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έκλεισε την προανακριτική για τα 10 πολιτικά πρόσωπα, χωρίς να ασκηθούν διώξεις, παραπέμποντας τότε την υπόθεση στην Εισαγγελία Εγκλημάτων Διαφθοράς, η οποία άρχισε την έρευνα από το μηδέν, καθώς, όπως υπογραμμίζουν, δεν υπήρχαν στοιχεία που θα επικύρωναν την σκευωρία. Σε εκείνο το πλαίσιο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε τοποθετηθεί ζητώντας να μην διακοπούν οι συνεδριάσεις της προανακριτικής επιτροπής.
Για την κυβέρνηση η κίνηση Τριαντόπουλου έχει διπλή ανάγνωση. Αφενός, αποτελεί, κατά το κυβερνητικό επιτελείο, την μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση συγκάλυψης ούτε των αιτιών της τραγωδίας, αλλά ούτε των ευθυνών, ακόμη και πολιτικών προσώπων, αφετέρου αποτελεί πρόκριμα της πολιτικής βούλησης του Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει την αναθεώρηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών.
«Αλλάζει αυτό που είχαμε ως πραγματικότητα για την ασυλία» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Παύλος Μαρινάκης, δίνοντας το στίγμα προθέσεων της κυβέρνησης για μια κίνηση, που δεν θα ανατρέψει μόνο τις συνταγματικές επιταγές για τα ισχύοντα σχετικά με τις ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων, αλλά στοχεύει να ανατρέψει και την ολοένα και αυξανόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς.
